Complex Regionaal Pijnsyndroom
Mensen met Complex Regionaal Pijnsyndroom (CRPS) hebben continue last van onverklaarbare, diffuse, hevige brandende pijn in een van de ledematen. Dat kan zijn aan de arm (hand, pols, onderarm) of been (enkel, voet). Deze pijnen ontstaan meestal na een verwonding oftewel ’trauma’ aan die ledemaat. Maar wat is het? En is er iets aan te doen?
Posttraumatische dystrofie
Bij CRPS lijken de symptomen, vooral de pijn, totaal niet in verhouding te staan tot de ernst van het letsel. Tot een aantal jaren geleden werd dit posttraumatische dystrofie genoemd (ook wel Sudeck’se dystrophie). Dystrofie wil zeggen: slecht functionerend weefsel of het verval daarvan na een verwonding. Een pols- of enkelbreuk, of een verzwikking, maar ook een medische behandeling zoals een (kleine) operatie lijkt de aanleiding te kunnen zijn voor het ontwikkelen van CRPS. Soms zelfs zoiets ‘onschuldigs’ als een injectie. In ieder geval gaat het om betrekkelijk kleine letsels of beschadigingen waarbij ment niet zou verwachten dat er zulke langdurige en hevige klachten op zouden volgen.
Er zijn 2 types CRPS. Type 1 ontstaat na iedere vorm van trauma. Type 2 na beschadiging van een zenuw. De diagnose is niet stellen met een foto, scan, bloedonderzoek of een biopsie. Het verhaal en hoe het eruit ziet is het belangrijkste.
Pijn en gevoeligheid
Pijn (die bij inspanning toeneemt) is vaak het meest overheersend. Maar mensen kunnen rond de plek waar de pijn wordt gevoeld ook zwellingen (oedeem) krijgen en verkleuringen van de huid. Deze gaat vaak samen met een abnormale temperatuur van de huid. Die symptomen zijn in een gebied aanwezig, groter dan het gebied van het primaire letsel.
CRPS gaat vaak gepaard met gevoeligheid bij aanraking en functievermindering van het betreffende lichaamsdeel doordat de spierkracht is teruggelopen. Ook wordt plaatselijk zweten gemeld en afwijkende haargroei op zo’n plek. Er lijken ook hier 2 vormen te bestaan: bij de ene vorm voelt de aangedane plek warm, verkleurt de huid rood tot blauwachtig en is er een versterkte haargroei en soms ook versterkte nagelgroei. Bij de andere vorm wordt de huid juist bleek, kan wat verschrompelen, en voelt juist koud aan. Dat kan dan weer gepaard gaan met haaruitval of afbrokkelende nagels. Soms wordt ook geconstateerd dat dit koude, bleke stadium volgt op het eerste warme rode stadium. Het probleem bij CRPS is dat iedere patiënt nèt weer andere verschijnselen heeft. CRPS komt op alle leeftijden voor, maar meer bij vrouwen en vooral tussen de 40 en de 60 jaar. Van de 5000-8000 mensen die jaarlijks CRPS ontwikkelen geneest het merendeel, 80-90 %. Gebeurt dit niet dan kunnen de klachten heel lang aanhouden. Er zijn in Nederland 20.000 mensen die blijvende klachten hebben.
Onbegrepen aandoening
De aandoening kent een tamelijk onbegrepen ziektebeeld. Een echte oorzaak is niet bekend. Er zijn wel theorieën over. Qua symptomen lijkt het erg op een ontstekingsachtige aandoening: de pijn, de zwelling, de warmte in veel gevallen. Misschien is er sprake van een abnormale (steriele) ontstekingsreactie, waarbij weefsels onvoldoende zuurstof opnemen en zich schadelijke stoffen ophopen (zgn. vrije radicalen). Of het is een zogenoemde neurogene ontsteking: pijn door een niet goed functionerend zenuwstelsel. Uit sommige onderzoeken, bijvoorbeeld door het Radboudumc in Nijmegen in 2014, blijkt dat als de CRPS-patiënten grondig worden onderzocht door specialisten uit verschillende disciplines, er uiteindelijk toch een goede diagnose kan worden gesteld en dat de klachten uiteenlopende oorzaken hebben. Misschien bestaat CRPS helemaal niet.
Behandeling met medicijnen
Zolang CRPS nog zo weinig begrepen wordt is het lastig om een effectieve therapie te ontwikkelen. Er wordt van alles geprobeerd. Gewone pijnstillers zoals paracetamol, NSAID’S en morfine werken niet goed bij de neuropatische pijn waarvan bij CRPS sprake is. Bij dit soort pijn werken zogenaamde coanalgetica, medicijnen die niet bedoeld zijn als pijnstiller maar wél als gunstige bijwerking hebben dat ze pijn verminderen, beter. Bijvoorbeeld sommige antidepressiva (amitryptiline) en anti-epileptica (gabapentine). Vaak schrijven artsen vitamine C, acetylcysteïne of dimethylsulfoxide crème (DMSO) voor. Die vangen de zuurstofradicalen weg. Uit onderzoek is bijvoorbeeld gebleken dat door het 50 dagen lang toedienen van 500 mg vitamine C per dag bij polsbreuken de ontwikkeling van CRPS kan worden voorkomen. Polsbreuken zijn wel de meest voorkomende oorzaak: ongeveer 1 op de 10 patiënten krijgt te maken met CRPS. Wat ook wel gedaan wordt is het implanteren van neurostimulatoren Dit is een apparaatje zo groot als een stopwatch dat lichte elektrische pulsen afgeeft aan het ruggenmerg. De tintelingen van de neurostimulator maskeren de pijn van mensen met CRPS. Soms is de pijn zo erg en is er zo weinig aan te doen dat amputatie de enige oplossing is.
Nieuwe inzichten
De nieuwste inzichten lijken er op te wijzen dat CRPS een uiting is van ‘disuse’ van een ledemaat na een tijd van immobilisatie. Men denkt dat door een pols of enkel na een breuk of ander letsel een tijd totaal niet te gebruiken, bijvoorbeeld omdat er gips omheen zit, júist leidt tot de pijn, zwelling etc. Dat is een heel andere benadering dan vroeger: toen werd vaak rust voorgeschreven en een spalk of brace aangebracht. Patiënten werden daardoor bang om hun ledemaat weer te gebruiken en beschouwden pijn als een waarschuwing dat ze minder moesten bewegen. Ook de behandelaars zagen pijn als een teken van weefselschade. Nu is er uit onderzoek gebleken dat immobiliteit op langere termijn juist leidt tot pijn en ontsteking zoals bij CRPS. Daarom zetten steeds meer artsen en fysiotherapeuten er tegenwoordig op in patiënten met CRPS intensief te laten oefenen en bewegen, en pijn te beschouwen als een vals alarmsignaal. Met name in het Radboudumc wordt daar mee geëxperimenteerd (Pain Exposure in Physical Therapy) en met goede resultaten.
Dit onderwerp is besproken in Tijd voor MAX en in Tijd voor MAX Radio op 6 december 2016.
_
Stel uw vraag aan dokter Ted van Essen
U kunt van dinsdag 6 december tot en met woensdag 7 december 2016 10.00 uur hieronder vragen stellen aan dokter Ted van Essen over Complex Regionaal Pijnsyndroom. Andere vragen worden niet beantwoord. Na woensdag 7 december 10.00 uur mag u uiteraard een reactie achterlaten, maar deze wordt niet meer beantwoord. Dit betreft geen persoonlijk consult! De dokter moet u daarvoor immers goed kennen. Dokter Ted helpt u graag met algemene informatie en achtergronden bij het onderwerp dat is behandeld in Tijd voor MAX.
U moet zich eerst registreren en inloggen om uw vraag te stellen. Uw e-mailadres is niet zichtbaar voor anderen en u kunt een fictieve naam opgeven. De naam die u achterlaat is wel zichtbaar. Ter bescherming van uw privacy verzoeken wij u persoonlijke gegevens niet te vermelden in uw bijdrage.
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Ik heb een het syndroom van ruste losse benen is dat het zelfde waar nu ook de uitzending over bij dokter ted
Afzender jenneke hesselink
Dat is ook vervelend, maar gelukkig onschuldig. Pijn is ook geen kenmerk daarvan.
Mijn echtgenote ( 75 j) heeft vanaf 1995 Sudec dystrofie
opgelopen bij een enkelbreuk . Helse pijnen in het eerste halfjaar. Nooit overgegaan. Ooit getracht via een zg “kleuren therapie” verbetering te krijgen . Vlgs ene Brooker. Veel geld gekost. heeft uiteindelijk niets opgeleverd.
Nu nog steeds enigermate gehandicapt.
U beschrijft goed hoe chronisch en invaliderend CRPS kan zijn. Kleurentherapie is inderdaad nooit werkzaam gebleken. Sterkte!
Ik heb in 1991 CRPS opgelopen. Helse pijnen gehad. Alle symptomen die in Max Vandaag besproken werden. Ik heb ook een jaar een verschrompelde hand gehad, de hand van een 120-jarige. Het ziekenhuis wist geen raad met me en na allerlei idiote therapieen hebben ze me ontslagen met “je moet er maar mee leren leven”. Dat heb ik ja en nee gedaan. Ja, ik kan er nu prima mee leven (inclusief werk en sport) en koester mijn slechte hand en pols. Nee, ik ben zelf op zoek gegaan naar andere artsen met andere inzichten. Uiteindelijk heeft een alternatieve arts mij uitstekend geholpen met een hele reeks van verschillende therapieen, supplementen, etc. (Geen kleurentherapie). Ik denk zeker te zijn van de combinatie van factoren die tot mijn CRPS hebben geleid.
Nu 25 jaar later zou ik mijn ervaringen en kennis graag willen vertellen aan onderzoekers of artsen. Ooit heb ik mij gemeld bij de patientenvereniging maar vond dat zo niets dat ik daar nooit meer contact mee zal opnemen. Dus mocht er interesse zijn in mijn ervaring en kennis van mijn CRPS dan deel ik deze graag.
Helaas is het zo dat patiënten met CRPS vaak een jarenlange gang langs therapeuten meemaken. Er is nog geen effectieve behandeling gevonden voor deze chronische gevallen.
Hallo. Ik ruim 18 jaar geleden een ongeval gehad,, als voetganger op zebrapad. ,en stoplichten geschept door auto. Men heeft toen in het ziekenhuis vast gesteld kuit en scheenbeen gebroken. Echter sinds begin dit jaar hevige pijnen. Op plek waar het gebroken was, en ook bij mijn kuiten. Er is sprake van botontwikkeling. Er zijn al verschillende echo’s gemaakt. Botscan en een MRI scan laatste echo was in RadboudUMC Nijmegen.. ook hier kunnen ze niet verklaren. Waar het vandaan komt.ook is mijn voet erg dik , had klein plekje was eerst blauw/rood/paars. Het is nu een litteken geworden dat van binnen uit komt. Heb veel vrage maar geen antwoorden. UMC Nijmegen zegt pijnbestrijding. Maar de pijn zit op 4 plekken… kan niet werken. Hoor in de ziektewet maar daar ben ik uitgegooid medisch gezien. Is er niets zeggen ze.. ik weet nu wel dat mij. Leventje voor de 2de keer. In puin ligt… moet er mee leren leven zeggen ze. kan de traumatische ervaring ook niet verwerken hier door met vriendelijke groeten
Vreselijke ervaring moet dat zijn. Helaas is er geen test die CRPS kan aantonen of uitsluiten. Jammer dat bij u geen aandoening is aangetoond, want daardoor is het ook gissen naar een behandeling.
ik heb zelf 4 jaar in de rolstoel gezeten met dystrofie. Maar door een behandeling in Macedonie door mevr. Shinka kan en doe ik alles weer. Nog steeds ben ik haar erg dankbaar .Er zijn al heel veel mensen uit Nederland en Belgie naar haar toe geweest voor behandeling.
Wil je meer weten..
shinka97@hotmail.com
De moderne behandeling van het CRPS gaat ook uit van deze theorie: proberen gewoon te bewegen, al doet het pijn. Die zogenaamde Macedonische therapie wordt dus tegenwoordig ook in Nederland wel gegeven.
Ik loop al vanaf mijn 12ste nu 8 jaar artsen beweerde dat ik gek was! Nu inderdaad revalidatie en tens therapie maar nog geen definitieve diagnose omdat het begin stadium voorbij is! Heeft u ervaring met tens therapie en wat kan ik verwachten heb momenteel echt heel veel pijn zelfs werken wordt ondraaglijk
Oh ja ik heb alleen rode verkleuring en veel pijn en soms is het wat warm maar echt een hele dikke knie heb ik helemaal niet…? Kan dit wel ik zie altijd van die mensen met enorme zwelling of kan dit nog komen
Een goede diagnose helpt wel als je een behandeling wilt instellen. TENS werkt bij zenuwpijnen vaak goed, maar je komt er alleen maar achter door het te proberen.
Na een stressvol jaar, waarbij bij mijn man een meningeoom is verwijderd, kreeg ik bij een val een complexe polsbreuk, op meerdere plaatsen.
Toen het gips eraf ging had ik erge pijn. In het ziekenhuis (LUMC) wist men niet wat het was, misschien Dystrofie. Op internet naar een second opinie arts gezocht, kwam in VU Amsterdam en daar werd duidelijk Dystrofie geconstateerd.
Ik moest mijn hele arm (dus niet plaatselijk) meerdere malen per dag insmeren met DSMO Vaseline. Dat verzachtte de pijn. Daarnaast 2 X per week fysiotherapie.
Tegelijkertijd ben ik gestart met Kleurentherapie in De Ilp. ( werd grotendeels vergoed dooor de verzekering)In totaal ben ik hier ruim een jaar mee bezig geweest en langzamerhand ging het beter.
Nu heb ik alleen een vervelend gevoel bij weersveranderingen en de hand is altijd sneller koud.
Kortom, veel baat gehad bij beide therapieën tegelijk, tesamen met de DMSO Vaseline.
Ik raad iedereen aan om verder hulp te zoeken en naar de gespecialiseerde professor in het VU te gaan.
Ik heb in het VU ook mee gedaan aan onderzoek en moest daarvoor elke maand diverse tests doen.
Ik hoop met dit bericht andere mensen te kunnen helpen.
Groet, Meg Borgert
Geachte Dr Ted van Essen,
In het programma “Tijd voor Max” van dinsdag 6 dec., beschreef u de ziekte Post-Traumatische Dystrofie (CRPS). U gaf terecht aan, dat er tot op heden geen medicijnen zijn ter genezing ervan. Om het functioneren van de aangedane extreem te verbeteren en ook om de pijn te verminderen wordt – geheel in tegenstelling met de vroegere zienswijze, die bewegen van het door PD aangetaste lidmaat als schadelijk beschouwde – het accent nu gelegd op het bewegen ervan. In veel gevallen wordt zelfs door-de-pijngrens gegaan om te komen tot een beter functioneren van het, door PD-aangetaste, extreem.
Het is mij gelukt, zoals het onderstaand relaas laat zien, de Post-Traumatische Dystrofie in mijn rechtervoet, enkel en onderbeen tot remissie te krijgen, en dat drie maal.
“Met onderstaand verslag hoop ik PD-lotgenoten een hart onder de riem te steken. Wat mij gelukt is, kan ook voor anderen werken en hen troost en verlichting brengen in hun strijd tegen de pijn en frustratie veroorzaakt door Post-Traumatische Dystrofie.
———————————–
PD in rechter voet en onderbeen opnieuw tot remissie gebracht !
Mijn naam is Amadeo Kuijpers. Ik ben 79 jaar. Heb sinds 1995 Post-Traumatische Dystrofie in mijn rechtervoet en onderbeen als gevolg van de “gips-behandeling” van oudere arts na een verstuiking.
Na ca. 1.5 jaar vol frustratie, angst en pijn – en talloze bezoeken aan zgn. “CSRO-specialisten”, natuurlijke genezers waaronder Jomanda, ondergane kleurentherapie, acupuncturisten – heb ik het initiatief in eigen hand genomen.
Ben in 1996 naar onze zoon in Queensland, Australië afgereisd. Heb zo’n 2 maanden iedere dag mijn voet in het (mineraalrijke) zeewater gedompeld (pootjegebaad) en daarna mijn PD-voet diep in het warme “beach” zand gestopt.
De ergste roodheid en pijn werden weliswaar wat minder, maar de frustratie bleef, nam alleen maar toe.
Toen ik na al die tijd mijn vrouw en zoon in de verte zag wandelen, brak er iets in mij. Alle raad en ernstig advies van de CRPS-specialisten om vooral niet door de pijnbarrière te gaan – het belanden in een rolstoel zou hiervan de consequentie zijn – in de wind slaand, ben ik gaan strompelen door het zeewater, mijn vrouw en zoon achterna.
Strompelend door ondiepe gedeelten, pijn en stijfheid in mijn PD-voet verdringend, zag ik een golf(je) mijn richting uit koersen. In een reflex, om niet natter te worden dan gepland, sprong ik op. De te-verwachten hevige pijn bleef uit. Integendeel, bij het verder gaan leek het alsof de brandende pijn én stijfheid minder werden.
Ik ging van strompelen over naar sjokken. Pijn en stijfheid namen duidelijk af. Een drafje was de volgende stap. Dit werd ervaren als een verlichting…… “Zou ik weer kunnen hardlopen, zoals ik dat voorheen pleegde te doen ?” schoot het door mij heen.
Ik dacht niet aan de schrikbeelden, die mij waren voorgehouden en afgeschilderd. Ik ben gaan hardlopen. Het geluid van het opspattende water van mijn voeten klonk als muziek in mijn oren.
Ik floot op mijn vingers toen ik mijn vrouw en zoon, die voor mij uit wandelden, gewaar werd. Zij keken verbaasd om naar het wonder, dat zich voltrokken had. Het mirakel, het is niet anders dan dat geweest, werd door mij afgerond met een sprint.
Achteraf bekeken heb ik intuïtief de “Macedonische” CRPS- behandeling, toen nog volslagen onbekend, op mijzelf toegepast.
————————————-
Mijn geluk duurde tot 2012. Na aanhoudende pijn in mijn onderrug ben ik, na behandeling door twee plaatselijke fysiotherapeuten zonder resultaat, bij Fysio Rug Experts in Ede terecht gekomen. Deze “constateerde” – aan de hand van de gemaakte scan – dat mijn rug een gebogen lijn liet zien en “rechtgetrokken” diende te worden. Zij hadden hiervoor een speciaal toestel. Na een 5-tal behandelingen, aangevuld met oefeningen, die thuis verricht moesten worden, bemerkte ik – toen ik mij stond te scheren – dat mijn PD-voet rood kleurde en branderig zeer
deed. De CRPS was teruggekeerd in mijn voet, terwijl de pijn in mijn onderrug er nog altijd was.
Ik heb de “Rug Expert” gebeld, gezegd wat er aan de hand was en de
resterende rugbehandelingen geannuleerd.
Indachtig wat ik heb gedaan in Australië en verder ook bij terugkomst in Nederland om de PD weer tot remissie te dwingen – een periode van meer dan een jaar – heb ik Keltisch Zeezout gekocht (3 zakken van 1kg). Dit in een extra grote emmer gedaan, 3/4 vol laten lopen met water en mijn glanzendrode en pijnlijke voet erin gedompeld.
Dit wisselde ik af met het inmasseren van de voet met DMSO vaseline en het driemaal per dag gebruiken van Fluimicil. Om een voetmassage te bewerkstelligen, soortgelijk als het lopen in het rulle zand van strand en duin in Australië, liep ik iedere dag naar een nabijgelegen parkje, waar onder en rond een klimrek voor kinderen, een strook met zand ligt. Daar liep ik gedurende een 15-tal min. In een cirkel rond.
Na bijna een jaar gelukte het mij – naast mijn gebed om hulp van boven – de CRPS weer inactief te krijgen. Tot …..de nacht van 1 op 2 feb. j.l. Ik moest naar het toilet, stak mijn been uit bed en op de grond gezet, voelde onmiddellijk de bekende hete en brandende pijn. In het licht van de toiletlamp zag ik, dat mijn angstig vermoeden werkelijkheid was : de PD in mijn voet was weer ge-reactiveerd.
Ik had mijn voet niet gestoten. Maar …. wel een trauma opgelopen., waardoor de PD in mijn voet en onderbeen opnieuw en in hevige mate is opgevlamd.
’n Tweetal weken ervoor heb ik een vreselijk pijnlijke katheter-behandeling ondergaan bij de uroloog. Deze heeft tot 2x toe geprobeerd – ondanks mijn “gillen van de pijn” en bidden en smeken om toedienen van verdoving – een blaaskatheterisatie bij mij uit te voeren. Na deze “verwoede” pogingen heeft hij het opgegeven en een prostaat-verkleinend medicijn verstrekt.
—————————-
Alsof dit al niet erg genoeg is, heb ik gisteren geconstateerd, dat de grote teen van mijn linker voet eenzefde roodheid vertoont als die van mijn rechter PD-voet. Bij het lopen is het gevoel in het linkerbeen ook anders, praktisch géén gevoel.
Ik heb gezocht naar een causaal verband. Eergisteren heb ik – vertwijfeld als ik was – opnieuw rondjes gelopen ( en ook hardgelopen) op de eerder vermelde strook zand in het nabijgelegen parkje en dat gedurende ruim een kwartier. Het was erg koud, ca. 4 gr. C.. Mijn beide voeten waren rood-paars van kleur.
Ik verwachtte, door die toch wel grote belasting op mijn PD-voet, de daaropvolgende nacht, een zeer “pijnlijke prijs” te gaan betalen. Dat gebeurde (gelukkig) niet. De voet had eenzelfde branderige warmte, bezweting en roodheid als de dag ervoor. Geen verbetering, maar ook geen verslechtering.
Daar mijn linkervoet soortgelijke PD-symptomen vertoonde, en ik bang was dat er sprake was van “contraleterale” verspreiding van PD van de rechter- naar de linkervoet, heb ik, om mijzelf zekerheid te verschaffen, begin april, 2016 een afspraak gemaakt met een vooraanstaand specialist op het gebied van PD.
Op de dag zelf constateerde ik dat de roodheid en branderigheid van de linkervoet minder was dan van mijn PD-voet. Hopelijk tóch geen PD, maar iets anders, jicht misschien ?
De PD-specialist vroeg of ik last had van artrose aan het grote tegengewicht van mijn PD-voet. Omdat ikzelf een vermoeden had dat artrose wel eens de oorzaak van de pijn in mijn rechterteen en teengewricht zou kunnen zijn, had ik anderhalve week daarvoor een X-ray van mijn voet laten maken. Resultaat : geen artrose, maar – overeenkomstig de leeftijd – normale gewrichtsslijtage.
De dokter zei van mening te zijn, dat artrose tóch het mogelijke PD-triggerpoint was en schreef tabletten tegen artrose voor.
De tabletten brachten geen enkele verbetering m.b.t. de PD in mijn rechter-voet en onderbeen. Elke ochtend waren PD-voet en onderbeen rood, brandend, pijnlijk en stijf. Het (zuurstofarme) bloed werd niet omhoog getransporteerd. Zitten en staan bleken onmogelijk.
Tot wanhoop gedreven door het uitblijven van het door-de-dokter verwachte resultaat, heb ik hetzelfde gedaan, wat tot tweemaal toe de PD op miraculeuze wijze tot remissie gebracht heeft : pootje-baden (tot aan de knieën) in het mineraalrijke zeewater (Hoek v. Holland) gedurende een half uur. Dit werd gevolgd door het lopen in ondiep zeewater en afgesloten met het lopen én hardlopen in rul duinzand.
Dit proces werd enige malen herhaald. De volgende dag (op de camping in Hoek v. Holland werd overnacht) volgde dezelfde procedure.
De daaropvolgende dag was het wonder daar : géén rode en brandende voet en onderbeen bij het zitten en staan. Ik kon – én kan – zo lang zitten met beide benen op de grond als ik wil. Is de PD in mijn voet en onderbeen genezen ? Het antwoord is “nee”. Ik voel de PD terdege in voet en onderbeen. Pijn en stijfheid zijn echter aanzienlijk minder geworden. Ik kan weer alles doen : lopen, wandelen en joggen. Het “PD-gevoel” wordt – naarmate de tijd verstrijkt – vager en minder. Dit is mijn ervaring gedurende de twee keer, dar de Pad tot remissie kwam. De PD is ook nu weer – God-zij-dank – tot remissie gebracht, de derde keer sinds het uitbreken ervan in 1995.
Míjn aandeel in het gehele “PD-remissie proces” is, en dat is gebleken : het niet-opgeven, bidden voor, hopen op verbetering en werken eraan. Tot mijn geluk heb ik de aan-mij-gedane suggestie om regelmatig pootje-te-baden in het mineraalrijke zeewater opgevolgd. Het lopen in het warme en rulle duinzand heb ik er zelf aan toegevoegd.
Mijn PD kreeg hierdoor eenzelfde, optimale massage, die nodig blijkt te zijn om de PD tot remissie te brengen. Intuïtief heb ik – naar het blijkt – in 1996, in 2012 en nu weer in 2016, eenzelfde PD-massage toegepast als de methode waarmee mw. Shinka uit Macedonië bekendheid kreeg en die als de “Macedonische methode” bekend staat.”
—-> Foto’s als bewijs van de PD-remissie wil ik u graag per e-mail toezenden.
Medio feb. 2016
15 juni 2016
Verstuurd vanaf mijn iPad
Dank voor uw uitgebreide verslag. De boodschap is duidelijk: niet opgeven en doorgaan met bewegen ondanks de pijn!
Ik ben door mijn werk veel in aanraking geweest met mensen die CRPS hadden. Er werden goede resultaten gehaald met de Macedonische therapie. In het Radboudumc wordt er ook met de methode behandeld.
Vriendelijke groet, Margot Groenewoud
Mijn verbintenis met mijn man was erg vreselijk enkele jaren nadat we trouwden en een kind kregen. Mijn man bedroog me en op elk moment klaagde ik dat hij me pijn zou doen met woorden en weg zou lopen, soms komt hij dagen niet thuis en geeft hij niet om mijn gevoelens waarom hij zich op andere momenten verontschuldigt maar nog steeds vals speelt. totdat mijn tweelingzus me vertelde over de wonderen van Lord Bubuza, dus ik nam contact met hem op via de Whats-app: +1 505 569 0396 en vertelde hem mijn probleem. Ik besprak met Lord Bubuza op WhatsApp: +1 505 569 0396 en voorzag in alles wat hij nodig had. Enkele uren later viel mijn man thuis en viel op zijn knieën huilend en smeekte me om hem te vergeven. Ik dacht dat ik droomde, maar ik vergaf het hem en sindsdien is mijn man zorgzaam en is hij gestopt met vreemdgaan. Heb je een vreselijke relatie? Lord Bubuza is als een GOD op aarde die elk type probleem kan genezen. Neem contact op met Lord Bubuza op Whats App-nummer: +1 505 569 0396 of via e-mail: lordbubuzamiraclework@hotmail.com
Ik ben 57 jaar, en vorig jaar van de trap gevallen,op mijn billen,hoofdzakelijk op de rechterkant.
Ik had best wat pijn,maar ik dacht,ach,niet piepen en door!!
De pijn werd in de loop van de tijd erger,en ben toen toch naar de huisarts gegaan,foto’s gemaakt van mijn heup/onderrug,maar geen breuk te zien,gelukkig.
Verwijzing naar de fysiotherapeut gekregen,maar met corona bleef ik daar liever weg,tot het echt niet meer te houden was,uitstralend naar mijn been.
Er zijn al heel wat behandelingen achter de rug,ze denken slijmbeurs ontsteking,versloft door de val van de trap.
Na een aantal maanden,terug naar de huisarts,een spuit im mij heup gezet,helaas hielp dat ook niet.
Ik loop nu nog steeds bij de fysio, maar ik heb zo’n verschrikkelijke pijn en brandend gevoel in mijn bil,heup,boven en onderbeen,het is gewoon niet te houden. Ik kan bijna niet op mijn rechterzij liggen of omdraaien,van de ene naar de andere zij.
Ik werk nog steeds,van maandag tot donderdag,ik merk dat het in het weekend de pijn iets minder wordt,misschien door rust,maar maandagmiddag/avond begint het al weer op te spelen.
Ik wordt er echt moedeloos van,en ik wil nog graag een paar jaartjes door/werken.
In het verleden heb ik al eens dystrofie gehad aan mijn hand,doordat het gips te strak zat,zeiden ze,ik had een tennis elleboog, die rust nodig had,vandaar dat gips.
Ik ben zelfs opgenomen geweest in het ziekenhuis, aan de mannitol.
Daar heb ik gelukkig geen last meer van.
Ik slik al jaren vitamine C,maar dat helpt ook niet voldoende,ben ik bang.