MAX Seniorencoach: ‘Gewoon doorademen zou ze zeggen’

Elke dag komt ze in mijn gedachten wel een keer voorbij, mijn oma. Vanmorgen was dat ook weer zo. Het is een hectische tijd op het werk en thuis is de structuur een beetje zoek door de corona-thuisblijf-maanden. Hoe ga ik het vandaag weer allemaal fixen? Die gedachte had me uit de slaap gehouden. Terwijl ik me uit bed naar de keukentafel hijs, en een eerste kop koffie zet, komt mijn zin in de dag weer langzaam terug. En daar is ze, in mijn hoofd, met haar nuchtere kijk op het leven: “Dit wordt weer een dag om van te genieten, zoek je kleine geluksmomentjes in de dingen die je doet.”

“Gewoon doorademen!”

Hoewel ze al jaren alleen was, genoot mijn oma van elke dag. Ze klaagde gewoon nooit. Ongetwijfeld zal ze zich wel eens alleen gevoeld hebben, maar ik heb nooit het idee gehad dat ze eenzaam of somber was. Met een grote dosis nuchterheid had ze zich met  haar situatie verzoend. Haar levensmotto was heel simpel: “Gewoon doorademen!” En dat deed ze, want ze bereikte op 2 maanden na de leeftijd van 109.

Sterke wil om te leven

Ik heb me vaak afgevraagd wat haar hielp die leeftijd te bereiken en zo gelukkig oud te worden.  Ook zij heeft vele hobbels in haar leven gekend. Haar man overleed op jonge leeftijd en ze moest daardoor hun eigen zaak met mijn vader gaan runnen. Die eerste jaren waren zwaar, maar dat maakte ook dat ze actief was en tussen de mensen stond. Een paar keer hing haar leven aan een zijden draadje door gezondheidsperikelen, maar toch klom ze er telkens weer bovenop. Ze had gewoon een sterke wil om te leven.  Op haar 96^e haalt ze alsnog haar eerste diploma voor de gymles en als ze op haar 106^e verjaardag wordt uitgenodigd voor een voetbalwedstrijd in de Amsterdam Arena van haar club Ajax, aarzelt ze geen moment. “Fantastisch en er is vast een lift, dus dan kom ik wel boven  op de tribune”, is haar reactie.

Tot op hoge leeftijd leest ze nog 3 boeken in de maand. En als dat op het einde niet meer lukt, weet ze de mensen om haar heen bereid om haar voor te lezen uit de verhalen van Hendrik Groen. Want hoe ziek ze dan al is, regelmatig verschijnt er een grijns op haar gezicht; ze voelt grote affiniteit met de hoofdpersoon.

Dankbaar

Door haar belangstelling in ons en in de actualiteit, hadden we altijd mooie gesprekken en deed ze volop mee. Mijn oma was dankbaar voor haar leven. En ook al had ze vaak geen bezoek, ze kon al genieten van de Hollandse wolken vanuit haar raam.  Dat was haar geluksmomentje op de dag.

Als ik aan haar denk , herinner ik vaak onze leuke gesprekken en haar nuchtere antwoorden. Ze leefde in het moment en maakte daar het beste van. Alleen al aan haar denken geeft me kracht, ook vandaag. Zo kan ik er weer helemaal tegen.

Mieke Schouten (52) schrijft over haar leven en over haar werk als MAX Seniorencoach.