José (59 jaar)

Ondervoeding in zo’n rijk land als Nederland is eigenlijk onbegrijpelijk en moet niet mogen.

In veel gevallen van ondervoeding zal er zeker sprake zijn van geldgebrek, maar behalve de financiële kant, kent ondervoeding meer oorzaken. Hoeveel mensen zijn er wel niet eenzaam en raken daardoor in een isolement, wat vervolgens vaak weer depressiviteit in de hand werkt? Deze mensen raken de zin om boodschappen te doen kwijt, laat staan om zelf te koken. Ondervoeding is hiervan het gevolg. In mijn ogen zou dit probleem ondervangen kunnen worden als familie, kennissen of buren zich het lot van deze mensen wat meer zouden aantrekken en hulp zouden bieden. Een vorm van sociale controle.

Een aantal jaar geleden was ik als vrijwilliger regelmatig werkzaam in een bejaardentehuis in Amsterdam. Toen was ik me al zeer bewust van de eenzaamheid van sommige bewoners, wat soms een vorm van ondervoeding tot gevolg had. Blijkbaar werd dit door het betreffende bejaardentehuis niet erkend.

Tegenwoordig ben ik nog steeds regelmatig als vrijwilliger te vinden in een verzorgingstehuis. Ik neem een aantal van mijn huisdieren mee om de zwaar dementerende bewoners toch een moment van geluk en aandacht te geven, wetende dat als ik weer weg ben ze mij en de dieren ook weer vergeten zijn.  Maar toch… dat ene moment is heel belangrijk. Gelukkig worden de bewoners in dit verzorgingstehuis goed in de gaten gehouden voor wat betreft de voeding. Uiteraard kan ik dit alleen beoordelen in de korte tijd dat ik daar aanwezig ben.

Wat mij zelf betreft: ik ben de laatste maanden bijna 6 kilo afgevallen. De reden hiervan lag gelukkig niet in bovengenoemde oorzaken. In verband met een chronische gewrichtsziekte slikte ik een aantal maanden een bepaald medicijn. Enkele van de bijwerkingen van dit medicijn zijn slaperigheid, moeheid en minder trek in eten. Natuurlijk zijn er mensen die geen last van deze bijwerkingen hebben, maar bij mij was dat duidelijk wel het geval. Omdat ik zo moe was en vervolgens nergens meer zin in had, had ik ook totaal geen zin meer om te koken, hoewel dat wel één van mijn vele hobby’s is.

Ik had geen zin meer om te koken, laat staan in eten; de trek in eten was weg. Gelukkig heb ik nog een partner en inwonende dochter, beiden werkzaam, en ben ik een type die niet aan de moeheid toe wilde geven, zodat ik elke avond voor het eten zorgde. Zelf at ik echter maar amper. Omdat ik in verband met het slikken van de medicijnen zeer goed begeleid werd door het ziekenhuis en ik genoemde klachten ter sprake bracht, ben ik op tijd gestopt met de medicijnen. Inmiddels ben ik overgegaan op injecties en dat bevalt uitstekend.

Met bovengestelde wil ik aangeven dat mensen die bepaalde medicijnen voor hun ziekte slikken ook alert moeten zijn op de eventuele bijwerkingen. Het is belangrijk dat men op tijd aan de bel trekt als bepaalde bijwerkingen de eetlust beïnvloedt, wat ondervoeding tot gevolg kan hebben.