“Het allesomvattende gevoel van geluk heb ik ervaren in mijn leven.”

Ze formuleert nog even krachtig als altijd. De speelse blik in de camera van de fotograaf is vertrouwd. We drinken thee aan de grote tafel van haar woonboerderij en kijken uit op de Nederrijn. De lentezon priemt door de ramen. Het is een vredig decor. “Wat is het hier toch prachtig”, stelt ze vast. Ik kan het alleen maar bevestigen. Mies maakt tijd op deze middag met aardbeiengebakjes en soesjes. We lachen… en praten over haar nieuwe boekje Gewoon Mies, waarin ze een kijkje geeft in haar wereld, opvattingen, meningen en belevenissen. Jarenlang schreef ze erover in de Margriet. De beste stukjes zijn nu gebundeld en daar hebben we ’t over aan de hand van de titels van de verschillende hoofdstukken. Een leven lang passeert de revue: van toen naar nu. Een gesprek over kleine dingen en grotere zaken, en vooral over de kern van het bestaan en waarom het draait in het leven.

Vroeger en mijn ouders

“Ik denk nog weleens aan vroeger toen we terugkwamen van de nachtmis. Hand in hand met m’n vader door de sneeuw lopen midden in de nacht. M’n moeder die op ons wachtte met Brabantse
worstenbroodjes. Dat was echt een dierbare tijd. Een zorgeloze, liefdevolle tijd. Het staat nog helemaal op m’n netvlies. Ik heb een warme jeugd gehad. Ik had lieve ouders. Mijn moeder was een Brabantse; ze was rooms en mijn vader was katholiek. Daar is een verschil tussen. Mijn moeder creëerde het en mijn vader onderging het. Na een ontbijt ging hij weer terug naar z’n werkkamer, die vol lag met zijn vertrouwde papieren stukken. Hij was in die tijd Gedeputeerde, maar genoot hier wel van. Mijn moeder plaatste met kerst dennentakken achter de schilderijen. Ik heb dat later zelf niet gedaan, ik heb dat niet geïmiteerd. Mijn kinderen zeggen nog steeds: we hebben niks te klagen gehad, mam.”

Vermageren en water

“Ik had van die jurken van Dick Holthaus. En die zei: ‘Er moet iets af voor de volgende keer.’ Dat deed ik dan. Dan ging ik 7 dagen aan het water. Dan was ik 5 kilo afgevallen en dacht: zo houd ik het. Maar dat lukte natuurlijk niet. Ik had toen met Een van de Acht een uitzending in de maand en ging daarvoor in de vermagering, zoals ik dat noemde. Ik vond dat helemaal geen punt. Water, heel veel water hielp echt. De dag na de uitzending was het weer smullen geblazen.”

Huilen

“Ik ben geen huilebalk. Soms is er in maanden geen traan, maar soms ook wel. Vroeger toen de kinderen klein waren, wilde ik niet dat ze zagen dat ik huilde. Ik verdween dan naar boven en snikte het uit. Ik huilde graag. Soms als ik naar een tv-uitzending kijk, vloeit er ook nog weleens een traan. Vooral bij een programma van Robert ten Brink, als een familie herenigd wordt, raak ik geëmotioneerd en schiet vol.”

Tellen van doden

“Vroeger wisten we niet hoe erg het was in Cambodja. In films op tv vallen er nepdoden, maar de echte doden zag je vroeger nauwelijks. Het is verschrikkelijk om hoevelen dat ging. Het is ook
geen kwestie van tellen meer, maar van stil zijn en eraan denken en je afvragen: waarom, waarom in godsnaam? Ik weet geen antwoord. Nu weten we alles. De camera is overal. Al die doden en
gewonden, ook nu weer in Zweden. Het is verschrikkelijk, maar het went. Maar denk er ook eens aan wat er vroeger in Indonesië gebeurde. Sta eens stil bij hoe de zwarte bevolking in veel landen
is vermoord. Wij zagen het niet en dus hadden we het er niet over. Maar nu zie je alles. Ik weet niet of dat goed is, maar om je ogen te sluiten is zeker niet goed.”

Warenhuizen en BN-ers

“In warenhuizen moet je niet komen als Bekende Nederlander, zeggen ze altijd, want dan loop je voor gek. Het ligt er vooral aan of je let op anderen. Ik let niet op de mensen, want ik ga naar een warenhuis om iets te kopen. Ik hoor ze weleens klagen, de Bekende Nederlanders of wat daarvoor doorgaat, maar als je gewoon doorloopt, is er niets aan de hand. Kijk, als je een grote hoed opzet of naaldhakken aantrekt, dan roep je het een beetje over jezelf af. Sommigen genieten daarvan. Ik niet. Het is rustig de laatste tijd. Hier in Elst zeker. Dat bevalt me zeer. Toen Leen, mijn man, overleden was, zeiden de kinderen: ‘Mam, waar wil je nu naar toe?’ Ik zei: ‘Laat me hier maar even zitten.’ En ik zit er nog steeds en wil hier blijven. Het leven voelt goed.”

Slapen

“Ik slaap zo gemakkelijk. Ik weet niet hoe dat komt. Als ik voor de tv zit, moet het wel heel boeiend zijn, wil ik wakker blijven. Soms duurt het 10 minuten, soms een uur. Ook in het vliegtuig. voordat we opgestegen zijn, slaap ik al. Heel raar. Het is een voorrecht. Maar ik wist niet eens dat het eigenaardig was. Ik heb lange tijd gedacht dat alle mensen dat hadden. Het is voor mij een rust in m’n hoofd die er op een bepaald moment voor zorgt dat je er weer even tegen kunt.”

Moederdag

“Een onnozele dag. Ik vind het een onterechte hulde voor de moeder. Iedereen mag het vieren, maar voor mij hoeft het niet.”

Onzekerheid en spanning

“Voordat een uitzending begon, had ik altijd een gevoel van onzekerheid. Als ik opkwam, stelde ik altijd even snel een vraag aan een kandidaat, zodat ik tot rust kon komen. Ik had altijd een ander nodig om op adem te komen. Daarna was het over en was ik er. De onzekerheid blijft m’n beste vriend. Ik weet niet hoe dat met collega’s is, maar ik denk dat iedereen toch wel een bepaalde spanning heeft die inluidt van: daar gaan we weer. Ik was altijd live op tv. Bij Een van de Acht liep het weleens uit en dan zat Den Uyl gewoon te wachten voor zijn praatje als minister-president. Dan zei ik: ‘Sorry meneer Den Uyl, we hebben nog zo’n 10 minuten nodig, dan bent u aan de beurt.’ Ja, je deed maar wat. Maar het was erg leuk. Die autocue (een scherm waarvan de presentator
de teksten voorleest, red.) zou ik er meteen uitgooien. Dat vind ik niks. Schandelijk. De spontaniteit is weg. Er gaat ook niks meer fout. Daar zitten kijkers ook op te wachten. Ik zou alle programmamakers adviseren: haal de autocues uit de studio.”

Schoonheidsgeheim

“Er is geen geheim. Gewoon jezelf blijven en vooral geen ingrepen. Natuurlijk, iedereen moet het zelf weten, maar ik zie ’t wel en het is niet altijd een vooruitgang. Ik zal geen namen noemen, maar ik zie weleens mensen van wie ik denk: goh, wat erg, je had gewoon een leuk, sprekend gezicht. Je wordt nu wat ouder en krijgt rimpels, maar zo’n ingreep was niet nodig geweest. Als ze je niet meer moeten bij de tv, heeft dat niets van doen met je uiterlijk, maar meer met je kwaliteiten.”

Kussen

“Ik zag het pas nog op tv: iemand werd 4 keer gekust. Om gek van te worden. Dat slaat nergens op. Iedereen kust elkaar maar. Het is gewoonte geworden. Daarmee is de betekenis eraf dat het iets dierbaars is. 1 kus is eigenlijk genoeg. 1 heel lieve kus.”

Vluchtelingen en acties

“Je hoort veel te weinig van de inzamelaars van goede doelen en acties wat ze gedaan hebben met het geld. Dat vind ik niet chic en onverantwoord. Bij de eerdere acties van Giro 555 heb ik niet
gehoord wat ermee gebeurd is. Men zou meer tekst en uitleg moeten geven aan de gevers. Veel vaker en veel beter.”

Een gelukkig mens

“Ik herinner me nog dat Leen en ik na Open het Dorp thuiskwamen en ik al die bloemen in vazen zette. Leen zei: ‘Ga toch slapen schat, want je bent moe.’ Ik zei: ‘Maar ja, het is zo’n lekker gevoel, die uitzending; het is lekker gegaan.’ Ik was zo trots. Maar toen ik eenmaal uitgeslapen was en het maar niet ophield, toen dacht ik: jongens, het is nu mooi geweest, we gaan weer normaal doen. Trots is iets anders dan geluk. Tv was een boeiend deel van m’n leven, maar geluk is voor mij iets persoonlijks, de huiselijke kring, man en kinderen, heel goede vrienden en daar houdt het ongeveer mee op. Het allesomvattende gevoel van geluk heb ik ervaren in mijn leven. Dat is fantastisch. Dat is een cadeau.”

Dit interview komt uit MAX Magazine van 27 april 2017. Hoofdredacteur Peter Contant heeft de koningin van de Nederlandse televisie bij haar thuis in Elst geïnterviewd. Maandag 26 februari 2018 werd bekend dat Mies Bouwman op 88-jarige leeftijd in haar woonplaats is overleden.