Raad Gevraagd: “ik word steeds teleurgesteld”

Reacties (3)

oosterwijck says:
11 januari 2018 om 08:50
Mevrouw Haas, U verwacht te veel van Uw omgeving. De mens is egoistisch en (helaas) overvoerd met negatieve prikkels in deze drukke (stressvolle) samenleving, waar elk moment de ellende van anderen, de huiskamer wordt binnen geslingerd, via de televisie. Niemand zit te wachten op verdrietige emoties van anderen. Iedereen heeft honger naar positieve contacten met anderen, wat blijkt uit het zelfbedrog van Faceboek, Twitter en andere mogelijkheden om jezelf wijs te maken dat je veel vrienden hebt, aantrekkelijk bent en populair bent en zeker geen ellende hebt. De meeste mensen, maken zichzelf en hun omgeving wijs, dat hun leven mooi is en de wereld goed is. Bijna iedereen sluit zich af, van alles wat hun welzijn aantast. Iedereen heeft honger naar een beetje menselijkheid. Houdt er rekening mee dat 70% van de mensheid, geestelijk gestoord is en op een of andere manier een beperking heeft. En al die mensen slikken medicijnen, die hun laatste restje menselijkheid onderdrukt. In het geheim overvallen ze zelf een professionele hulpverlener, met hun eigen onvrede. En verder steekt iedereen zijn kop in het zand. Kijk maar eens rond in een bejaardenhuis, daar zijn de meeste mensen alleen en eenzaam, maar weigeren elk menselijk contact met anderen. Zwijgend zitten ze met elkaar aan tafel te eten en de avonden zit iedereen alleen op haar kamer. Ik zeg uitdrukkelijk “haar kamer”, omdat de meeste mannen al overleden zijn. De een ligt al vroeger in bed als de ander. Dit is geen fijne onthulling, maar wel een waar u iets mee kunt: draag Uw verdriet eenzaam en alleen. Besef, dat alle mensen rond om U, niet kunnen luisteren naar Uw emoties, omdat ze zelf tot hun nek in de ellende zitten. En dit zeer goed afdekken met zwijgen.
Log in om te reageren
Daily says:
11 januari 2018 om 13:50
De meeste mensen zijn egocentrisch en dat is heel wat anders dan egoïstisch. Een dosis egoïsme is gezond op zijn tijd om zelf overeind te kunnen blijven. Mevrouw Haas ik leef met u mee en maak al heel lang hetzelfde mee. Wat ik heb geleerd is om niets meer van mensen te verwachten dan word ik ook niet meer teleurgesteld en alles wat je krijgt maakt je een dan beetje blij. Het is moeilijk en zeker als u nog in een rouwproces bent verwikkeld. U heeft wel veel lieve mensen om u heen, zegt u. Dat is positief en probeer daar van te genieten. U kunt uw verwachtingen van die lieve mensen in uw omgeving met ze bespreken en laten weten waar u behoefte aan heeft. Het kan zijn dat zij zich helemaal niet bewust zijn wat u van ze wilt krijgen. Sterkte met het verwerken van uw verdriet.
Log in om te reageren
Hanneman says:
11 januari 2018 om 17:38
Dit is natuurlijk een zeer aangrijpende probleemstelling. En het gaat over iets wat grote aantallen mensen betreft. Ik heb er van werkwege nogal eens mee te maken en als dat zo is weet ik het toverwoord ook niet. Waarschijnlijk omdat het er niet is. Het eerste wat ik bedacht na het lezen van uw vraag was dat het in uw verhaal gaat over een enorm verlies wat u eigenlijk nog maar nét hebt geleden. Zó nét dat ik me afvraag of het niet heel normaal is om daarover leed te hebben, ook als dat niet kan worden gedeeld met bij voorbeeld kinderen of familie. U lijdt het nog en dan is het moeilijk, ook voor veel lieve mensen, dat te verzachten, laat staan weg te nemen. Ik kan me indenken dat u, er alleen voor staand, dat misschien toch verwacht. Maar in plaats daarvan ziet u het leven almaar doorgaan en lijkt het of u de enige bent die hier bij stil staat. Voor zover ik er een oordeel over zou kunnen hebben lijkt het mij dat u nog in rouw bent en mijn persoonlijke opvatting is dat rouwen iets heel persoonlijks, eigens is. Misschien is een van de weinige dingen daar aan te doen wel het de tijd te geven. Alle tijd. En diep verdriet deel je niet met vele mensen, hoe lief die ook zijn. Wat hierboven over onze maatschappij wordt gesteld is voor een deel wel waar, denk ik. De veronderstelling dat we allemaal gedrogeerde psychoten op facebook zijn is, naar mijn idee, niet waar. Iedereen, jong en oud, heeft vandaag de dag een heel druk takenpakket op alle terrein. Waardoor steeds minder contact. Ik heb het wel eens de sociale verschraling genoemd. Weinig of geen tijd voor elkaar, waardoor weinig vruchtbare ontmoetingen. Empathie lijkt almaar meer te verdwijnen. Het lijkt me dat dat zeker te maken heeft met het désocialiseren van de samenleving, voornamelijk veroorzaakt door de politiek, die alle cementen en dakpannen van het sociale gebouw hebben wegbezuinigd. Dus, een echte vrijplaats voor menselijkheid is steeds moeilijker te vinden. Maar mensen die het echt behoeven zijn aan het “emanciperen”. Ze worden zich bewust van de situatie en vinden manieren om die behoefte aan een sociale situatie, op een menselijke manier in het leven te staan, te bevredigen. Als bevolking formuleren we “vanzelf” een antwoord op de schrijnende politieke situatie die een samenleving als de huidige juist in de hand werkt. En dat moeten we ook. Het is niet te verkroppen dat door politiek zoveel leven wordt verziekt, je moet het niet willen. We moeten op zoek! Ook naar elkaar. Verzoek u bij deze nadrukkelijk om niet in alle eenzaamheid uw verdriet te “dragen”. Ik hoop dat u de tijd neemt om uw verlies te lijden. Om daarna op te staan. Op zoek te gaan naar de manier om in dat leven van nu, ook met uw verhaal, mens te zijn. Met veel lieve anderen en een enkele bijzondere.
Log in om te reageren