Noor Oosterhoff is timmervrouw en wereldtopper in de vechtsport: “Iedereen heeft er baan van 20, 25 uur bij”

Let’s get ready to rumble in het clubhuis van IJsselmeervogels! Noor Oosterhoff (20 jaar) is timmervrouw én kersvers wereldkampioen Braziliaanse Jiu Jitsu. Samen met haar trainer Erik van der Wal praat ze met Carrie over haar route naar de wereldtop.

Het fragment begint na 17.11 minuten.

The eye of the tiger

Carrie trekt de bokshandschoenen aan voor een klein partijtje tegen haar plaatsgenoot uit Ermelo, uiteraard onder begeleiding van The Eye of the Tiger. Als het gaat om Braziliaans Jiu Jitsu, staat Noor op eenzame hoogte in Nederland. “Het is judo, maar dan ga je door op de grond”, legt ze uit aan Carrie. “Bij judo werp je iemand, krijg je punten en dan sta je weer op. Maar hier gaat het spel juist door.”

Zodra ze de ring in stapt, verandert Noor in een vechtmachine. Veel tegenstanders durven al niet meer tegenover haar te staan. “Ik raak in een soort trance, waarbij je alles uitschakelt wat om je heen gebeurt. Behalve in die ring”, beschrijft ze. “Dat is je sport. Je weet dat de persoon die tegenover je staat, net zo goed getraind is als jij. Je staat niet tegen iemand die niks kan. Dat hoort bij de sport.”

“Meester, mag ik het nog een keer doen?”

Trainer Erik kent Noor al sinds haar 5e. In al die jaren heeft ze een spectaculaire ontwikkeling doorgemaakt. “Noor had allesbehalve talent voor vechtsport. Dat geloof je niet, maar dat is waar”, lacht hij. “Maar ze heeft wel een ander talent: ze geeft nooit op, nóóit. Ze bleef maar terugkomen, waar andere kinderen niet terugkwamen. Nog een keer, nog een keer, nog een keer, nog een keer… Meester, mag ik het nog een keer doen? Nog een keer, nog een keer, nog een keer… Dat bleef maar doorgaan, dat is ook een talent.”

Lees ook: Schaatsvrienden Christijn Groeneveld en Koen Verweij: over grappen, grollen, een gedeeltelijke dwarslaesie én Ruggengraat

Wereldkampioen, maar ook timmervrouw

En tot op de dag van vandaag blijft Noor doorgaan. “2 tot 3 keer per dag trainen, elke dag. 6 dagen in de week, 1 dag rust. School, stage, alles wordt opzijgezet en zo geprogrammeerd dat ik kan trainen.” Dit intensieve trainingsschema combineert ze met een baan in de bouw. En dat is hard nodig ook. “Of ik ooit kan leven van deze sport? Dat zou heel lastig zijn. Eigenlijk heeft iedereen die ik ken, ook wereldkampioenen, een baan van 20, 25 uur erbij. Want anders komen ze niet rond.”

Haar trainer beaamt dit. “Het is heel belangrijk dat mensen dat zien, dat het bijzonder is wat ze doet, zeker als dame. Er zijn sponsors voor nodig die zeggen: hé, dit is heel bijzonder in deze sport.” Daarnaast zou het helpen als het grote publiek anders naar de vechtsport gaat kijken, denkt Erik. “Er wordt gezegd: het is heel hard, altijd knokken. Nou, bij de gemiddelde voetbalwedstrijd staat meer politie dan bij onze toernooien…”, stelt hij. “Het zit in een hoekje, dat mensen zeggen: dat klopt niet helemaal, heel agressief. Maar dat is absoluut niet zo, er is waanzinnig veel respect onder elkaar.”