Maxime op reis: met de Eurostar naar Cambridge, 2 langgekoesterde wensen gaan in vervulling

Onder de noemer ‘Maxime op reis’ leest u regelmatig verhalen over de eigen reiservaringen van de redactie van MAX Vandaag. Ditmaal gaan we met de trein naar Engeland, voor een weekendje in universiteitsstad Cambridge.

De Eurostar-terminal op perron 2 van Rotterdam Centraal

Ik durf mezelf wel een ervaren internationale treinreiziger te noemen. Berlijn, München, Freiburg, Luxemburg, San Remo, Nice, Biarritz, Madrid, Bilbao en zelfs Lissabon, allemaal bestemmingen die ik met het openbaar vervoer bereikt heb. Perron 2 van station Rotterdam Centraal is dus bekend terrein voor mij. Maar op deze donderdagavond in maart 2025 – ik heb dan nog geen Electronic Travel Authorisation (ETA) nodig – ga ik hier iets heel nieuws ontdekken.

Aan perron 2 in Rotterdam staat namelijk de Eurostar-terminal. Daar moet ik me eerst melden voordat ik de trein naar Londen neem. De paspoort- en bagagecontrole sluiten een half uur voor vertrek, maar ik ben er ruim op tijd. Ik heb zelfs nog tijd om alvast een reisstekker te kopen, zodat ik mijn telefoon ook aan de Engelse stopcontacten kan opladen. Mijn treinkaartje wordt gescand, mijn rugzak gaat op de lopende band en ik wandel door het detectiepoortje. Daarna buigt een Nederlands en een Engels douaneteam zich over mijn paspoort. Het levert allemaal geen problemen op en ik mag met de roltrap naar de Eurostar-wachtruimte op verdieping 1, met uitzicht op de stationshal.

Evacuatie in Brussel

Daarna word ik samen met mijn medereizigers terug naar het perron gedirigeerd. We stappen in de Eurostar, die ons direct naar Londen moet brengen. Maar een internationale treinreis verloopt lang niet altijd volgens plan, weet ik uit ruime ervaring. In Brussel blijken er namelijk technische mankementen te zijn. Er staat gelukkig al een vervangende trein klaar, maar het is nog een hele klus om alle reizigers daarin te krijgen… Na een tussenstop in Lille en een tocht door de Kanaaltunnel bereiken we St. Pancras in Londen, met een kleine vertraging. Gelukkig heb ik nog genoeg tijd voor mijn overstap naar Cambridge, een extra treinreis van een uurtje.

De Dames Acht met stuurvrouw in Cambridge

Wandelen, wandelen en nog eens wandelen in Cambridge; en roeien

Daar kom ik vlak voor middernacht lokale tijd aan. De sleutel van mijn hotelkamer ligt in een speciaal sleutelkastje met een eigen code, zoals dat anno 2025 gaat. Dag 1 staat in het teken van wandelen, wandelen en nog eens wandelen. De klassieke kerken en universiteitsgebouwen liggen verspreid door de stad, dus ik moet de nodige kilometers maken om ze allemaal te zien. Gelukkig heb ik hier ook genoeg ervaring mee, opgedaan in Nijmegen en verre omstreken.

De punters met gondeliers in Cambridge

Bovendien kan ik tot rust komen aan de oevers van de Cam-rivier. Daar komt een Dames Acht met stuurvrouw voorbij geroeid. Logisch, want de jaarlijkse Boat Race tegen Oxford komt er ook alweer aan… De gondeliers van de toeristische punters doen het iets rustiger aan, rechtopstaand in hun boot. Je waant je bijna in Venetië, maar dan iets kouder en veel minder druk. Voor mijn avondmaaltijd ga ik naar één van de oudste Britse pubs in de stad. Founded in 1754, staat er namelijk prominent op de gevels van The Mitre. De traditionele fish pie smaakt me prima.

The Mitre, één van de oudste pubs in Cambridge

Na wens 1 gaat ook wens 2 in vervulling

Mijn eerste treinreis naar Engeland was al een langgekoesterde wens die eindelijk in vervulling is gegaan. Op dag 2 van mijn weekendje weg kan ik een volgende activiteit van mijn wensenlijstje strepen: voor het eerst een voetbalwedstrijd in Engeland bezoeken, bij voorkeur in de lagere divisies. In Cambridge word ik op mijn wenken bediend. Net veel mensen weten dit, maar Cambridge heeft een eigen profclub, een degradatiekandidaat op het 3e niveau weliswaar.

Eerst ontbijt ik in een Grieks eettentje vlakbij mijn hotel. Of eigenlijk is het ontbijt en lunch tegelijkertijd, want ik kan een hele dag teren op de machtige spinaziequiche met fèta. Daarna volgt weer een ontspannen wandeltocht langs de bekende rivier, waarna ik de lichtmasten van het charmante Abbey Stadium op zie doemen. Het knusse stadion ligt, typisch Brits, tegen een woonwijk aan. Daar spelen de mannen in het geel-zwart op deze vroege zaterdagmiddag een derby, tegen het naburige Peterborough United, ook geen hoogvlieger in de competitie.

Het wordt dus geen hoogstaande wedstrijd, integendeel zelfs. Maar ik vermaak me opperbest op de tribunes. Naast mij zitten 2 oudere Cambridge United-fans die de wedstrijd van vakkundig commentaar voorzien, à la Waldorf en Statler uit The Muppet Show. “Should have gone to Specsavers”, krijgt de scheidsrechter te horen. Of: “Do you want a plaster?”, tegen een speler die iets te lang op de grond blijft liggen na een duel. En als diezelfde speler gewoon weer verder kan spelen: “It’s a miracle! It’s a miracle!” Ondertussen krijgt de thuisploeg de mooiste kansen en geeft het achterin nauwelijks iets weg. Maar ja, aan de ene kant wil de bal er niet in, aan de overkant vliegt nog een vrije trap binnen: 0-1 voor de bezoekers en een vrijwel zekere degradatie voor Cambridge.

Abbey Stadium, het stadion van Cambridge United

Geen perron 9¾, maar rondwandelen in Brussel

’s Avonds begin ik toch weer een beetje trek te krijgen. De zaterdag wordt afgesloten met een Italiaanse maaltijd. Na een nachtje slapen pak ik zondagochtend vroeg de trein naar Londen alweer, met een net gekochte Cambridge United-sjaal om mijn nek. Op het Londense King’s Cross Station laat ik het Harry Potter-perron 9¾ links liggen. Ik steek het plein over naar St. Pancras, waar het hele proces van ticket-, bagage- en paspoortcontroles weer begint. De douanebeambte kijkt peinzend naar mijn paspoortfoto uit 2017. “I’ve grown a little bit older”, verontschuldig ik me.

Het St. Pancras-station in Londen

Ook al ga ik een uur vooruit in de tijd, ik moet alsnog anderhalf uur wachten op mijn tussenstop in Brussel, voordat ik verder kan naar Rotterdam. Dat geeft mij wel mooi de kans om iets van de Belgische hoofdstad te zien. En ik kan alvast wennen aan het rechts rijden en het betalen met euro’s…

Onder de noemer Maxime op reis leest u regelmatig verhalen over de eigen reiservaringen van de redactie van MAX Vandaag. Klik hier voor een compleet overzicht en meer reisverhalen.

(Foto’s: Redactie MAX Vandaag)