MAX Seniorencoach: ‘Hulp aanvaarden’

“Door jou Kees, fluit ik nog steeds!” Mijn vader glundert als hij vertelt over zijn leuke ontmoeting met een korfbalscheidsrechter een avond eerder. “Ik heb hem verteld dat hij moet genieten van de geluksmomenten tijdens de wedstrijd en dat de rest dan vanzelf gaat. Dat heeft hij altijd onthouden”, zo vertelt hij me. “Ik vind het wat veel lof, maar toch heel leuk om te horen, dat ik iets heb betekend voor hem!”

Vrijwilliger door de jaren heen

Jarenlang is mijn vader beoordelaar en begeleider van jonge, nieuwe scheidsrechters en zit hij in allerlei commissies om dit allemaal in goede banen te leiden. Naast zijn drukke baan in de eerste jaren, is hij er veel avondjes en weekenden druk mee. Later als hij met pensioen is, kan hij zijn werk in allerlei commissies op volle kracht voortzetten.

Mooie ontmoetingen

Nu hij 87 is, laat hij inmiddels het begeleiden over aan anderen, maar is hij in het weekend nog altijd op een sportveld of in een sporthal te vinden. Hij geniet van de wedstrijden, maar vooral van de ontmoetingen met (oud)scheidsrechters en clubmensen, die hij in de loop der jaren heeft leren kennen.

Beperkingen door ziekte

Mijn vader heeft al jarenlang de ziekte van Parkinson. Hij is moeilijker gaan praten, loopt trager en hij heeft last van trillingen. Toch kan hij zich er lange tijd goed mee redden. Maar het laatste jaar is de ziekte progressiever geworden. De wereld van mijn ouders is een stuk kleiner geworden. Mijn moeder kan zich thuis goed vermaken. Voor mijn vader ligt dat anders. Die wil onder de mensen zijn. De welzijnsmedewerker die hen bezoekt, oppert om eens naar de koffie ochtenden in het wijkcentrum te komen. Maar dat is niet het aanbod wat mijn vader zoekt. Hoewel hij niet weet hoe deze ontmoetingen kunnen zijn, voelt hij zich daar onzeker over. Hij heeft voorlopig genoeg aan het korfbal. Alleen autorijden voelt niet prettig meer. Zo zelfstandig als hij wil zijn, pakt hij waar kan de tram of bus. Maar niet alle sportvelden liggen zo goed bereikbaar en een lang stuk lopen lukt hem niet meer.

Kijken naar wat wel kan, met hulp

Als hij in een gesprekje laat vallen, dat hij niet weet hoe lang hij nog naar de korfbalwedstrijden kan, komen mijn zusje en ik in actie. We maken een groepsapp, waar ook mijn man en zoon aan worden toegevoegd en zo regelen we met elkaar dat er altijd één van ons mijn vader chauffeurt van en naar zijn favoriete wedstrijd.  Hoewel mijn vader het lastig vindt om hulp te vragen, ziet hij toch ook hoe dit hem uitkomst biedt.

Mee blijven doen

Vandaag haal ik hem op van een hoofdklassewedstrijd van Blauw-wit. In de auto vertelt hij me vol enthousiasme hoe spannend de wedstrijd was. En dat hij zelfs een leuk gesprekje had met oud-scheidsrechter Mario van den Ende, die hem al een keer eerder had aangesproken over zijn inzet voor de scheidsrechters en hem nu weer opzocht. En ook nu zie ik die glunderende glimlach.

Mijn vader heeft weer een topmiddag gehad en veel bekenden ontmoet. Het maakt dat hij nog altijd wordt gezien, dat hij meedoet en dat doet hem goed. Volgens mij is hij bekaf, maar voor hem is dit de ultieme dagbesteding waar hij weer op kan teren de komende week.

Mieke Schouten schrijft over haar leven en over haar werk als MAX Seniorencoach. Komt u graag met haar in contact bel dan op werkdagen tussen 10.00 en 14.00 uur naar 035 – 677 0710 of neem online contact op.

(Foto: Shutterstock)