Terreur: trotseren of capituleren?
Publicatiedatum: 22 juni 2016
Ook in Nederland worstelen we met de dreiging van aanslagen. Hoe gaan we om met deze angst voor terreur? Accepteren we het als een reëel risico? Mijden we evenementen en plekken waar veel mensen samenkomen? Of weigeren we bang te zijn en passen we ons leven niet aan? Want als je angstig wordt, krijgen terroristen hun zin.
Dicht bij huis
De grote terreuraanslagen in Brussel en Parijs brachten het gevaar dichter bij huis. Deze maand waren er eenmansacties tegen homo’s in het Amerikaanse Orlando, een parlementslid bij het Britse Leeds, een Frans politie-echtpaar en een transgender in Brussel. Afgelopen weekend werden de Amsterdamse gayscene bedreigd en een aanslag in Brussel verijdeld.
Terreurdreiging
Aanslagen worden vaker gepleegd. De vorm is divers. Ook in Nederland blijft de terreurdreiging ‘substantieel’. Een groep terroristen of een lone wolf, die op eigen houtje handelt? De angst is: ze zitten overal en kunnen altijd toeslaan.
Aan het woord
In Hollandse Zaken komen diverse gasten aan het woord.
Arnold Karskens, oorlogsverslaggever en schrijver van het deze week uitgekomen boekje Help, er staat een terrorist in mijn keuken, een handleiding met tips en overlevingslessen bij een terreuraanslag thuis, op het werk of op het terras. “Ik ben geen angstzaaier. Ik ben realistisch: die aanslag gaat er komen. Dan is het goed om voorbereid te zijn.”
Laura Alteveer uit Weert stond op 21 maart op Zaventem met haar kersverse echtgenoot, klaar om op huwelijksreis te gaan naar Sri Lanka, toen kort na elkaar twee bommen afgingen. Sindsdien gaat ze minder onbevangen naar grote steden en evenementen waar veel mensen bijeen zijn. Toch probeert ze zoveel mogelijk gewoon door te leven.
Peter Tuin uit Rotterdam was verbijsterd toen de school van zijn dochter Laura (16) de schoolreis naar Berlijn afblies, een paar weken na de aanslagen in Brussel. Hij schreef daar een column over: “De terroristen hebben al gewonnen”. “Dit is capituleren voor angst. Als ik schooldirecteur was geweest, was de reis doorgegaan. We moeten de volgende generatie ook leren vertrouwen te hebben, weerbaar te zijn.”
Eric van ’t Zelfde is directeur van de Hugo de Groot-school in Rotterdam die schoolreizen schrapte naar Berlijn, Parijs en Trier wegens de kans op aanslagen. “Het getuigt juist van ruggengraat om die schoolreizen niet door te laten gaan. Ik ben niet het onderwijs ingegaan om levens van kinderen te riskeren.”
In Hollandse Zaken ziet u ook het verhaal van de twee vriendinnen Lennie Wagemans (29) en Hanneke van Oudheusden (29) te zien. Zij staan bij de incheckbalie voor met als bestemming New York als op zo’n 20 meter bij hen vandaan een bom afgaat. Ze raken gewond, maar overleven de aanslag. Voor het eerst, drie maanden na die afschuwelijke gebeurtenis, doen ze in Hollandse Zaken hun verhaal in de vorm van een reportage. De hele reportage kunt u bekijken op MAX Vandaag.
Past u zich aan?
Waar bent u nog veilig? Past u uw vakantiebestemming erop aan? Gaat u nog met de metro? Naar grote evenementen zoals concerten of gay pride? Overdrijven we de angst, veroorzaakt door een handjevol doorgedraaide eenlingen, die veel aandacht krijgen van de media? De kans dat u in het verkeer een ongeluk krijgt, is groter. Al deze zaken komen aan de orde in de aflevering van Hollandse Zaken van deze week.
Hollandse Zaken is op 22 juni 2016 om 20.25 uur te zien op NPO 2.
Discussieer mee over dit onderwerp! Om de discussie vriendelijk te houden heeft MAX Vandaag een aantal spelregels opgesteld.
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Tja, da’s een lastige. Trotseren of capituleren? Ik weet het niet meer zo goed. Ik ben smoorverliefd op Parijs maar zal er zeer waarschijnlijk nooit meer naar toe treinen of vliegen. Vanwege de aanslagen, ja, inderdaad. Ik doe het maar met de herinnering aan de onbevangen wandelingen die ik daar maakte toen van aanslagen zoals hierboven bedoeld nog geen enkele sprake was. De enige groep waarvan ik echt alle concerten wilde zien die ze maar zouden geven in de Ahoy die héb ik gezien. Ze zijn gestopt met touren en dat komt mij om verschillende redenen goed uit. De zanger kan niet meer leveren wat hij leverde en dat betekent dat ik eigenlijk de voorlaatste keer al had moeten bedenken dat mooie liedjes nu eenmaal geen eeuwigheid duren en dat ik beter niet was gegaan. Maar niet alleen dat. Het je moeten bevinden in een grote menigte was al geen favoriete bezigheid maar daar komt tegenwoordig iets bij. Het ongemak wat ik dan vaak heb is uitgebreid met de optie van geweld. Geweld door idioten bij wie elke redelijkheid zoek is. Je hebt het vandaag de dag tóch in je verre achterhoofd, bij je. En dat de kans op een ongeluk in het verkeer groter zou zijn? Las ooit dat een statisticus door een rivier liep die gemiddeld een meter diep was en hij verzoop. Tja, trotseren of capituleren? Ik denk géén van beiden. We zullen met het gegeven om moeten leren gaan. Tijdje geleden was het meneer van Vollenhove die de burgers opriep tot het tonen van burgermoed indien zich in een slecht bemande/vrouwde trein een incident zou voordoen. Ik vind dat flauwekul. Eerst de samenleving uit elkaar trekken met een beleid waar sociale, fatsoenlijke mensen geen brood van lusten, vervolgens alles wat er aan beveiliging noodzakelijk is uitkleden, ontmantelen,wegbezuinigen. Het is toch vragen om? Er moet gewoon een weerbare, veerkrachtige, sociale samenleving zijn. En er moet een fatsoenlijk personeelsbeleid worden gevoerd door de spoorwegen. Daardoor zouden waarschijnlijk het aantal “incidenten” vanzelf afnemen. Trotseren of capituleren?
Wat te doen? Als bevolking hebben we al gecapituleerd. Het VVD beleid is in gang gezet en wij capituleren. Niks trotseren. Niks barricade of Malieveld laat staan Binnenhof. En al zou er een tegenbeweging zijn, ontstaan, beleid gaat gewoon door. We gaan er als lamgeslagen stemvee maar zo goed mogelijk mee om, trotseren de ellende die is aangericht. Want het is te gemeen, te versnipperd, te sluw en achterbaks om als groep écht iets tegen te ondernemen. Ik noem het huidige kabinet de Haagse Staat. En zij plegen hele gemene aanslagen op de softste targets die er zijn. Bejaarden, zieken, kinderen, armen, dommen maar ook de minder softe zijn of komen aan de beurt.
Zo is het ook voor de dreiging uit islamitische hoek. Te gemeen, te sluw, te achterbaks. Zoals ik “bid” voor de uit huis gejaagden, de ontslagenen, de van zorg en welbevinden ontdane “zwakkeren” in deze samenleving en die om ons heen, zo bid ik voor de stakkers in Parijs, Brussel, Charleston enz. enz. Ik raak niet uitgebeden. Ik zal er mee om moeten gaan, trotseren dat dit de tijd is waarin mensen niet meer tellen, óók niet als het best anders kan. En we hebben de wereld zo ingericht dat aan capituleren geen ontkomen is. Roepen over strijd of het hebben van misplaatste trots is eigenlijk dom. Eigenlijk zijn we met z’n allen akkoord.
Heel goed verwoord en helemaal mee eens!
Als wij Nederlanders nu eens de handen ineen slaan.
Collectief Wilders stemmen en geen ander.
Dan wordt Den Haag misschien een keer wakker geschut.
Met 17 miljoen mensen laten we het allemaal maar gebeuren.
Den Haag met de gulle wachtgeldregeling van onze belasting centen.
De ouderen die ons land hebben opgebouwd en hulpbehoevenden tot op het bot uitkleden.
Vluchtelingen met open armen een huis en budget ontvangen van onze belasting centen.
Soms schaam ik me ervoor dat ik een geboren rasechte Nederlander ben.
Samen met onze 17 miljoen kunnen we er wat aan doen.
Verzet tegen de huidige Haagse kliek.
helemaal mee eens. Dit land is al lang geen democratie meer, maar een clubje mensen die aan alle touwtjes trekt, met de EU voorop.
Wat leren we op school: als er twee vechten, hebben er twee schuld.
Wat doet de politiek: als er twee vechten zijn wij onschuldige en zielige slachtoffertjes en de anderen terroristen.
Kijk eens naar het eigen westerse aandeel van het ontstaan van terrorisme.
Kijk eens naar de zogenaamde verkeersslachtoffers van ons eigen mobiele terrorisme in de naam van de heilige God Economie.
Veeg de voetjes maar eens voor de eigen deur.
Ik vraag mij elke dag weer af, waar is een oorlog eigenlijk goed voor, wie wint er nu eigenlijk, en wie heeft er baat bij. Is het een macht kwestie, wat of wie heeft er iets, aan een kapotgeschoten of kapotgebombardeerd dorp of stad, waar alleen de puinhopen boekdelen spreken. Alleen ellende maakt de dienst nog uit. Ik vond de geschiedenis met verhalen altijd interessant, zoals de 80 jarige oorlog, en over de zeeslag met Michiel de Ruyter, dat leerden wij dan op school. En de 1e en 2e wereldoorlog, wat ook een gruwelijke geschiedenis heeft. En als je dan zou denken, het is mooi geweest, na de 2e wereldoorlog, dan begint in de jaren 60 de Vietnam oorlog en denk ik, houdt het nooit op. Dit is een boek zonder EINDE.