MAX Seniorencoach: ‘Het kind dat er niet is…’

Afgelopen week las ik de blog die collega coach Marloes Luijken schreef over een cliënt van haar. Deze meneer werd op de gekste momenten overmand door verdriet en kwam er maar niet achter waar die tranen vandaan kwamen. Door het zetten van houten poppetjes in een familieopstelling sprak ze met hem over wie hij was, over het gezin waar hij uit kwam, over zijn inmiddels overleden vrouw, en zette hem tussen de andere poppetjes. Toen zij vroeg of hij ook kinderen had die toegevoegd moesten worden, bleef het stil en kwamen ineens weer de tranen.

Hij vertelde dat hij eigenlijk een dochtertje had, maar dat ze stil geboren was. Sindsdien was er niet meer over haar gesproken. Meneer had met zijn vrouw nauwelijks kunnen rouwen, maar nu na al die tijd kwamen er toch tranen. Mijn collega zette een klein poppetje naast hem en zijn vrouw. Door in gesprek te gaan en zijn dochtertje zo te zien staan, zodat ze tastbaar werd, voelde voor hem als een grote opluchting. De vader die zich destijds groot heeft moeten houden. Het verhaal van deze meneer bevestigt maar weer hoe belangrijk het is om toch na zoveel jaar alsnog te kunnen praten over zo’n heftige gebeurtenis, wat destijds niet kon.

Weinig over gesproken

Mijn ouders kregen ook een stil geboren kindje, een jongetje, Hansje. Hoewel ik altijd heb geweten dat hij veel te laat ter wereld werd geholpen en het niet had overleefd, werd er thuis weinig over hem gesproken over het verlies van hun kind. Mijn moeder vertelde wel eens wat, maar echt over hoe ze het toen beleefd hadden en hoe de reacties van hun omgeving waren, daarover wist ik weinig. Ik stuur mijn moeder elk jaar een appje met een hartje op zijn geboortedag, maar daar bleef het bij. Pas de laatste jaren ging ik me steeds meer realiseren hoe moeilijk dat voor hen geweest moest zijn en begon ik toch voorzichtig met hen over die tijd van toen.

Ze weten alles nog precies en vertellen in detail alsof het gisteren is gebeurd. Hoewel het verdriet er nog steeds is, zijn ze zichtbaar blij om er weer eens over te praten.

Onbesproken verdriet

Over het onbesproken verdriet raakte ik ook in gesprek met schrijver Jaap Robben, die voor zijn roman Schemerleven veel ouders sprak die dit was overkomen in de jaren 60 70. Na zijn verhaal hierover bij Tijd voor MAX in oktober, zochten veel ouderen, die te maken hadden gehad met een stilgeboorte, contact met mij als seniorencoach. Ook een echtpaar. Mevrouw vertelde me dat haar man met tranen in de ogen de uitzending zag en dat ze eindelijk na al die jaren zag hoe moeilijk hij het er mee heeft. Na een gesprek met hun beiden was ook bij hun de opluchting dat ze alsnog samen konden praten over wat ze hadden meegemaakt.

Aandacht voor de vaderrol

Als ik mijn vader vertel dat ik hier over wil schrijven, is hij blij met een beetje aandacht voor de vaderrol bij het verliezen van een kind: “Voor je moeder was het tragisch, voor mij als vader voelde het toen als ‘een zakelijke afhandeling’, het gesprek met de dokter op die zondagmorgen. Achteraf voel ik me ‘overruled’ door wat toen de gang van zaken was. En daar heb ik emotioneel veel spijt van gehad.” Mijn vader had daarna steeds moeite om de kinderkamer in te gaan, vertelt hij. Maar ze hadden een druk leven en moesten door. Een jaar later werd ik geboren. De vader die zich destijds groot heeft moeten houden. Vanaf dit jaar stuur ik ook mijn vader een appje op de geboortedag van Hansje.

Mieke Schouten (54) schrijft over haar leven en over haar werk als MAX Seniorencoach. Komt u graag met haar in contact bel dan op werkdagen tussen 10.00 en 14.00 uur naar 035 – 677 0710 of neem online contact op.