Vergeten vluchtelingen
Na de Tweede Wereldoorlog spraken we met elkaar af: dat nooit weer. Maar op dit moment zijn er 60 miljoen mensen op de vlucht voor oorlog en geweld. Méér dan ooit tevoren. Verdreven van huis en haard zoeken ze een veilige plek. Stichting Vluchteling helpt deze mensen overleven.
Vergeten vluchtelingen
Door de blijvende toestroom van Burundezen die op de vlucht zijn voor aanhoudend geweld, zit vluchtelingenkamp Nyarugusu in het noordwesten van Tanzania overvol. In totaal worden in Nyarugusu en in 2 nabijgelegen kampen bijna 200.000 vluchtelingen opgevangen, waarvan meer dan de helft nog kind is. De VN-Veiligheidsraad is bang voor een herhaling van de genocide in buurland Rwanda in 1994. Daar kwamen bij de strijd tussen Hutu’s en Tutsi’s naar schatting een miljoen mensen om het leven. De overlevenden van destijds zijn nu weer gevlucht en worden opgevangen in Tanzania. De geschiedenis herhaalt zich voor deze groep. Sinds het uitbreken van het geweld in 2015 zijn 250.000 mannen, vrouwen en kinderen gevlucht. Veel kinderen zijn in het tumult hun ouders kwijtgeraakt.
Stichting vluchteling
Over de hele wereld zijn bijna 60 miljoen mensen op de vlucht voor oorlog, geweld en onderdrukking. Stichting Vluchteling is een noodhulporganisatie die zich wereldwijd inzet voor hulp aan vluchtelingen en ontheemden (vluchtelingen binnen de eigen landsgrenzen). Bij acute nood zorgt Stichting Vluchteling voor directe hulp, zoals onderdak, medische zorg, hulpgoederen, voedsel, schoon drinkwater en sanitaire voorzieningen. In situaties waar vluchtelingen weer naar huis kunnen, ondersteunt Stichting Vluchteling die terugkeer. Soms is hulp alleen niet voldoende en treedt de stichting op als pleitbezorger, door zich publiekelijk uit te spreken en misstanden aan de kaak te stellen. Stichting Vluchteling is lid van de Samenwerkende Hulporganisaties (SHO).
In de uitzending van Tijd voor MAX op woensdag 4 mei 2016 wordt aandacht besteed aan vluchtelingen wereldwijd. Te gast zijn onder andere Tineke Ceelen, directeur van Stichting Vluchteling, Art Rooijakkers, ambassadeur voor Stichting Vluchteling en Lotty Huffener-Veffer. Zij overleefde als enige in het gezin het concentratiekamp in de Tweede Wereldoorlog.
De opvang van vluchtelingen in crisisgebieden schiet wereldwijd tekort. Op veel plekken is er onvoldoende toegang tot schoon drinkwater, voedsel, onderdak, onderwijs en medische zorg. Miljoenen mannen, vrouwen en kinderen overleven onder de meest schrijnende omstandigheden. Meer hulp is hard nodig. Steun Stichting Vluchteling, bel 0900 – 1990 (gratis) of word online donateur.
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Gelukkig heb ik een goed gevoel bij de hulpacties van omroep Max. … Vooral de hulp in Moldavie en Roemenie spreken me erg aan. … Bij veel hulporganisaties heb ik mijn twijfels. Ik vermoed, dat het merendeel van de opgehaalde gelden, wordt gebruikt voor huisvesting van de stichting, salarissen van het bestuur en de rest van het geld gebruikt wordt om te beleggen. Ik heb eens een fondsenboek ingezien, waar alle tegoeden van hulporganisaties in worden vermeld. Er stonden miljarden op de bankrekeningen. Ik denk dat zoiets niet mogelijk moet kunnen zijn, … als je geld inzamelt voor hulp, dan moet die hulp ook gegeven worden en niet op een bankrekening gestald worden. … Daarom heb ik besloten om zelf een hulpdoel te kiezen. Het is een Oma in Armenie, die haar kleinkinderen opvoed, omdat de moeder in Europa woont en de vader geheel uit beeld is, vanwege alcoholisme. Ik besteed ongeveer één maandsalaris, van mezelf, per jaar (€1800) aan die familie, waarvan de helft in contant geld en de andere helft aan kleding en studiemateriaal. Oma heeft een pensioen van €60 per maand en de moeder van de kinderen, stuurt ongeveer €60 per maand voor ondersteuning. Een normaal noodzakelijk inkomen, voor de basisbehoeften, in Armenie is ongeveer €150. Met deze gezamenlijke hulp kan de familie goed leven en de kinderen naar school, muziekles, schaakles en een sportvereniging. Zelfs één keer per jaar op vakantie, naar de Zwarte Zee, in Georgie. En ik weet zeker dat alle hulp goed besteed wordt voor het doel waarvoor het is gegeven. En niet, zoals bij die hulp aan Afrikaanse landen, in verkeerde handen valt. … Ik ben nu zelf senior en ik kan me herinneren, dat mijn oma (60 jaar geleden) al geld spaarde voor de arme zwartjes. .. Als ik zie wat er van die arme zwartjes geworden is, … ze zijn nog armer geworden, na 60 jaar hulp. Mag ik dan concluderen dat er iets niet klopt?
Er klopt een heleboel niet. Laatst zag ik op Facebook een lijst met salarissen van de opperhoofden van goede doelen. Daar schrik je van. Mensen die vijfjes en tientjes geven van hun (karige) inkomen…. hoeveel van die briefjes zijn er nodig om die salarissen van tonnen te betale??!!. Ik doe daar al jáááren niet meer aan mee. Probeer goede doelen te zoeken ten behoeve van vrouwen in de derde wereld, kinderen en dieren, die allemaal even hulpeloos zijn in onze verrotte wereld. Geef vrouwen in de derde wereld, of het nou Moeders zijn of Oma’s, hulp en de kindjes krijgen te eten, onderwijs en liefde/aandacht! Microkrediet is ook prima; bijvoorbeeld Vrouwendeposito van de ASN Bank of Oikocredit – investeren in mensen. Allemaal beter dan de grote “goede” doelen!! Blijft veel te veel aan de strijkstok hangen. Max Maakt Mogelijk is een puik instituut; vooral voor ouderen die mij, gezien mijn leeftijd, zeer aan het hart gaan. Daar gaat geld naartoe.
Mijn vouw is zojuist teruggekeerd uit Armenie. Ze vertrok met 50 kg nieuwe kleding en schoenen in 2 koffers, en 3 (gebruikte) PSP spelcomputers, en €900 huishoudgeld voor één familie (Oma met 2 kleinkinderen). Ze is 3 weken te gast geweest bij die familie en heeft een ziekenhuisopname betaald en 3 weken boodschappen. De laatste dag (1 september) begonnen de kinderen aan hun eerste schooldag en is meegegaan om de kinderen te begeleiden met een nieuwe rugzak, gevuld met materiaal om te kunnen studeren. Alle kinderen dragen een uniform, om onderscheid te voorkomen. Tijdens haar verblijf, kreeg ze twee keer bezoek van de politie, die wilde onderzoeken wat ze kwam doen. Ze hoopten op steekpenningen. Gelukkig is ze weer veilig terug met een voldaan gevoel. Een zieke oma en twee kinderen zijn weer voor een heel (school) jaar gered. Dit is een goed doel in zijn zuiverste vorm. Het is, wel is waar, een druppel op de gloeiende plaat, maar er zijn twee kinderen, die een toekomst hebben.
Maria Luca, de micro-crediten deugen ook niet. Arme mensen in ontwikkelingslanden kunnen kleine bedragen lenen, die ze ook niet terug kunnen betalen. Er zijn duizenden arme boeren in India, die 100 dollar hebben geleend voor zaaigoed en niet terug kunnen betalen omdat er te weinig water is om te laten groeien. Die stakkers worden zo onder druk gezet, dat ze uiteindelijk zich zelf van kant maken. Neem van mij aan: Geen enkel “goed” doel deugd. Geef niemand geld, voor welk goed doel dan ook.