1 op 5 ouders worstelt met hulp aan volwassen kind
Publicatiedatum: 26 mei 2016
Boemerangkinderen die weer bij pa en ma gaan wonen, ouders die hun volwassen kinderen financieel bijstaan en grootouders die op de kleinkinderen passen. Een meerderheid van ouders van hun volwassen kinderen is bereid hun zonen en dochters te helpen, zeker in geval van nood. Toch worstelt 1 op de 5 ouders met het beroep dat hun volwassen kinderen op hen doen, zo blijkt uit een peiling onder zo’n 2500 leden van het MAX Opinie Panel.
Aankloppen voor hulp
Een volwassen kind dat al jaren op zichzelf woont mag altijd aankloppen voor financiële hulp, zo vindt zes op de tien ouders. Een even groot deel vindt het ook prima als uitgevlogen kinderen bij problemen weer thuis komen wonen. Bij een vijfde van de ouders hoeft een volwassen kind niet aan te kloppen voor financiële steun of terugkeer naar het ouderlijk huis.
Vaker ‘nee’ zeggen
Een op de vijf ouders (22 procent) vindt dat ze eigenlijk vaker ‘nee’ moeten zeggen als hun volwassen kind om hulp vraagt. Een bijna net zo grote groep (19 procent) zegt hun volwassen zoon of dochter vaker te hulp schieten dan goed voor hem of haar is. Deze vaders en moeders zeggen soms in de knel te komen door het beroep dat hun volwassen kinderen op hen doen.
Wat is uw ervaring?
Hollandse Zaken, het live-praatprogramma van Omroep MAX met presentator Cees Grimbergen, wil binnenkort aandacht besteden aan dit onderwerp. Worstelt u ook met het beroep dat uw volwassen kind(eren) op u doen? Of bent u juist van mening dat het goed is als uw volwassen kinderen zichzelf redden als ze in de problemen zitten? Laat het ons in een reactie op dit bericht of via ons contactformulier weten.
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Hééé….da’s vreemd. Meende dit artikel eerder deze avond gerubriceerd te zien als iets voor werk, geld & recht? Maar goed, wéér zoiets. Om te beginnen is het juist dat MAX uit onderzoeken en dergelijke distelleerd dat deze groep boemerang-jongeren een zoveelste belasting is voor een grote groep ouderen. En dat is ook inderdaad een aan de orde te stellen kwestie en die belasting is geenszins te ontkennen. Maar ik zou graag iets aantekenen. Je zou denken dat de jeugd van tegenwoordig absoluut de discipline mist die hun ouders eigen was. Doorzetten en zo meer. Maar ik lees te weinig over de enorme aantallen jongeren die door hun, ik zal maar zeggen door de tijd van nu ingegeven instabiliteit, te lui zouden zijn, het gemak zoeken en de oplossing bij ouders en grootouders zouden vinden, in héél veel gevallen wél degelijk doorzetten en vechten voor hun zelfstandigheid. Echter hebben zij net als bij voorbeeld de ouderen te maken met een ongenadig werkgeversbeleid, met de “marktwerking “in de banenpoel of bij voorbeeld het beleid in onderwijs. Zelf werkzaam geweest in zo veel bedrijven waar bij voorbeeld jongelui na het bereiken van een bepaalde leeftijd op straat worden gebonjourd en ingeruild voor jongere, dus goedkopere werknemers. En als het dat niet is wordt van pak ‘m beet twintig jarigen verlangd dat ze een jarenlange ervaring meebrengen, sexy zijn en gehoorzaam. Ook zijn de verhalen talrijk als het gaat over jongeren die in dienst van grote bedrijven een paar eerste tijdelijke contracten keurig uitdienen en naar behoren presteren om vervolgens vlak voor het, van rechtswege verplichte dienstverband in zou moeten gaan, óók worden vervangen door werknemers die opnieuw eerst keurig de tijdelijke dienstverbanden/contracten invullen met veel inzet, in de hoop een vaste betrekking te verwerven. Het moge duidelijk zijn dat ze daardoor eigenlijk al op voorhand met een vaste vértrekking te maken hebben.
Logisch dat er door een dergelijk systeem ook op andere terreinen problemen ontstaan. Financieel gaat het moeilijk, dus geldproblemen en daardoor bij voorbeeld weer het stranden van relaties of het niet meer kunnen wonen. Heil aan de ouders die zich met deze groep welwillenden maar tóch slachtoffers van dit soort sociaal economisch beleid, solidair willen verklaren. Ruim begrip voor ouderen/ ouders die zélf al in de knel zitten.
Wat een land!
Ik ben ook een oma en worstel ook met het probleem, dat de kinderen zo gemakkelijk denken dat hun ouders hen wel helpen.
Oppassen op de kleinkinderen, prima. Maar laat dan door af en toe een bloemetje merken dat je het fijn vindt dat ze helpen.
Mijn schoondochter opperde een keer bij ons, dat er ouders waren die hun huis verkochten om hun kinderen een huis te kunnen laten kopen. Ik reageerde netjes met Ja, die zijn er. Maar wilde eigenlijk zeggen “En dan mogen wij levenslang bij jullie inwonen?” Maar ik hield mijn fatsoen.
Mijn ouders hebben mij geleerd voor ons zelf te zorgen . Ik viel ze niet lastig met die vragen en als ze wat voor ons deden, dan bedankte ik met een bloemetje of een doosje bonbons . Normaal toch.
Het financieel bijspringen? Ze hebben allebei een baan, dus waarom toch. Wij redden ons vroeger met één salaris en vroegen niet om geld. Kwam niet in ons op. Je moet maar durven.
Natuurlijk zijn er ook jongelui die dat niet doen, maar ik heb begrepen dat de meerderheid vindt dat hun ouders hen moeten helpen. Met alleen AOW en een klein pensioen, hoe moeten wij dat doen. We hebben een eigen huisje, maar een aflossingsvrije hypotheek. Dus als we komen te overlijden moet het huis afgelost zijn. Met een aflossingsvrije hypotheek konden we net kopen.
Dus kinderen, val ons niet meer financieel lastig. Afspraak!
Ik heb een dochter die vanaf haar pubertijd (16 jaar), financiele problemen maakt. In die tijd (ik was al 10 jaar gescheiden van haar moeder) kwam ze, van de ene op de andere dag, bij mij wonen. Haar moeder had een drankprobleem en mijn dochter was onhandelbaar, van school gestuurd, brutaal en agressief. Ze werd op alle middelbare scholen geweigerd. Ik regelde een baan, via het jeugdwerkgarantieplan (20 jaar geleden). Ze kreeg een salaris van fl 800 per maand en dat was dezelfde dag, van uitbetaling, geheel uitgegeven aan onnodige troep. Make-up, kleding en schoenen. De rest van de maand hield ze bij mij haar hand op. Toen ik na twee jaar een grens stelde, liep ze weg en heb haar een jaar niet meer gezien of gesproken. Toen kwam ze terug, zwanger van een drugsverslaafde psychopaat. Goede raad is duur en ik stelde geld beschikbaar om een huis in te richten en een babyuitzet te kopen. Het eerste wat ze deed, deelname aan een piramidespel en vervolgens doken haar “Schoonouders” op het geld, om gokschulden af te lossen, van haar “Schoonmoeder”. Ik moest een paar maanden naar het buitenland en toen ik terug kwam, zat ze in een blijf van mijn lijfhuis, met een baby van een paar weken. Opnieuw een huis ingericht (nu met een kleiner budget) en na een maand had ze een relatie met een drugsdealer. Ik ging elke week met haar boodschappen doen, anders was er geen eten in huis (geld geven was zinloos). Na verloop van tijd begon ze me te chanteren, ik moest geld geven, anders werd het contact verbroken, wilde ik mijn kleinkind zien opgroeien. Ik maakte me vreeslijke zorgen. Ik heb dit systeem 16 jaar lang volgehouden. Steeds maar weer geld geven, dat vervolgens door ramen deuren naar buiten werd gegooid. Als ik wilde adviseren, kreeg ik een grote mond, waar bemoei je, je mee. … Als ik niet betaalde, werd het contact verbroken. Verschillende keren het maatschappelijk werk geinformeerd (zonder resultaat). Drie keer, werd het contact verbroken, voor een langere periode in 16 jaar. Haar moeder stookte alleen maar, en moedigde haar (mijn) dochter aan, uit wrok. De gevraagde bedragen werden alsmaar groter. In de laatste fase: geld voor een nieuwe auto, geld voor de inrichting van een hondenkapsalon, geld voor nieuwe keukenapparatuur, geld voor een nieuwe lap-top. In één jaar tijd, twee nieuwe laptops, die na een paar maanden vernield waren. Ze reed een auto met vier lege banden, en weigerde de banden op te pompen, waardoor het benzineverbruik verdubbelde. Bij elk bezoek, had ze een stapel onbetaalde rekeningen en een lege voorraadkast. Bij elk bezoek (twee keer per maand) aan mijn dochter gingen we naar de supermarkt en vulden we een boodschappenkar en tankte ik haar auto vol. Mijn kleindochter ging soms zonder ontbijt naar school. Haar gezinsinkomen was €1300 netto aan WAO uitkering en toeslagen. Zonder kinderbijslag. Na 16 jaar, weigerde ik geld €500 te geven voor een onduidelijke bestemming, nadat ik al twee keer, in de voorgaande maanden €500 had gegeven, naast de gewone onkosten, die ik al aan haar uitgaf, die vervolgens in een bodemloze put verdwenen, en werd weer het contact verbroken. Ik moest niet het lef hebben om te vragen waar het geld aan besteed was, dan begon ze te krijsen en te gillen. Elke poging om haar iets te leren, eindigde in agressie. Haar moeder kon maar een zin uitbrengen: “Het leven is nu eenmaal duur”. Ik heb mijn kleindochter, een mail gestuurd op haar laptop, dat ik geen geld meer gaf (behalve de automatische zakgeld overboeking aan mijn kleindochter) en dat ze altijd welkom bleven. Ik heb nooit meer iets vernomen, nu al weer vier jaar.
Hallo,
Ik ben op zoek naar een lotgenoten groep voor ouders die boomerang kinderen hebben. Of voor ouders die moeite hebben met hun (eventueel begin volwassen) kind.
Weet jij daar meer van? Graag hoor ik van je.
Mail naar henkjan.nap@windesheim.nl