Naar cookieinstellingen
weerzien

Weerzien

Boracai, een eiland in de Filippijnen. Nog niet ontdekt door de toeristen. Dat zal pas later komen, maar dan is het ook goed raak.

Ongekende welvaart

Met duizenden komen ze, jonge rugzakkers die over de wereld reizen, op zoek naar zichzelf of naar wat ze zelf niet goed weten wat precies. Ze ontdekken de stille stranden, de zon en als de innerlijke rust niet vanzelf wil komen helpen ze de zoektocht een handje door te vluchten in de drugs. De bevolking kijkt met afschuw naar zoveel ledigheid en naar zo’n ongrijpbaar vreemde behoefte ongekleed te liggen in de brandende zon. Maar ach, dat moet ook niet vergeten worden, die rugzakkers hebben geld en brengen een ongekende welvaart. Daar zwicht ieder mens tenslotte voor.
Maar zover is het dus nog niet.
Weinigen hebben nog van Boracai gehoord.

De lekkerste pancakes

Wij hebben een bamboe hutje gehuurd en zitten op onze stoeltjes onder een verkoeling brengend afdak te genieten van het uitzicht op palmen, strand en zee. De palmen wuiven naar elkaar en naar ons, het strand is leeg, de zee is schoon en de golfjes roepen uitnodigend “blijf daar niet zo sloom zitten, kom toch en speel met ons mee.” Uit het hutje naast ons komen een jongen en een meisje tevoorschijn. Hand in hand rennen ze naar de zee en duiken in de golven. Het meisje komt als eerste boven, kijkt om zich heen waar haar vriend is gebleven, tot hij boven komt en haar optilt. Hun lach schatert over het eiland. Welke taal spreken ze? “Duits” zegt mijn vrouw en ik antwoord dat ik geloof dat ze gelijk heeft. “Vanavond gaan we weer een bananen pancake eten,” zeg ik. Ik heb dat nu al 5 dagen voorgesteld, want nog nooit in ons leven hebben we zulke lekkere bananen pancakes gegeten als in het wankele restaurannetje 100 meter verderop. De met een glimlach geboren eigenaar kan maar niet begrijpen waarom wij zijn pancakes zo lekker vinden. “Again pancake?” vraagt hij, “I can make different”, maar wij roepen om het hardst dat we tot ons onvermijdelijke vertrek zijn pancakes zullen eten.

Lief

De jongen en het meisje komen uit de zee en wandelen langzaam in onze richting. Ze zijn gisteren aangekomen, laat in de avond, in het donker en waren kennelijk moe van de reis. We hoorden ze vanmorgen even stommelen, maar daarna werd het weer stil. De jongen is een stuk langer dan het meisje, als hij een arm om haar heenslaat en wat tegen haar zegt moet ze schuin omhoog kijken. “Lief”, mompelt mijn vrouw en ik weet dat ze aan lang geleden denkt, aan het strand bij Lequeitio, toen ik haar optilde en we met de armen om elkaar heen uit zee strompelden. Vallend om toch maar bij elkaar in het water te blijven.

Mijn beste school-Duits

Nu zijn ze vlak bij ons hutje, het meisje zwaait naar ons en wij zwaaien heftig terug. De jongen wil doorlopen, maar het meisje blijft staan. “Sind sie schon lange hier?” vraagt ze en struikelend over onze woorden antwoorden we tegelijkertijd dat we schon fünf tage op het eiland zijn. De jongen lacht, wijst om zich heen en zegt “this is paradise.” Wij roepen enthousiast dat we er precies zo over denken. In het Engels, want Duits… gek is dat, we zouden best kunnen antwoorden “dass finden wir auch” of zoiets, maar Duits blijft een vreemde taal en Engels… Dat is toch belachelijk! Ik nodig ze in mijn beste school-Duits uit een drankje bij ons te komen drinken, ze kijken elkaar even aan en dan antwoordt de jongen weer in het Engels dat ze wat aan gaan trekken en graag iets willen drinken. 10 minuten later zitten ze bij ons en de verdere week hebben we elkaar niet meer uit het oog verloren.

Adressen uitwisselen

Hermann en Silke reizen al een jaar en hebben duidelijk even behoefte aan een vader en moeder. Ze willen vertellen over hun eigen ouders, hoe ze elkaar hebben leren kennen, wat hun toekomstverwachting is, hoe ze over de wereld denken, kortom: vertellen. Van laat in de morgen tot laat in de avond luisteren we naar elkaars verhalen. Want wij vertellen ook. Over hoe wij elkaar hebben leren kennen, over onze kinderen die al studeren en die wij van plan waren niet te missen, maar die wij nu door het contact met hun beiden ineens verschrikkelijk missen, over wat er van onze verwachtingen terecht is gekomen en over wat wij van de wereld denken. Dan komt de laatste avond. Een tikkeltje weemoedig zitten we onder ons afdak. Morgenochtend de laatste pancake en dan… zullen we elkaar ooit nog weerzien? Wij hebben al lang geleden besloten geen adressen meer uit te wisselen, wetende dat het thuis nooit kan worden zoals daar, ver weg. Maar als Silke in haar tasje frummelt en een stukje papier te voorschijn haalt, schrijf ook ik ons adres op een papiertje. “Met Hermann en Silke is het anders”, zeggen we later tegen elkaar.

Onwennigheid

Ruim 2 jaar later gaat de telefoon.
“Hello, this is Hermann, we are in Amsterdam, are you home?”
3 uur later staan ze voor de deur.
Hermann is naar de kapper geweest, heeft een pak aan en voor het eerst zien we Silke in een jurk. De rugzakken zijn vervangen door koffers. Hoe we ook ons best doen, de onwennigheid blijft hangen tussen de muren van onze kamer. Natuurlijk blijven ze slapen en pas als we met de kaarsen rond de tafel zitten durven we te praten over hoe het met hun ouders is, dat we ons nog heel goed herinneren hoe ze elkaar hebben leren kennen, wat er van hun toekomstverwachtingen is terecht gekomen en of ze nog net zo over de wereld denken als toen, onder dat afdak van ons hutje op Boracai. Maar het wordt niet meer als toen. Aan de muur hangt een foto van de wuivende palmen waar we toen uren stil naar zaten te kijken. Die palmen wuiven nu niet. Krampachtig doen we ons best de mensen te worden die we toen waren, maar het lukt niet. Na een tijdje zijn de verhalen vol “weet je nog?” en “hebben jullie ooit nog zulke pancakes gegeten?” en “jij probeerde met mijn zakmes die kokosnoot open te krijgen” op. Silke en Hermann wonen samen en denken aan een kind. Hermann moet morgen op tijd in Amsterdam zijn voor een bespreking en ik moet naar mijn werk. Omdat we willen vasthouden wat voorgoed voorbij is trek ik de ene fles na de andere open. Met houten hoofden zitten we de volgende morgen veel te vroeg aan het ontbijt. Alsof we weten dat dit het definitieve afscheid is vraag ik Hermann waarom hij altijd Engels met ons sprak. Ik schrik er van dat ik mezelf ‘sprak’ hoor zeggen. “Dat komt door mijn vader”, antwoordt Hermann, “die heeft de oorlog nog steeds niet verwerkt. Op de schoorsteenmantel staat een foto van mijn vader in uniform. Als ik naar die foto kijk schaam ik me. Die schaamte is als kind in me getrokken. Ik denk dat ik in het buitenland daarom altijd Engels spreek.”

Het is tijd.

We omhelzen elkaar, het “tot ziens” blijft nog in de straat hangen, maar als Hermann en Silke de hoek om zijn geslagen weten we dat ze voorgoed uit ons leven zijn gewandeld.

Geef een reactie

Minder uitleg Meer uitleg

Cookies op de website van omroep MAX. Geef je toestemming!

Wij plaatsen Functionele cookies, om deze website naar behoren te laten functioneren en Analytische cookies waarmee wij het gebruik van de website kunnen meten. Deze cookies gebruiken geen persoonsgegevens. Voor cookies waarmee derden uw surfgedrag kunnen volgen, kunt u hieronder apart toestemming geven.

Meer uitleg

Waarom cookies?

Omroep MAX plaatst specifieke cookies om het gebruiksgemak voor bezoekers te vergroten. Ze helpen in functionaliteit en zijn bedoeld om inzicht te krijgen in de werking en effectiviteit van de websites.

Hiermee kunnen we de bezochte website zo gebruiksvriendelijke en interessant mogelijk maken voor de bezoeker. Hierbij worden geen gegevens verzameld die gebruikt kunnen worden om individuele gebruikers te volgen.

Functionele cookies

Cookies die er voor zorgen dat deze website naar behoren functioneert

De websites van Omroep MAX gebruiken cookies om er voor te zorgen dat onze websites naar behoren werken. Zo gebruiken wij cookies voor:

  • het onthouden van informatie die je invult op de verschillende pagina’s, zodat je niet steeds al je gegevens opnieuw hoeft in te vullen
  • het doorgeven van informatie van de ene pagina aan de volgende pagina, bijvoorbeeld als er een lange enquête wordt ingevuld of als je veel gegevens moet invullen bij een online bestelling
  • het opslaan van voorkeuren, zoals de taal, locatie, het gewenste aantal te tonen zoekresultaten, etc.
  • het opslaan van instellingen voor een optimale videoweergave, zoals de gewenste buffergrootte en de resolutiegegevens van je scherm
  • het uitlezen van je browserinstellingen om onze website optimaal op je beeldscherm te kunnen weergeven
  • het opsporen van misbruik van onze website en diensten, door bijvoorbeeld een aantal opeenvolgende mislukte inlogpogingen te registreren
  • het gelijkmatig belasten van de website, waardoor de site bereikbaar blijft
  • het aanbieden van de mogelijkheid om inloggegevens op te slaan, zodat je die niet elke keer opnieuw hoeft in te voeren
  • het mogelijk maken om te reageren op onze websites

Webstatistieken

Cookies waarmee wij het gebruik van de website kunnen meten.

Om te bepalen welke onderdelen van de website het meest interessant zijn voor onze bezoekers, proberen wij continu te meten met behulp van de software van comScore Digital Analytix hoeveel bezoekers er op onze website komen en welke onderdelen van de website het meest bekeken worden. Hiervoor gebruiken wij cookies.

Het is onderdeel van de (wettelijke) taak van Omroep MAX als Publieke Omroep om te rapporteren over onze prestaties. Daarvoor is het nodig om webstatistieken bij te houden. Ook nemen wij deel aan het landelijke internetbereikonderzoek STIR. Hiervoor gebruiken wij cookies, zodat wij de browser kunnen herkennen en op die manier het aantal bezoekers aan onze websites kunnen meten.

Van de informatie die wij zo verzamelen worden statistieken gemaakt. Deze statistieken geven ons inzicht in hoe vaak onze webpagina's bezocht worden, waar bezoekers de meeste tijd doorbrengen, enzovoort. Hierdoor zijn wij in staat structuur, navigatie en inhoud van de website zo gebruiksvriendelijk mogelijk te maken. De statistieken en overige rapportages kunnen wij niet herleiden tot personen.

Wij gebruiken cookies voor:

  • het bijhouden van het aantal bezoekers op onze webpagina’s
  • het bijhouden van de tijdsduur die elke bezoeker doorbrengt op onze webpagina’s
  • het bepalen van de volgorde waarin een bezoeker de verschillende pagina’s van onze website bezoekt
  • het beoordelen welke delen van onze site aanpassing behoeven
  • het optimaliseren van de website

Voor gebruik van deze cookies is geen toestemming vereist en deze kunnen dan ook niet worden uitgeschakeld.

Sociale media

Sociale cookies verzamelen gegevens over de activiteiten van gebruikers. Dit maakt het onder andere mogelijk om fragmenten van sociale platforms te bekijken, inhoud van onze websites te delen met je vrienden, te reageren op berichten van andere gebruikers en de makers of actief mee te discussiëren op onze forums. Sommige sociale cookies die geplaatst worden, kunnen door sociale medianetwerken ingezet worden om jouw internetgedrag te gebruiken voor commerciële doeleinden. Hier heeft Omroep MAX geen invloed op.

Voor meer informatie over de manier waarop deze derden omgaan met jouw persoonsgegevens, verwijzen wij je door naar het privacy beleid van deze derden. De meest voorkomende zijn:

Cookie-instellingen aanpassen en meer informatie

De cookie-instellingen voor deze website zijn te allen tijde naar je persoonlijke voorkeur te wijzigen. De pagina waarop je deze instellingen kunt wijzigen is te bereiken via deze link Cookie instellingen. Hier is ook gedetailleerde informatie vinden over welke cookies we specifiek plaatsen.

  • Ik wil Sociale Media koppelingen:

    hiermee staat u het plaatsen van Social media Cookies toe, deze netwerken kunnen u volgen en kan uw internetgedrag monitoren voor commerciële doeleinden.