Krasse knarren

Oud ben je vaak al jong in de tijd van de filmcamera, zo laten de beelden zien die gewone Nederlanders de afgelopen eeuw maken.

Oud, dat ben je vaak al jong in de tijd van de filmcamera, zo laten de beelden zien die gewone Nederlanders de afgelopen eeuw maken in hun eigen omgeving. Boven de 55 zijn velen al versleten, door de zware omstandigheden waarin we leven en werken. Al die tijd richten filmende Nederlanders met veel liefde hun lens op onze ouderen. Lang betekent oud-zijn in Nederland bijna automatisch arm-zijn. Er zijn weinig Nederlanders met een pensioen, ouderen werken door tot het echt niet meer gaat, waarna ze afhankelijk worden van hun kinderen of de liefdadigheid. De komst van bejaardenhuizen, waarin ouderen in eerste instantie met tientallen ‘op zaal’ slapen, met slechts een eigen bed en kast, is een voorzichtige stap voorwaarts. De invoering van de AOW is een volgende stap op weg naar een betere oude dag. Het is te zien op de films die gewone Nederlanders met hun filmcamera maken. Met ook vrolijke films waarop te zien is dat ouderen massaal op een jaarlijks ‘bejaardenuitje’ gaan, uitgezwaaid door het volledige dorp. Veel intieme films met grootouders en kleinkinderen en alle rituelen die daarbij horen en bijzonder filmmateriaal van Opoe Tjadens (1829-1935) uit Groningen die jarenlang de oudste vrouw in Nederland is. Films met oude dames die in hofjes wonen en van de komst van ‘moderne’ verzorgingstehuizen waar dagelijks gesjoeld, gekaart, gebiljart en gebingood wordt. En films van ouderen in de jaren 70 en 80 die het zich ineens kunnen veroorloven ‘op cruise’ te gaan. Hoe het is om oud te zijn in Nederland - en hoe dat verandert - daarover gaat deze aflevering van Nederland op Film.