Nooit meer uit de kinderen
Publicatiedatum: 29 juni 2016
Volwassen kinderen die een beroep doen op hun ouders. De ouders passen op de kleinkinderen, lenen hun kinderen geld en nemen ze in huis na een relatiebreuk of ontslag. Ouders van nu lijken nooit uit de kinderen te zijn.
Zeg maar eens nee
Het is inmiddels een bekend straatbeeld. Opa’s en oma’s achter de kinderwagen of wachtend bij het schoolplein. In veel gezinnen is het, vanwege de kosten van de crèche, volstrekt vanzelfsprekend dat de grootouders de kleinkinderen opvangen. Soms zelfs vier dagen per week. Veel zeventigers geven aan dat dit een pittige opgave is. Ook is het lastig nee zeggen tegen de zogeheten ‘boemerangkinderen’. Dit zijn vaak twintigers die – na op zichzelf te hebben gewoond – terug in het ouderlijk huis gaan wonen. Het MAX Opinie Panel deed voor Hollandse Zaken een onderzoek naar hoe ver de verantwoordelijkheid van ouders gaat. Wat blijkt: 1 op de 5 ouders worstelt met hulp aan volwassen kind.
Aan het woord
In Hollandse Zaken komen diverse gasten aan het woord.
Wouterus Koelwijn (73), opa van drie kleinkinderen, past al elf jaar past hij elke donderdag op zijn kleinkinderen. “Het is me nooit te veel.” Daarnaast helpt hij zijn zonen, veertigers, financieel door huizen voor ze te kopen.
Sytske ten Brink (70), moeder van drie en oma van negen kleinkinderen: “Deze generatie lijkt het wel normaal te vinden dat opa en oma oppassen, dat het vanzelfsprekend is. Nou, daar gaan mijn nekharen recht van overeind staan.”
Rina van der Hulst (63), moeder van vier zonen en oma van acht kleinkinderen. Met haar man past ze wekelijks vier dagen op de kleinkinderen. “Dat is best zwaar. Soms ben ik bekaf. Maar ik doe het graag.”
Els Eradus Fober (64), moeder van drie en oma van zeven, zag in haar werk bij een vrouwenvereniging dat oma’s en opa’s veel oppassen. “Het is een taboe is om tegen je kinderen te zeggen dat het te veel is, dat het zwaar is.”
Jannie van der Hulst (36), schoondochter van Rina en moeder van twee, kan vier dagen per week werken omdat haar schoonouders zoveel oppassen. “Ze doen zoveel voor ons. Het is soms bijna gênant.”
Marina van der Wal (51) is opvoedingsdeskundige en moeder van twee volwassen zonen. “Kinderen die steeds terugvallen op hun ouders, krijgen geen grip op hun leven.” Haar jongste thuiswonende zoon gaat een lange reis maken. “Daarna komt hij er niet meer in.”
Gerben Sanders (27) praat mee als boemerangkind en nestklever. Hij keerde een jaar nadat hij aan zijn studie begon terug naar zijn ouderlijk huis en bleef daar zeven jaar wonen. “Wij boemerangkinderen zijn geen slappelingen.”
Naomi Slijkhuis (42) is moeder van twee én dubbelvoudig boemerangkind. Ze trok tot twee keer toe weer in bij haar ouders, op haar 25e en op haar 39e, toen met twee jonge kinderen. “Dat voelt toch wel als falen, ja.”
Blijft u verantwoordelijk?
Vormen de twintigers en dertigers van nu een verwende, beschermd opgevoede generatie die te makkelijk leunt op de ouders? Of is het opbouwen van een eigen zelfstandig bestaan anno 2016 fors moeilijker geworden? En blijft u als ouders altijd verantwoordelijk voor uw nageslacht?
Hollandse Zaken is op 29 juni 2016 om 20.25 uur te zien op NPO 2.
Discussieer mee over dit onderwerp! Om de discussie vriendelijk te houden heeft MAX Vandaag een aantal spelregels opgesteld.
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Welzéker is hier sprake van een verwende en beschermd opgevoede generatie. Maar even zo wáár is de opmerking dat het vandaag de dag voor heel veel mensen zeer moeilijk, zoniet onmogelijk is om een bestaan op te bouwen. Met alle de aan iedereen gestelde eisen om te consumeren tót en met, baanzekerheid van alle vorige generaties aan de kant gebeukt door zeer ongelukkige besluiten van de afgelopen 10 of meer kabinetten inzake dienstverbanden en ontslagrecht, teniet gedane rechten op uitkeringen en/of op ondersteuning bij ziekte of anderszins in ons ooit zeer effectieve stelsel van sociale zekerheden. Uitbanning van redelijke alternatieven voor kinderopvang, vermorzelde ondersteuning van woningbouwbeleid met het accent op sociale woningbouw en ga zo nog maar even door. Het is maar gelukkig dat het de bevolking eigen is om verantwoordelijkheid te voelen, beleven en beleiden voor de mensen om ons heen, al dan geen familie. Oók dat gegeven dient te worden uitgebuit door de wat wordt genoemd participatiewetgeving, niet veel meer dan een slap excuus om bezuinigingen op velerlei terrein te kunnen doorduwen. Ouders en grootouders die hun kinderen en kleinkinderen ondersteunen of in huis nemen zijn gewoon solidair. Wat de betekenis van solidair is raakt een beetje uit beeld want het lijkt iets te worden van vroeger. Niettemin denk ik dat dat de drijfveer is van al die bejaarden of althans “ouderen” die het niet kunnen aanzien wat in dit land wordt uitgespookt met hun kinderen. Net zo blij als ze zullen zijn met de teloorgang van al hun zwaar bevochten rechten en voorzieningen. Alleen passen die niet in een kinderwagen of op een logeerkamer in huis. Ik bedoel dus met beschermd opgevoeden, of, zo u wilt, verwénden geen luierikken of lamstralen. Ik bedoel de groep die ondanks heel hard knokken en volhouden toch steeds verder wegzakken in ons welvaartsmoeras. Tél uw zegeningen.
Hallo.
Wij zijn allebei gepensioneerd, maar automatisch oppassen daar doen wij niet aan mee. Wij hebben altijd hard gewerkt vaak zelfs 7 dagen per week (daar denken ze tegenwoordig niet aan) en moesten ook zelf voor de kinderen zorgen.
De jongeren van tegenwoordig gaan er al van uit dat Opa en Oma automatisch oppassen want er moet een eigen huis komen en allebei een auto ,het liefst twee of drie keer per jaar op vakantie en het is niet meer zoals vroeger of dit of dat maar het is en en en .
Dan moeten de grootouders maar opdraven en als je dat niet doet heb je oorlog.
Wij zien dat geregeld om ons heen.
Natuurlijk als er eens iets aan de hand is , ziekte of onvoorziene omstandigheden dan spring je bij. Ook financieel als dat nog kan want de ouderen hebben toch wel gigantisch ingeleverd.
Wij vinden eigen verantwoordelijkheid moet eerst komen.
Tegenwoordig ontbreekt dat er in veel gevallen aan. Het is zo ongeveer gegroeid van wij willen en dus doen jullie dat wel.
Bij ons …nee dus.
Dit moet je echter wel van meet af aan aangeven.
Wij zien om ons heen dat degenen die er wel vol aan zijn begonnen het er zeker na een paar jaar erg zwaar mee hebben.
Ouderschap is als je het goed wilt doen tenminste zo ongeveer een volledige dagtaak en niet eens de lichtste.
Wij vinden dat wij na die taak volbracht te hebben het recht hebben om zelf lekker van het leven te kunnen gaan genieten.
Th.klop
Stel je ouders zijn ziek of hebben handicap? Er wordt uitgegaan van fitte mensen. Ik ben opgegroeid met mantelzorg, en ben nu zelf chronisch ziek en mantelzorger van mijn kind met erfelijke vorm v pdd-nos. Ik vond het logisch om mijn ouders niet weer zorgtaken op te dringen. En zij wilden samen de vrijheid hebben, en hebben direct bedankt voor deze taak. Ik ben na pogingen om te herintreden, uiteindelijk gestopt met werken, omdat ik het niet kon volhouden. Het is een volledige taak. Waar erg weinig waarde meer aan wordt gehecht. Mijn partner werkt, we hebben noodgedwongen een klassiek rollen patroon. Maar waar wij nu tegen aan lopen, is het feit, dat de werkgelegenheid voor jongeren slecht is. En de regelgeving zorgt voor lage inkomsten/ww, en toeslagen zijn er in de eerste maand niet. Mijn oudste zoon is uitwonend en moet deze maand rondkomen van €500,-ww. Toeslag vanuit bijstand krijgt hij volgende maand pas. Hierdoor komen jongeren financieel in de problemen. En niet alleen door studieschuld. Wij als ouders moeten iedere keer bij springen. Dit is voor onze zoon kleinerend, en niet motiverend. De overheid laat de jongere generatie in de steek. Het is voor een gezin met een inkomen, niet mogelijk om nog een huishouden te ondersteunen. Wij kunnen niet uit of op vakantie. Maar mijn zoon terug naar huis? Dat willen beide partijen niet. Is ook niet zoals het zou horen. Overheid moet hand in eigen boezem steken.
Het is zeker niet vanzelf sprekend. Ik, 64 jaar, pas op mijn 2 kleinkinderen op dinsdag en donderdag na school. Ik heb vooraf wel altijd gezegd ” ik pas op tot ik 65 ben” dan wil ik zelf wat meer vrije tijd.
We hebben nu aangegeven dat we van half september tot half april toch wel beschikbaar blijven ( mijn man en ik werken dan in iddels niet meer) maar van half april tot half september is het onze tijd. We hebben een boot en willen daar dan meer van gaan genieten.
Ik ben oma van 3 kleinzoons en 4e op komst. Ik woon 150 km van de oudste twee vandaan en was niet in de gelegenheid om op te passen. Had het graag gedaan. Daarom hebben mijn ouders, dus overgrootouders van mijn 11 jarige kleinzoon het aangeboden. Mijn vader was 71 en mijn moeder 68 toen zij voor het eerst gingen oppassen. Dit heeft mijn ouders achter de geraniums vandaan gehaald. Wandelen, kinderboerderij, balletje schoppen en nog veel meer. Het oppassen op mijn kleinzoon heeft mijn vader langer doen laten leven omdat hij na 2x getroffen was door kanker en 1x door een zware hartinfarct een doek had om weer terug te vechten en om van zijn ziektebed af te komen. Hij deed het daarna rustiger aan maar als je je bejaarde vader paardje ziet spelen met de kleine op z’n rug dan weet je zeker dat hij weer een doel had om langer te blijven leven. Helaas 1e Kerstdag 2014 overleden maar hij is tot aan z’n dood blij geweest om op deze manier een deel van het leven van zijn achterkleinkinderen mee heeft mogen maken.
Wij hebben nog geen kleinkinderen maar herkennen het geschetste beeld wel. Als moeder is zorgen gemakkelijker dan loslaten. Vervelend, maar het is niet anders. Ik denk dat dat de kern van de kwestie is. Een goede ouder ben je als je niet doet waar je zelf behoefte aan hebt, maar wat het beste voor je kinderen is. En dat is niet altijd makkelijk… Nu niet, maar ook toen ze klein waren niet. Zeker niet.
Chapeau voor Marina van der Wal, die zo duidelijk uitlegt hoe dit werkt!
In de aflevering zag ik geen goede afspiegeling van de maatschappij,in mijn omgeving zie ik veel zeer jonge mensen die aan kinderen beginnen terwijl ze amper voor zichzelf kunnen zorgen,en ook nog in de weekenden weg willen terwijl ze continue een beroep doen op hun ouders.Als ouders nee zeggen zijn ze respectloos naar hun, dreigen ze dat ze de kleinkinderen niet meer mogen zien.In deze aflevering zag ik alleen maar mensen met goede banen financieel alles goed op orde,maar de grootse problemen hebben de grootouders uit achterstandswijken met te jonge kinderen zonder baan,wel dezelfde materialistische wensen hebben als werkende.Nog niet gesproken over onze alochtone medemens met weinig of geen opleiding.Misschien goed voor een vervolg want hier schuilt een groot maatschappelijk probleem in,namelijk criminaliteit.
Met interesse heb ik de aflevering van Hollandse Zaken betreffende oppas grootouders bekeken. Wij hebben 4 kleinzonen. We zijn nooit als vaste oppas gevraagd en hebben het ook nooit zelf aangeboden. Ons voornaamste argument om dat niet te doen is, dat wij dan ook de kinderen moeten opvoeden. Dat is niet onze taak. Onze kleinkinderen zijn van een andere generatie. Die moeten niet door grootouders opgevoed worden!
Het verbaasde mij dan ook dat dit aspect helemaal niet aan de orde kwam.
We zijn uiteraard altijd bereid om in noodgevallen of in de vakantie gezellig met de jongens op te trekken.
Ik vind het niet meer dan logisch dat wij onze kinderen helpen als het echt nodig is. Waarom zou een hulpverlenende instantie het moeten doen als wij zelf onze kinderen en kleinkinderen kunnen helpen en bijstaan waar nodig. Vroeger was dat ook heel normaal. Ik ben het dan ook helemaal NIET eens met Marina. Door zulke instellingen zijn de kosten voor alles de pan uitgerezen. Laten we maar weer gewoon terug gaan naar de naaste zorg. Zo hoort het naar mijn idee. We moeten iedereen helpen waar nodig maar onze kinderen niet lijkt het wel. Wij hebben twee kleinkinderen die extra zorg nodig hebben o.a. En hebben daar altijd geholpen waar nodig. Zo ook een dochter met een aangeboren spier en bindweefsel probleem waardoor ze nogal eens een operatie heeft moeten hebben. Dan kwam ze soms weer 9 maanden thuis wonen. Nu hebben wij al die zorgen opgelost door met elkaar op een boerderij te gaan wonen. Altijd hulp bij de hand als het nodig is. Ieder een eigen woongedeelte maar toch dicht bij hulp. Zonder dat er van buitenaf allerlei toeters en bellen uit de kast gehaald moeten worden, waar enorme vragenlijsten voor ingevuld moeten worden, waar je van het kastje naar de muur wordt geholpen, waar het soms jaren duurt voor er eindelijk de juiste hulp voor handen is. We doen het gewoon zelf: opgelost! Naar mijn idee zouden we af moeten van de IK cultuur en moet het gewoon weer meer WIJ worden. Kinderen die de kantjes er vanaf lopen is een ander verhaal maar dat is bij ons zeker niet aan de orde. Wij zijn blij met deze oplossing en genieten van elkaar, onze kinderen en kleinkinderen om ons heen. Geen dag hetzelfde maar wel zoals wij het graag zien.
Grootouders zijn er om kleinkinderen te kunnen verwennen en niet voor op te voeden!!!!!!!!!!!!
Ouders moeten zelf voor hun eigen kinderen opvoeden en verzorgen!!!!!!!!!!
Tussen de vele inhoudloze opmerkingen, zag ik maar één reactie met inhoud. … Die van Hanneman.