MAX Seniorencoach: “Mijn hart maakt een sprongetje voor de attente medewerker van de supermarkt”

Herkennen, geruststellen en oogcontact maken. Zo kun je iemand helpen die dementie heeft. Deze week maak ik dat mee in een situatie waar ik het niet meteen verwacht en mijn hart maakt een sprongetje. De aandacht en geduld die ik zie, maakt duidelijk dat we op de goede weg zijn.

Op zoek naar een potje

Als ik deze week in de supermarkt voor een stelling sta te dubben over de pasta, hoor ik achter me 2 mensen in gesprek. Ze hebben het over ‘iets roods in een potje’ en dat trekt mijn aandacht. Wanneer ik me omdraai, zie ik een wat oudere heer, die mij enigszins vragend aankijkt. Alsof ik de oplossing heb. Hij vertelt me met de supermarktmedewerker aan zijn zijde, dat hij iets zoekt, maar het niet kan vinden en de naam vergeten is. Het is rood en zit in een potje.

Geduldig luisteren

De medewerker heeft daarvoor al een paar opties aangeboden en vraagt geduldig aan de meneer welke kleur rood het is en of het wel in een potje zit? Niet in een tube? Hij pakt vervolgens een tube tomatenketchup en vraagt aan meneer of deze kleur erop lijkt. De kleur lijkt wel, maar het is toch niet wat hij zoekt. De medewerker richt zich nu ook tot mij en we denken hetzelfde. Hij bedoelt waarschijnlijk wel tomatenketchup. De medewerker vraagt waar hij het voor gebruikt, in de hoop iets wijzer te worden. Hij vertelt, ‘je kunt er mayonaise op doen en het eten bij bijvoorbeeld een tosti.’

Ik zie in mijn ooghoek dat het schap met het vertrouwde merk tomatenketchup leeg is. Alleen wat andere merken staan een schap er onder. Die zien er ogenschijnlijk anders uit. Meneer ziet zijn vertrouwde pot niet staan en dat heeft hem mogelijk in verwarring gebracht. “Weet u wat”, zegt de medewerker, “u gaat nog wat andere boodschappen doen, misschien schiet het u te binnen. Ik ga ook nadenken “ en tegen mij, “misschien bedenkt u ook nog wat het kan zijn wat meneer zoekt.” Meneer voelt zich zichtbaar gesteund.

‘Als ik thuis ben weet ik het weer’

Ik kom meneer nog een paar keer in een gang tegen en hij groet me vriendelijk. Eén keer schiet ik hem aan en vraag of het sambal is. Hij lacht en zegt, “nee, ik denk dat ik er pas weer op kom als ik thuis ben.” Nu valt me ook op dat hij een beetje dolend door de supermarkt loopt en een beetje voor zich uit staart. Later zie ik hem nog een keer met de jonge medewerker praten, bij een ander schap.

We maken het mogelijk

Ik reken mijn boodschappen af. Buiten bedenk ik me. Ik ga terug en schiet de jonge medewerker aan. Ik complimenteer hem voor het geduld, dat hij met deze meneer heeft. In mijn achterhoofd vermoed ik namelijk dat deze meneer mogelijk te maken heeft met een vorm van dementie. De jongen dankt me. “Leuk dat u het zegt, maar we kennen meneer. Hij komt hier vaker. Hij is ook wel eens zijn pincode kwijt, maar we zijn allemaal op de hoogte en helpen hem om zo goed mogelijk zijn boodschappen te kunnen doen.”

Mijn hart maakt een sprongetje. Deze meneer kan dankzij deze attente medewerkers  zijn boodschappen zelf blijven doen, zonder onrustig te worden. Hopelijk is zijn vertrouwde merk ketchup bij zijn volgende bezoek weer op voorraad.

Mieke Schouten schrijft over haar leven en over haar werk als MAX Seniorencoach. Komt u graag met haar in contact bel dan op werkdagen tussen 10.00 en 14.00 uur naar 035 – 677 0710 of neem online contact op.

(Foto: Shutterstock)