APG adopteert Zilverlijn van Nationaal Ouderenfonds
Publicatiedatum: 10 oktober 2018
Eenzaamheid is een groot probleem onder Nederlandse ouderen. Pensioenuitvoerder APG wil graag haar steentje bijdragen om hier iets tegen te doen en gaat daarom een samenwerking van het Nationaal Ouderenfonds aan. De eerste stap? Een adoptie van de Zilverlijn, de belservice van het Ouderenfonds.
Maatschappelijke taak
De Zilverlijn is een speciale bel-lijn van het Nationaal Ouderenfonds waar eenzame ouderen zich kunnen aanmelden. Als zij dit doen, worden zij wekelijks gebeld door een vrijwilliger. De gesprekken kunnen overal over gaan; daarvoor zijn geen regels. De APG wil dit vanaf eind 2018 ook gaan doen, omdat het pensioenfonds graag haar maatschappelijke taak goed wil vervullen. “APG bouwt samen met pensioenfondsen aan een duurzame financiële toekomst voor miljoenen Nederlanders. Maar voor een mooie oude dag is een goed pensioen alleen niet genoeg. Het hebben van menselijk contact is net zo belangrijk”, zegt Gerard van Olphen, voorzitter raad van bestuur APG Groep, hierover op de website van de pensioenuitvoerder.
Start
De Zilverlijn van het APG zal bezet worden door de eigen werknemers en ook hierbij geldt dat er gepraat kan worden over van alles. Het is dus niet zo dat de gesprekken alleen over pensioenen of financiële zaken hoeven te gaan. APG zal eind 2018 beginnen met het bellen van de eenzame ouderen die zich via het Nationaal Ouderenfonds hebben aangemeld voor de Zilverlijn.
Bent of kent u iemand die graag gebruik wil maken van de Zilverlijn? Opgeven kan door kosteloos te bellen naar 0800-1325 of door het online aanmeldformulier in te vullen.
Eenzaamheid in Nederland
In Nederland zijn meer dan een miljoen ouderen eenzaam, waarvan 200.000 extreem eenzaam. Deze mensen krijgen gemiddeld 1 keer per maand iemand over de vloer. Anno 2018 geldt eenzaamheid als een groot probleem onder ouderen, maar ook bij Nederlanders uit andere leeftijdscategorieën komt het steeds vaker voor. Gelukkig zijn er veel initiatieven die proberen eenzaamheid te verhelpen of te verzachten. De Zilverlijn is er hier 1 van. Benieuwd naar meer projecten tegen eenzaamheid? Die leest u in het artikel Week tegen Eenzaamheid: dit kunt u doen.
(Bron: archief, APG, Nationaal Ouderenfonds, ANP)
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Er zijn steeds meer initiatieven om eenzaamheid onder ouderen tegen te gaan. … Waar komt die eenzaamheid vandaan? … Nog niet zo lang geleden, werden ouderen geschaduwd door sociaal rechercheurs (gerecruteerd uit de voormalige SS), om te controleren of er al of niet sprake was van samenwonen of een economische eenheid, als ze iets te vaak bij elkaar over de vloer kwamen. Met dit onterechte wantrouwen, heeft de overheid, decennia lang, paranoïde veroorzaakt onder de bevolking. Deze controle was zo extreem, dat, als een zoon of dochter, als mantelzorger te vaak bij een bejaarde ouder over de vloer kwam, het pensioen/AOW van de bejaarde ouder in gevaar kwam. Of als de zorgzame kinderen zelf een uitkering hadden, die uitkering gekort werd. Het meest extreme, dat ik gehoord heb, is: een vrouw op leeftijd (met een bijstandsuitkering), heeft de zorg op zich genomen van een, oudere, dementerende ex partner, door elke dag een maaltijd te bezorgen en de was te verzorgen van haar zieke en vereenzaamde ex man, die niet meer voor zichzelf kon zorgen en door diverse instanties volkomen aan zijn lot was overgelaten. Deze zorg was louter gebaseerd op verantwoordelijkheidsgevoel en medemenselijkheid. Maar onze overheid (die miljarden per jaar wil schenken aan Amerikaanse miljonairs) stopte de bijstandsuitkering van mevrouw en beschuldigde haar van het vormen van een economische eenheid. Ze heeft meer dan een jaar moeten vechten om dit onrecht ongedaan te maken en kon niet meer voor die zieke vereenzaamde man zorgen. Alle pijlen waren gericht op de verzorgende. Niet op de zorgbehoevende. Een ander voorbeeld: Twee alleenstaande bejaarde buren, sluiten vriendschap en eten om beurten bij elkaar, omdat een gedeelde maaltijd, gezellig is en koken voor twee evenveel moeite is, als koken voor één en kostenbesparend is. Deze vriendschap wordt gedwongen uit elkaar te gaan, ieder zijn eigen potje te koken en in eenzaamheid de maaltijd te nuttigen. De schrik zit er nog heel diep in bij al die bejaarden, die nu worden gestimuleerd om toch zoveel mogelijk tijd bij elkaar door te brengen en elkaar voor vereenzaming te behoeden. Zozeer zelfs, dat professionele bejaardenbezoekers aangezocht dienen te worden, die de zielige eenzame stumpers, één keer per week te telefoneren en te vragen: ” hoe het met hen gaat? ” Hoe zielig hebben we het gemaakt, Nederlandse overheid?