Marino Pusic is voetbaltrainer in een oorlogsgebied: ‘Mijn spelers houden mij op de been’
Marino Pusic is trainer van de Oekraïense voetbalclub Shakhtar Donetsk. Daar maakt hij een hoop ellende mee, zoals spelers die naasten verliezen en de hele ploeg die tijdens een wedstrijd de schuilkelder in moeten. Maar Marino bekijkt het van de positieve kant en hecht veel waarde aan de sterke band die hij voelt met zijn staf en spelers. Ook al ziet hij zijn gezin daardoor bijna nooit.
Logistieke nachtmerrie
Het is oktober 2023 wanneer Marino Pusic afscheid neemt van zijn functie als assistent-trainer bij Feyenoord onder Arne Slot en het avontuur aangaat als hoofdtrainer van Shakhtar Donetsk, in Oekraïne. De club uit de Donbas-regio speelt vanwege de oorlogssituatie al jaren niet meer in het eigen stadion en wijkt uit naar Kiev, Lviv of zelfs Gelsenkirchen in Duitsland. Het is een logistieke nachtmerrie voor Marino, zijn staf en spelers. “Wij zijn een reizende club zonder huis en in onze beleving spelen wij elke wedstrijd uit”, vertelt de oefenmeester in Carrie op Vrijdag.
Grote uitdagingen voor Marino Pusic
Het trainen van een club in een land dat in oorlog is, brengt de nodige uitdagingen met zich mee. “Het gaat niet alleen maar over het technische- of tactische aspect. Het gaat voornamelijk om het logistieke deel”, legt Marino uit. Voor een Champions Leaguewedstrijd zijn ze gemiddeld 15 uur onderweg. Als de ploeg erna weer huiswaarts keert richting Oekraïne, omdat er een duel voor de nationale competitie op de planning staat, zij ze soms 24 uur lang aan het reizen. “Dat is een enorme aanslag op de spelers. Want we verliezen veel tijd aan herstel en trainingsarbeid.”
3,5 uur in de schuilkelder
Het is een bijzondere uitdaging, maar dat staat in het niets met als een wedstrijd onderbroken wordt vanwege een aanslag. “Dat is ons al 4 keer overkomen”, deelt Marino. “Soms is dat echt heel heftig. Bijvoorbeeld dat je 3,5 uur in de schuilkelder zit en de wedstrijd niet kan uitspelen.”
Als Pusic met zijn spelers in de schuilkelder zit, komt het voornamelijk neer op wachten, wachten en nog eens wachten. “Totdat het alarm voorbij is en de autoriteiten groen licht geven, zodat je weer kan voetballen.” Zolang hij in de schuilkelder zit, voelt Marino zich wel veilig. “Maar tegelijkertijd ook weer niet. Want ik zie mijn spelers en stafleden die daar allemaal zitten te wachten. Dan vraag ik mijzelf op zo’n moment af: wat ben ik in godsnaam aan het doen?”
Hotel gebombardeerd
Het ergste wat Marino meemaakt is de ochtend voor een wedstrijd. Als hij met zijn ploeg op het punt staat om te vertrekken, bereikt hem het nieuws dat het hotel waar zij zouden overnachten, is platgebombardeerd. “Voor hetzelfde geld zitten wij daar in en zijn wij morsdood. Zo simpel ligt het”, zegt de voetbaltrainer. “Het is dan een enorme uitdaging, om iedereen bij de club – en voornamelijk de spelers – dusdanig te motiveren en om in balans te blijven, met al hun emoties. Om het aan te durven, ernaartoe te reizen en om die wedstrijd te spelen.”
Familie
Marino kan de gehele situatie goed relativeren voor zichzelf, want de coach weet waar hij zich voor heeft ingeschreven. “Ik heb er bewust voor gekozen om daarnaartoe te gaan. De praktijk is altijd weerbarstiger. Maar de wijze waarop wij functioneren, wij zijn echt een grote reizende familie.”
Er zijn echter ook spelers die hun naasten en echte familie verliezen. “Dat is ons helaas al een paar keer overkomen, maar deze momenten zorgen ook voor een verbondenheid met de club en de mensen. Als kapitein ben ik de laatste die het schip verlaat.” En daar houdt Marino zich ook aan, want hij heeft al meerdere aanbiedingen om elders aan de slag te gaan afgeslagen. “Ik ben hier nog niet klaar en ondanks alle omstandigheden, heb ik het heel erg naar mijn zin. Dat uit zich in het omgaan met mensen, met de mensen binnen de club en mijn spelersgroep. Zij houden mij op de been.”
Zoon Noah
Sinds Marino woont werkt in Oekraïne, is hij pas 3 keer in Nederland geweest. Het land waar hij sinds 1991 woont, nadat hij is gevlucht voor de oorlog in het toenmalig Joegoslavië. Het betekent ook dat hij zijn zoon Noah (20) niet vaak ziet. “Soms is het lastig, maar uiteindelijk zitten er ook veel mooie dingen aan verbonden”, zegt Noah. “Hetgeen wat dan vooral overblijft is dat ik enorm trots op hem ben. Ik kijk vol bewondering naar hem en naar wat hij doet. Al heb ik soms liever dat hij een extra dagje thuis is, maar dat hoort er eenmaal bij.”
Deze uitzending terugkijken kan hier. Carrie op Vrijdag is elke vrijdag te zien om 19.00 uur op NPO 1.