Prinses Laurentien van Oranje en Bennie Jolink als eindredacteur bij MAX

Reacties (2)

Yolande1 says:
27 juli 2018 om 13:44
Aan: Prinses Laurentien
HET BANKJE.
Wat een prachtig symbool voor het thema eenzaamheid. Het inspireerde mij om hier mijn verhaal te vertellen.
Het is alweer ruim 2 jaar geleden, 4 mei 2016, dat ik mijn fiets parkeerde bij een verzorgingshuis om mijn lieve buurman te bezoeken. 92 jaar en thuis gevallen. Van ziekenhuis naar verzorgingshuis. Eerst revalideren en vervolgens weer naar huis, zoals dat tegenwoordig gaat. Maar voordat ik op de deur bij Bob, zo heette hij, aanklopte was er Het Bankje.
Ik zocht een plekje voor mijn fiets. Het was prachtig weer. Een stem vanaf Het Bankje zei met een licht Engels accent “je kunt je fiets ook hier parkeren hoor”. Verwonderd keek ik op naar de meneer met het petje en zei “dank je wel voor de tip!” waarop ik mijn fiets parkeerde. Vervolgens klonk het “er is nog wel een plekje naast mij vrij hoor”. Tsja, toen kon ik de verleiding niet meer weerstaan om plaats te nemen naast deze lieve, oude meneer met het petje en dat vrolijke stemgeluid.
We raakten aan de praat. Over het leven, het verleden, de keuzes die hij gemaakt heeft en waar hij nu staat. Dat hij oud is, toen 84 en 4 maanden. Wat mij deed denken aan het boek van Hendrik Groen, destijds 83 en driekwart. We praatten en praatten, en we lachten ook. Er was een klik. Ik vergat de tijd. De twinkeling in zijn ogen, en tegelijkertijd een zekere somberheid. Het was duidelijk dat hij behoefte had aan een praatje en dat hij, sinds een paar jaar weduwnaar, een van de vele ‘eenzame ouderen’ in deze samenleving is.
Ik had in de gaten dat ik meer tijd met deze meneer, zijn naam is Hans, wilde doorbrengen. Voor een kopje koffie, een uitje, een praatje, noem maar op. Hoe ik het ging doen met een fulltime baan wist ik niet en dacht ik niet over na. Deze meneer smachtte om aandacht, net als vele anderen, en ik voelde dat ook ik blij ging worden van het contact met hem. Ik heb hem gevraagd of ik een keertje langs mocht komen, hij bleek zelfstandig te wonen, en hij gaf me zijn telefoonnummer.
Ruim een uur later klopte ik aan bij Bob, die scherp opmerkte terwijl hij op zijn horloge keek, “oh, ik dacht dat je nooit meer zou komen”. Een schuldgevoel was het gevolg. En een enorme spagaat, want wat zou ik graag meer eenzame ouderen willen bezoeken, aandacht willen geven, en vooral zeggen dat ze ERTOE DOEN.
We zijn nu ruim 2 jaar verder. Bob is helaas overleden. Hans is nu 85 -en een half- en doet het naar omstandigheden redelijk. Mentaal is er veel pijn en spijt, over de dingen die in zijn leven zijn gebeurd. Als het aan hem ligt houdt hij er morgen mee op. Maar we hebben een afspraak gemaakt. We hebben samen bedacht dat hij 100 wordt. Dat zou betekenen dat hij nog 15 jaar heeft. We filosoferen dan een beetje over hoe hij die 15 jaar kan invullen. De ene keer zegt ie ‘nee hoor, laat mij maar gaan’ en de andere keer hoor je hem tegen een buurman zeggen ‘nou, het schijnt dat ik 100 ga worden dus ik ben er nog wel even!”.
Hans is nog zo scherp, hij weet nog zoveel verhalen te vertellen. Details over zijn leven op de Grote Vaart, de oorlogsjaren als straatarme jongen in de Jordaan, destijds een arme volksbuurt, zijn drang naar een beter leven en emigratie naar Nieuw-Zeeland, zijn gezin daar, zijn terugkomst in Nederland, de optredens en gekkigheid als amateur-zanger, het Ouderen songfestival, zijn liefde voor zijn 2e vrouw waarvoor hij terug naar Nederland is gekomen, zijn tweestrijd Nederland – Nieuw Zeeland waar hij elke dag mee worstelt. Als Hans eenmaal vertelt vergeet hij de eenzaamheid van alledag en waant hij zich weer in het verleden. Zoveel verhalen, zo’n unieke levensloop, ik probeer het inmiddels op papier te zetten.
Mijn leven is veranderd sinds ik Hans ken. We hebben minstens 3x per week contact, ik bezoek hem zo vaak als ik kan. Mijn vriend, Martijn, heeft er geen moeite mee en drinkt inmiddels ook zo nu en dan een biertje met hem. We gaan af en toe op stap, zo hebben we een tochtje gemaakt op de fietstaxi door de Jordaan. Met veel weemoed en ook verdriet vertelde hij aan de student achter het stuur over zijn leven. Je ziet mensen zich afvragen, is zij zijn dochter? Of zijn partner? Hoe zit het nu precies? Want altijd lopen we arm in arm over straat. Het deert ons niet wat de wereld denkt, het samenzijn is het belangrijkst.
Het wordt fysiek steeds moeilijker om erop uit te gaan. De dagelijkse dingen zoals boodschappen doen kosten hem meer moeite. Maar we blijven proberen. Gelukkig is er na lange tijd een scootmobiel gekomen. Hij heeft weliswaar een hekel aan ‘dat ding’ maar het zal hem hopelijk wel enigszins mobiel houden. Ik ben voor Hans een maatje, of misschien wel meer dan dat. Hij noemt mij zijn 5e dochter en de vriendschap is groots. Humor en zelfspot is belangrijk, gelukkig ook voor Hans. We lachen samen wat af, en soms is er een traan. Dat is het enige wat we kunnen doen, het leven beschouwen en een beetje relativeren zodat het alleen zijn niet constant overheerst.
Lieve groet van
Yolande, 47 jaar, uit Amsterdam
Log in om te reageren
MAX Vandaag says:

27 juli 2018 om 15:18

Beste Yolande, bedankt voor het delen van uw prachtige verhaal!