MAX Seniorencoach: ‘Wie denkt er met u mee?’
Publicatiedatum: 10 maart 2023
Deze maand is het precies 10 jaar geleden dat mijn man een ernstige aandoening kreeg. Gelukkig genas hij ook weer, maar we kregen te maken met weken van onzekerheid, onrust en onmacht. In ons gezin met 3 jonge kinderen moest meteen veel geregeld worden. We wilden zoveel mogelijk alles door laten gaan, voor de kinderen zo normaal mogelijk alles laten verlopen. Wie denkt er in zo’n situatie met je mee?
Alles moest doorgaan
De kinderen moesten gewoon kunnen sporten, naar zwemles en met vriendjes kunnen spelen, maar hoe ik dat ging doen met een man in het ziekenhuis , bleek een hele uitdaging. Een goede vriendin van mij met veel kennis hierover kwam meteen in actie. Ze zette ons samen met de 2 oudste kinderen aan de keukentafel met een groot vel papier erbij. Ze schreef onze namen op en al pratende kwamen er bij onze namen, namen van vriendjes en vriendinnetjes, hun ouders, buren, mijn vriendinnen en vrienden en kennissen van mijn man. Al snel stond het hele vel vol. We stuurden iedereen een uitnodiging en voor ik het wist zat de woonkamer de eerstvolgende zondagmiddag vol.
Er was als snel een plan
Aan het eind van de middag was er een plan. Aan alle activiteiten die we zo graag door wilden laten gaan, werd een naam gekoppeld. Iedereen denkt mee. Ik kon zelfs gewoon naar de yoga voor mijn eigen ontspanning. We kregen elke avond een warme maaltijd van diegene die zich in het rooster had gezet, waardoor ik ook mijn man kon blijven bezoeken in het ziekenhuis. Van degenen die ons hielpen, hoorden we achteraf, dat ze het ook heel fijn vonden iets concreets te kunnen doen. Een maaltijd in de 2 weken, een avondje oppassen voor de yoga of alleen even wat extra boodschappen doen als dat mij niet lukte, het kostte hen uiteindelijk helemaal niet zo veel tijd. Maar er waren ook mensen die alleen meedachten en niet veel konden betekenen, maar dat was ook goed. Door al deze mensen die om ons heen stonden, voelden wij ons enorm gesteund.
Wie denkt er mee?
Toen ik als seniorencoach begon, kwam ik als vrijwilliger in het Odensehuis (een ontmoetingshuis voor mensen met dementie en hun naasten) in contact met een jonge vrouw met dementie. Ook met haar verzamelde ik haar vrienden en familie om haar heen. Ik zag hoe belangrijk het voor haar en haar familie en vrienden was om met elkaar in gesprek te gaan en met elkaar te kijken wat haar zou helpen.
Een leven met dementie is helaas niet iets van een paar weken of maanden, maar vaak een proces van jaren en ook voor naasten een onzeker pad is. Zoals ik als jonge moeder het geluk had met veel mensen om ons heen, is dat bij veel ouderen helaas veel moeilijker te realiseren. Hun leeftijdsgenoten zijn er vaak niet meer of ze hebben zelf de energie niet, zijn zelf kwetsbaar. Kinderen, als die er al zijn, moeten zich in allerlei bochten wringen om voldoende tijd en aandacht te kunnen bieden aan hun ouders.
Gesteund en gezien worden
Hoe fijn is het als deze ouderen, en hun kinderen, zich ook gesteund voelen en gezien worden. Dat zij daardoor hun leven zo goed mogelijk kunnen blijven leven en langer thuis kunnen blijven wonen. Hoe klein die bijdrage ook is, het zou een verschil kunnen maken. Als ik terugdenk hoe fijn de mensen om ons heen het vonden iets te kunnen betekenen, dan zou dat voor veel meer mensen kunnen gelden. Het is iets wat me bezig houdt.
Wij hebben als gezin nog even stilgestaan bij toen. Daarbij kwamen vooral ook hele fijne herinneringen boven aan de liefdevolle hulp, die ons er destijds door heen heeft gesleept.
Mieke Schouten (54) schrijft over haar leven en over haar werk als MAX Seniorencoach. Komt u graag met haar in contact bel dan op werkdagen tussen 10.00 en 14.00 uur naar 035 – 677 0710 of neem online contact op.
