MAX Seniorencoach: ‘Weer een beetje zelfstandigheid kwijt’

“Nou dat was het dan pap!” Samen met mijn vader geef ik de sleutels en papieren af aan de handelaar. Mijn vader vraagt nog: ”Wat gaat er nu met hem gebeuren?” De handelaar gaat ‘m nog één keer goed bekijken en dan de onderdelen eruit slopen en verkopen, laat hij mijn vader weten. “Hij heeft me tot voor kort nooit in de steek gelaten, maar het is niet anders.”  Ik zie enige berusting in de ogen van mijn vader. Hij heeft al een paar weken eerder afscheid genomen van zijn auto. En voelt dat hij daarmee ook weer een beetje zelfstandigheid kwijtraakt.

Autopech

Een paar weken eerder leent mijn vader zijn auto uit aan onze dochter en haar vriend, die naar de andere kant van het land moeten reizen. Hij heeft hem zelf niet nodig. De auto staat immers al een half jaar stil voor de deur. Onderweg krijgen de 2 autopech. En niet zo’n klein beetje ook. Buiten hun schuld overigens, maar de motor krijgt een flinke knauw. De schade blijkt aanzienlijk.

Mijn vader is realistisch, het is niet anders. Het is een oude auto en dit kan gebeuren. Hij regelt dat de auto naar de garage wordt gebracht en een onderzoek krijgt. Als duidelijk wordt dat repareren veel te duur wordt en de auto dat niet meer waard is, legt hij zich daar bij neer.

Einde aan het autorijden

Door deze gebeurtenis is aan het autobezit van mijn vader wel heel abrupt een einde gekomen. Uitstellen tot de eerstvolgende rijbewijskeuring lukt niet meer. Ik stel voor dat we een ochtendje vrij plannen om waardig afscheid te nemen van de auto. Het was immers vele jaren een trouwe vriend, die mijn vader overal bracht. De auto moet leeg opgeleverd worden en ik weet dat we daar ook wel even de tijd voor nodig hebben. Met 2 kratjes, vuilniszakken en wat lege dozen, komen we aan bij de auto op het nabijgelegen parkeerterrein van de garage.

Meer dan alleen een vervoermiddel

Gelukkig zie ik dat er pal naast de auto ook een vuilcontainer op het terrein staat, dat komt goed uit. Want mijn hemel wat we allemaal uit de auto halen… Een kleine greep: tientallen schroefjes, riempjes, een oud regenjasje, vele pakjes zakdoeken, lege petflesjes, lege plastic zakken, wegenkaarten, een heel straatnamenboekje, een paar zonnebrillen, petjes, rolletjes pepermunt, diverse notitieboekjes en ga zo maar door. We houden uiteindelijk een klein gevuld kratje met ‘te bewaren’ of ‘verder uit te zoeken’ spulletjes over. Ik realiseer me dat de auto eigenlijk niet alleen diende als een vervoermiddel. De auto is voor mijn vader een ware ‘mancave’ geweest, zijn eigen domein.

Opruimen wat bewaard is

We maken nog een paar mooie foto’s ter herinnering en na een kop koffie nemen we afscheid bij de garage en van de auto. Op de weg naar huis zegt mijn vader dat hij binnenkort de regiotaxi maar eens gaat uitproberen. Mooi hoe hij veerkracht toont. We zetten het kratje in de berging, waar amper nog een vrij plekje te vinden is. Net als de auto, is dit ook zijn domein, waar hij alles bewaard en opgeslagen heeft, maar waar nu echt helemaal niets meer bij kan. Ik denk dat ik binnenkort nog maar een vrije ochtend inplan voor een volgende opruimklus.

Mieke Schouten schrijft over haar leven en over haar werk als MAX Seniorencoach. Komt u graag met haar in contact bel dan op werkdagen tussen 10.00 en 14.00 uur naar 035 – 677 0710 of neem online contact op.

(Foto: Shutterstock)