Verzuim en verloop in de zorg niet eerder zo hoog
Publicatiedatum: 4 september 2018
In geen enkele beroepsgroep is het personeelstekort zo hoog als in de zorg. Steeds meer werknemers wisselen van baan om elders meer betaald te krijgen of heel ander werk te doen. Maar er is een andere zorg waar de sector mee te maken heeft: het ziekteverzuim. Ook dit is lang tijd niet zo hoog geweest als nu.
‘Vechtmarkt’
Het verloop is momenteel rond de 13 procent. Binnen de GGZ, jeugdzorg en gehandicaptenzorg is dit percentage zelfs 15 procent. Dat blijkt uit de Barometer Nederlandse gezondheidszorg 2018 van accountants- en onderzoeksbureau EY. Volgens de onderzoekers is dit percentage alarmerend. Steeds meer mensen kiezen voor een baan buiten de zorg, wat uiteindelijk ten koste gaat van de kwaliteit van de zorg. In sommige gevallen leidt de uittocht van personeel tot paniek bij de zorginstellingen. Er worden bureaus ingeschakeld om personeel te vinden en een zzp’ers ingehuurd om de functies in te vullen. Instellingen met meer financiële slagkracht zijn zelfs bereid om hun personeel meer te betalen om hen te behouden. De markt voor zorgpersoneel wordt hiermee een ‘vechtmarkt’, aldus het onderzoek.
Verzuim
Naast het enorme verloop is het ziekteverzuim een ander probleem in de zorg. Dit percentage is in de afgelopen 5 jaar niet zo hoog geweest als nu. De toegenomen werkdruk en het personeelsverloop leidt tot een hoger ziekteverzuim. Om zichzelf meer te beschermen stappen veel personeelsleden over en gaan als zzp’er aan de slag. Zo krijgen zijn meer grip op hun tijd en het soort werkzaamheden.
Meer geld voor scholing
Het kabinet wil de komende 4 jaar de personeelstekorten wegwerken. Hier wordt 320 miljoen euro voor scholing en extra stageplekken uitgetrokken. En dat is nodig, want voor het komende studiejaar is er een toelatingsstop. Er zijn onvoldoende stageplekken voor de studenten. Ook zij-instromers worden gestimuleerd de overstap te maken naar de zorg.
(Bron: NOS/Volkskrant)
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Tja! Glashelder stuk maar wat aan de late kant. We weten allemaal dat sinds de laatste drie kabinetten de zorg mikpunt is. Er moet worden verdiend. Zoveel mogelijk prestatie met zo min mogelijk personeel. Alles wat met moeite toch wordt geleverd is ook nog eens onderhevig aan de voorwaarde dat het absoluut het goedkoopste moet zijn. Zelfs de haastwel spartaanse werknemers in de zorg lopen zo onderhand tegen de gevolgen van dat beleid aan. Het loopt vast, dicht, dood. Onderwijl gaan de ministers en coalitiepartijen vrolijk verder met het door de grote baas aangegeven tempo van bezuinigingen. Er wordt bij Jeroen, of dadelijk misschien ook bij Twan, wat gezeverd over verbetering van de communicatie en uitgelegd dat “geld erbij niets oplost”. Dat moet natuurlijk zijn “geld hiérbij”. Want geld schijnt wel alle problemen bij multinationals en aandeelhouders te kunnen oplossen. Dáár wel. Die zaken zijn dan ook in een zucht geregeld. Coalitiepartners van de partij die al tientallen jaren de dienst uitmaakt zijn zelf zo regeergeil dat ze op geen enkele manier tegen deze winstzucht ópstaan. Buma wrijft zich in de handen, niet omdat de christelijke signatuur bij politieke besluitvorming het zo goed doet, -geen ene reet meer voorstelt-, maar vooral omdat hij en zijn maten en matinnen het zo voortreffelijk uithouden op het pluche. Buitendien betaalt al dat jaknikken en neeschudden ook nog eens fantastisch. D66 van hetzelfde laken een pak. Als Rutte een voorstel doet om het sociale zekerheidsstelsel nog verder te verzieken zal Pechtold dat volgaarne steunen. Als dadelijk duidelijk gaat worden dat dezelfde verziekingsvoorstellen ook over het onderwijs of bij voorbeeld de politie gaan doet-tie dat ook! Seegers ziet de euthanasiewetgeving ook liefst verdampen of homohuwelijken opgeruimd en zegt dus, omwille van het voldoen aan het “regeerakkoord”, dat die afschaffing van de dividendbelasting een “goede zaak is”. Heel wel mogelijk dat Mark dadelijk in christelijke aangelegenheden ook eens aan zijn kant gaat staan. Dat er strakjes stapelbedden zullen worden ingevoerd in ziekenhuizen of andere zorginstellingen is dan ineens misschien wel een “heel redelijk plan”. Voorts is de regerende, leidende partij niet ontvankelijk voor hulpkreten, brandbrieven of andere soortgelijke gevolgen van hun beleid. Schoolvoorbeeld van laaggevoeligheid. Het zal Dijkhof worst wezen. Overlevingsproblemen bij de absolute minima? Die doen immers niets om aan de greep van armoe te ontsnappen. Ja, zaniken, dát wel. Gedonderjaag met zeer hoogbejaarden in een zorgcomplex in Utrecht? De deals zijn al gesloten. Zo gaat dat nu eenmaal in de rijkemensenwereld. Hulpverlening aan bij voorbeeld bijzondere jeugd? Die moet maar eens stoppen met zeuren en zich binden door een bedrijf te beginnen, komt aan dat gehang en geblow ook eindelijk een eind. En zo kijkt deze meneer ook naar de zorgvraagstukken. Misschien moet het verplegend personeel gewoon trots zijn op in zo’n smetteloos wit uniform te mogen rondrennen. Het kan zijn dat hij hele energieke grootouders heeft. Dat het inzicht postvat zo van; “Ouderen kunnen meer dan ze denken”. De veel te lang zelfstandig wonend gebleven, ondersteuning ontberende, tragedies ten spijt. Ook in onze tijd worden heel erg vaak handen gewassen in onschuld. Heil aan de veteranen in de zorg!
Ik wilde reageren op dit onderwerp, maar op de reactie van Hanneman is niets meer toe te voegen, daar is alles mee gezegd. … Misschien nog één ding: Als de regering het voor elkaar krijgt, dat het personeel de zorg de rug toekeert (omdat mensen chronisch overbelast worden/zijn), kunnen ze als argument gebruiken, dat de motivatie onvoldoende is om voor de medemens te zorgen. Dan treft de problematiek, geen blaam. Dan kunnen ze weer naar de slachtoffers wijzen, als dader en oorzaak. Waarom jagen we dat tuig niet weg, met pek en veren?
Mijn moeder van 93, heeft sinds 1 jaar, ernstige dementie en wordt verzorgd in de “Anneborg” in Rosmalen. Het personeel loopt het vuur uit de schenen, om de mensen zéér goed te verzorgen en bezig te houden. Ik heb dan ook alleen maar lof en respect voor het personeel. Maar ik zie de overbelasting en de vermoeidheid bij het personeel. Ik ben de helft van de dagen, 2 uurtjes bij mijn moeder, en ben daardoor emotioneel erg vermoeid en voel me vaak neerslachtig. Ik kan dan ook niet bevatten, dat het personeel dit hele dagen volhoudt en elke dag weer opnieuw. Ik zou het niet vol kunnen houden, om elke dag weer voor deze mensen te zorgen. En niet voor één bewoner, nee voor tientallen bewoners. Met vaak zulke lieve details, zoals het bed openslaan en de nachtpon klaarleggen, het leeslampje aan doen, een glaasje water klaarzetten. Om twee minuten later weer een paniekaanval te moeten sussen, in een naastgelegen kamer of een dwalende bewoner terug te brengen naar zijn of haar kamer.