Spooksteden

Wie verre reizen maakt, kan veel verhalen. Zo ben ik altijd diep onder de indruk van spooksteden, zoals de oude stad van de Maya’s waar ik al over vertelde. Ik vraag me dan altijd af wat daar gebeurd kan zijn.

Eenmaal ben ik er getuige van geweest hoe het ging. Ik maakte een boottocht op de grote Chinese rivier de Yang-Tse. We gingen onder andere naar een nieuwe stuwdam kijken, een megalomaan project van de Chinese regering. In een dal met rondom bewerkte akkers gingen we aan wal bij een oud boerendorp. We stonden nu op de bodem van het toekomstige stuwmeer, zeiden onze begeleiders trots. Vijftig meter hoger op de heuvels wezen ze naar de dam die al klaar was en naar de nieuwe huizen die daar waren gebouwd voor de dorpsbewoners.

Die waren inderdaad druk doende hun huisraad op hun rug de heuvel op te dragen. Ik schrok ervan. Voor de economische vooruitgang van China moest een hele gemeenschap verdwijnen, moesten al die mensen hun huizen verlaten waar ze generaties lang geleefd hadden. Ik vroeg aan een van onze begeleiders wat de mensen ervan vonden. Verbaasd keek hij me aan. Dat was ze natuurlijk niet gevraagd. Maar hadden ze dan niet geprotesteerd? Welnee, hoe kwam ik erbij? Ze hadden maar te doen wat er gezegd werd.

Voor elke spookstad is wel een verklaring. Een stuwmeer, een verdwenen industrie, een vulkaanuitbarsting zoals bij Pompeï, een oorlog zoals nu in Syrië. Hoe groot was niet de schrik in de westerse wereld toen Palmyra aan de beurt was! Alleen bij heel oude spooksteden moet je soms raden hoe het is gekomen, zoals bij de Maya’s. Dan heb je alleen je fantasie nog tot je beschikking.

Veel liefs, Erica