Maxime op reis: Gibraltar

Onder de noemer ‘Maxime op reis’ leest u regelmatig verhalen over de eigen reiservaringen van de redactie van MAX Vandaag. Deze keer gaan we naar het zonnigste stukje Groot Brittannië: Gibraltar.

Brexit

Ooit hebben de Britten samen met Nederlandse troepen de rots aan de Middellandse Zee op de Spanjaarden veroverd. Bij het Verdrag van Utrecht van 1713 is Gibraltar volledig in handen van de Britten gevallen. Spanje hoopt nog altijd dat het gebied weer onder het gezag van Madrid komt. Dat zorgt regelmatig voor spanningen tussen Spanje en Groot Brittannië en momenteel lopen die weer hoger op vanwege de Brexit. Veel van de circa 30.000 inwoners van Gibraltar vrezen dat de Brexit slecht voor ze zal uitpakken. Bij het referendum heeft 96 procent van de bevolking dan ook voor ‘blijven’ gestemd.

Te voet door de paspoortcontrole

Jaarlijks bezoeken zo’n 10 miljoen toeristen de rots. Zo ook wij. Van tevoren hebben we research gedaan of het handig is om met de auto de grens over te gaan of die net voor de grens achter te laten. Er is wel parkeergelegenheid in Gibraltar zelf, maar die is schaars en vlak voor de grens zijn verschillende mooie parkeergelegenheden. Daar vandaan is het een klein stukje naar de paspoortcontrole, die we vervolgens te voet passeren. Eerst die van de Spanjaarden en vervolgens die van de Britten. We hebben ook bekeken hoe we ons in Gibraltar kunnen vervoeren en de bus vinden wij een goede optie. Direct na de douane staat de bus al klaar. Hij brengt ons in een halte of 8 naar hartje Gibraltar: Main Street.

Dwars over de landingsbaan

Tijdens het korte ritje passeren we het vliegveld met zijn landingsbaan, waar we dwars over heen rijden. Zowel links als rechts eindigt die landingsbaan in zee, ons niet gezien! Eenmaal uit de bus lopen we de Main Street in. Door de vele Britse winkels, Engelse en Ierse pubs en straatnaambordjes waant u zich als u niet beter weet in een Engelse stad. Met het verschil dat het hier een stukje warmer is. De zon is bij ons wel spontaan verdwenen en dat verhoogt het Britse sfeertje alleen maar. Degenen die hier willen shoppen kunnen dat extra voordelig doen, want de winkels zijn belastingvrij.

Fish and Chips

We drinken een kop koffie bij een Engelse variant van Starbucks en lopen vervolgens richting de kabelbaan, die ons boven op de berg zal brengen. Voordat we kaartjes kopen bij het beginstation besluiten we eerst nog een hapje te eten en dat blijkt een hele goede zet te zijn, maar daarover later meer. We kiezen uiteraard voor Fish & Chips en laten het ons goed smaken.

Spaans tempo

Vervolgens sluiten we aan in de korte rij voor de tickets, maar we merken al snel dat er hier een ‘Spaans’ tempo geldt. Een half uur wachten later schaffen wij onze retourtickets aan en we gaan richting de gondel, waar we nog net bij passen. In een paar minuten glijden we steeds hoger de lucht in. Gibraltar staat onder andere bekend om de (berber)apen die hier leven en we zijn de gondel nog niet uit of we zien de eerste exemplaren al voorbij komen. Ze zijn er door de Britten uitgezet en inmiddels is het een flinke kolonie. Er zitten hele jonge en hele oude apen bij en af en toe zijn ze wat agressief tegen elkaar, dus we houden ze in de gaten. De allerdappersten onder de bezoekers trachten selfies te maken met de apen. Met wisselend succes!

Technisch mankement

Door de wolken heen bewonderen we naast de apen ook het uitzicht. Heel Gibraltar ligt hier aan onze voeten en we zien ook weer de winkelstraat en het vliegveld liggen. Helaas zien we niet het nabij gelegen Afrika, daarvoor is het op dit moment echt te bewolkt. Als we uitgekeken zijn lopen we terug richting kabelbaan, maar we krijgen een minder aangename verrassing. Die heeft een technisch mankement en het kan nog wel even duren voor ze hem weer aan de praat hebben. We hebben 2 opties; wachten of zelf naar beneden lopen. De normale route neemt zo’n 1,5 uur in beslag vertelt de man bij de gondel ons, maar het kan ook sneller. Daarvoor moeten we de steile route nemen. In dat geval kunnen we in zo’n 3 kwartier weer beneden staan… Wat zou u kiezen?

Pijnlijke spieren

Wij twijfelen even, maar kiezen er dan toch voor om te gaan lopen. En dan de snelle en steile route. Helaas voor ons retourticket dus. Hoe lager we komen des te meer de bewolking openbreekt. Dat levert mooie plaatjes op, die we toch maar mooi gemist hadden als we met de kabelbaan gegaan waren. Gelukkig blijkt een groot deel van de route in de schaduw te liggen, want de temperatuur is inmiddels de 30 graden gepasseerd. De Moorse burcht die we onderweg tegenkomen ziet er uitnodigend uit, maar slaan we deze keer even over. Op het punt waar Queen Elizabeth in 1954 van het uitzicht genoten heeft nemen wij even een korte adempauze. Na in totaal 3 kwartier staan we inderdaad in Main Street en zien we dat de kabelbaan nog steeds niet op gang gekomen is. De pijnlijke spieren die we inmiddels hebben zijn dus gelukkig niet voor niets geweest en we zijn ook extra blij met die lunch vooraf, want die energie hebben we wel nodig gehad.

Primeur

Nu we toch bezig zijn besluiten we de bus te laten voor wat die is en de terugtocht naar de grens ook te voet te doen, zodat we alles onderweg nog eens goed kunnen bekijken. Zo komen we nog langs het sfeervolle plein Grand Casemates Square met allerlei restaurants, pubs en terrasjes en hebben we de primeur om voor het eerst van ons leven over een landingsbaan te lopen.

Nu alleen nog door de paspoortcontrole en we staan weer met voet op Spaanse grond. Waar we ons in Andalusië onderdompelen in Moorse invloeden en uitgestrekte olijfgaarden en waar we het adembenemende Alhambra bezoeken.