Plaatwaarde: My Generation van The Who

De lp is helemaal terug van weggeweest! En dat is goed nieuws voor iedereen die ze nog op zolder heeft liggen, want sommige oude platen zijn inmiddels veel geld waard. In Plaatwaarde bespreekt lp-kenner Marjolein van Dam elke 2 weken een bijzondere lp. Deze week: My Generation van The Who.

Rock ’n Roll uit Londen

Zodra Rock ’n Roll na de Tweede Wereldoorlog Europa bereikt, schieten er overal bandjes als paddenstoelen uit de grond. De Britse The Beatles en The Rolling Stones zijn al snel de bovenliggende partijen, maar in 1964 staat er in Noord-Londen een band op die klaar is om de markt over te nemen. We hebben het natuurlijk over The Who. Hun stijl is explosief, snel, ongepolijst en vooral modern. De reguliere radiostations zitten niet op hun muziek te wachten, maar de destijds zeer invloedrijke, Britse zeezender Radio Caroline draait hun eerste nummers veelvuldig, waardoor de band een behoorlijke schare fans aan zich weet te binden.

Nog nooit gehoord

Ongeveer een jaar na de vorming, komt de band in My Generation. Het is precies wat de titel al impliceert: een album voor  de generatie waartoe de bandleden behoren. De plaat zelf schopt het tot de 5e plaats in de Britse hitlijsten, maar het titelnummer is de echte klapper. My Generation, lijflied van een generatie, is harder dan alles wat men tot dan toe gewend is. Later zal de band daarom worden genoemd als 1 van de grondleggers van muziekgenres als garagerock, punkrock en zelfs heavy metal. Interessant feitje: het gestotter dat zanger Roger Daltrey in het nummer imiteert, is een verwijzing naar de manier waarop de zogenoemde mod-jeugd praat als zij de drug speed hebben genomen. The Who is 1 van de muzikale boegbeelden van de mod subcultuur, die dan ontzettend populair is in met name het Verenigd koninkrijk. Het gebruik van speed is iets wat veel mods doen tijdens het uitgaan.

Hun speelstijl valt niet alleen het publiek op, maar ook hun collega’s. Zo worden bands als Cream (met Eric Clapton op gitaar) zwaar beïnvloed door de explosiviteit van The Who en heeft Jimi Hendrix goed geluisterd naar The Who-gitarist Pete Townshend. Townshend is 1 van de eerste gitaristen in de rockmuziek die zijn instrument doelbewust het zogenoemde feedback-geluid laat maken. Feedback is het hoge geluid wat u kunt horen als een elektrische gitaar wordt aangesloten op een versterker. Een gitarist kan die toon op een heleboel manieren versterken en vervormen, zoals u ook in bovenstaande live-uitvoering van My Generation rond minuut 2 kunt horen. In onderstaande video hoort u Hendrix de kunst van de feedback perfectioneren.

Helemaal aan het einde van de video ziet u hem zijn gitaar weggooien. Dat trucje heeft hij waarschijnlijk ook afgekeken van Townshend, want hij is de eerste gitarist die dat ooit doet.

Marjolein taxeert My Generation

“Van de plaat My Generation van The Wh0 zijn best wat verschillende versies uitgebracht: sommige met een alternatieve hoes en andere zelfs met een alternatieve titel. De meest waardevolle is een Japanse persing met een afwijkende hoes, waarvan de promo met een wit label het meest waard is. Deze is dit jaar geveild voor 4.300 euro. De ‘gewone’ versie van deze plaat is ook al verkocht voor meer dan 2.000 euro. Een vroege Engelse MONO persing op het Brunswick-label doet al gauw 400 euro. Datzelfde geldt voor een vroege Nederlandse persing. Daar zijn niet veel verkoopgegevens van bekend, maar wel is bekend dat deze in 2019 in een erbarmelijke staat nog 75 euro heeft opgeleverd. 400 euro voor een exemplaar in een perfecte staat is daarom een heel aannemelijke waarde. Een vroege Amerikaanse (later dan de Engelse en Nederlandse, namelijk 1966) heeft een waarde tussen de 70-100 euro.

Hieronder een beknopte omschrijving van de versies die ik genoemd heb. Dit is een richtlijn: er zijn zeker 70 verschillende versies die onderling soms minieme verschillen hebben. Zelfs als de omschrijving klopt, kan het toch zijn dat het een andere versie betreft, omdat er meerdere kenmerken een rol spelen bij het bepalen van de versie. Daarnaast is de staat belangrijk. Bij alle waardes die ik noem is het uitgangspunt een perfecte staat van plaat en hoes.

Vroege Amerikaanse persing

Catalogusnummer: DL 4664
Label: Decca
Belangrijkste kenmerken hoes: foto van The Who met de Big Ben op de achtergrond. Rechtsboven een pijl met Decca, Linksboven in rode letters ‘THE WHO sings’ en daaronder in zwarte letters ‘MY GENERATION’. Daaronder in kleinere, rode letters de opsomming van een aantal tracks. De achterkant van de hoes is wit. Links in zwarte, grote letters de naam en titel met daaronder de tracks. Rechtsboven het catalogusnummer. Aan de rechterkant 2 grote tekstblokken, met daaronder 4 afbeeldingen van andere lp’s van het label. Onderaan een blok met de tekst ‘This is a high fidelity record’, het Decca-logo in een pijl en A new world of sound. Daaronder nog wat algemene tekst. De Engelse persing heeft een iets volgorde van tracks op kant B, en het nummer I’m a man ontbreekt.
Belangrijkste kenmerken label op de plaat: zwart label met in het midden een kleurrijke band met daarin links Decca, en rechts DL 4664, Side (of 2) en MG 10404. Bovenaan in blauwe letters Long Play 33 1/3, Daaronder THE WHO sings MY GENERATION. De tracks staan op het onderste gedeelte.
Waarde: 100-125 euro.

Vroege Nederlandse persing

Catalogusnummer: LAT 8616
Label: Brunswick
Belangrijkste kenmerken hoes: zelfde kenmerken als de hoes van de Engelse persing.
Belangrijkste kenmerken label op de plaat: blauw label, met bovenaan in zilverkleurige letters Decca Records a division of M.C.A. Inc. Daaronder 33 1/3, het logo van Brunswick en de tekst ‘long playing Microgroove record, Made in Holland’. Links van het gat ‘B.I.E.M. copyright control’ en daaronder 8616.1 (of 2)L Rechts de kant (1 of 2) en daaronder het catalogusnummer. De titel, de tracks en de naam staan op het onderste gedeelte
Waarde: Moeilijk te zeggen, omdat er maar weinig verkoopgegevens bekend zijn, maar gezien de zeldzaamheid is 450 euro in perfecte staat zeer aannemelijk.

Vroege Engelse persing

Catalogusnummer: LAT 8616
Label: Brunswick
Belangrijkste kenmerken hoes: foto van The Who bovenaf gefotografeerd. John Entwistle heeft een Engelse vlag over de schouders. Linksboven het catalogusnummer. Daaronder in grote rode blokletters ‘THE WHO’. Rechtsboven het logo van Brunswick. Linksonder de titel in grote lichtblauwe blokletters. De achterkant van de hoes is wit, met rechts MONO en daaronder het catalogusnummer. Links zwartwit foto’s van de bandleden, met de naam en rol erbij. Daarnaast rechtsboven de tracks. Rechtsonder de naam en titel in grote zwarte blokletters. Het logo van Brunswick daaronder. De voorkant van de hoes is gelamineerd.
Belangrijkste kenmerken label op de plaat: zwart label, met bovenaan Long 331/3 Playing (in een rondje), daaronder het logo van Brunswick en long playing Microgroove record, Made in England, Brunswick ltd, London. Links van het gat P1965, M.C.B., B.I.E.M, M.C.P.S ., (a) Fabulous Essex muic (b)Lois music. Rechts van het gat de vermelding van de kant, daarnaast M/T (dat is de taxcode) en daaronder op de kop MG.10256 en daaronder het catalogusnummer. De titel, de tracks en de naam staan op het onderste gedeelte. Blauw bedrukte binnenhoes met algemene info.
Waarde: ca 400 euro. Er bestaat ook een labelvariant zonder de taxcode die 7-800 euro waard is.

Bijzondere uitgaves

Japanse persing

Catalogusnummer: SDL 10271
Label: Decca
Belangrijkste kenmerken hoes: rode hoes met een vrouw op de voorkant. Daarnaast de hoofden van de bandleden van The Who in cirkels. OBI (strip met info over de plaat in het Japans) aan de linkerkant. Met OBI is de plaat het meeste waard.
Belangrijkste kenmerken label op de plaat: blauw label met bovenaan DECCA, daaronder stereo phonic, de titel en de naam. De persgroef is duidelijk zichtbaar.
Waarde: 1.000-2.000 euro. De promoversie met een wit label op de plaat is al geveild voor 4.300 euro.

Plaatwaarde in Wekker-Wakker-Weekend!