Onderbroken banden
Publicatiedatum: 3 februari 2016
Breuken in families komen heel vaak voor. Ik hoor het mensen hardop zeggen, vaak op bittere toon: ‘Ik heb gebroken met….’. Maar ik zet daar mijn vraagtekens bij. Breken met je familie is breken met je geschiedenis, met jezelf.
Maria had een moeizame verhouding met haar moeder, altijd al gehad. Er was over en weer heel wat gekwetst en de sfeer was erg vertroebeld geraakt. Maria zag kennelijk geen uitweg meer en had haar familie per brief ‘opgezegd’. Ze wilde rust in haar leven. Die rust kan weldadig zijn, maar echt over gaat het nooit. Door te breken zet je het probleem als het ware in de ijskast. Misschien is het op een verjaardag of een trouwdag dat je denkt: ‘Zal ik bellen? Een kaartje schrijven? Nee, denk je er gelijk achteraan: ‘Laat die ander maar’. En al denkende komen alle negatieve emoties boven, hoor je de verwijten en voel je de oude wonden schrijnen. De ijskast gaat met een klap dicht: Het is over en uit! Maar het leven gaat door. Er komen familiefeesten, kerstmissen en paasfeesten. Kinderen worden zelf vader of moeder, je kleinkind haalt haar zwemdiploma of doet eindexamen. Ouders gaan kwakkelen, komen in het ziekenhuis of verzorgingshuis terecht. Op momenten die familie anders samen had gebracht, wordt de breuk gevoeld. Het contact is dan wel verbroken, maar de familiebanden blijven.
Maria’s moeder heeft gehoord dat Maria zwanger is. Maar de angst voor afwijzing houdt haar gevangen. Dat Maria niet zal zeggen: ‘Fijn dat je belt, maar ‘ik wil niets meer met je maken hebben!’ Maria had zelf kunnen bellen. Waarom heeft ze dat niet gedaan? Ik denk omdat ze diezelfde angst voelt. Misschien stuurt ze een geboortekaartje. Maar als ze dat nou niet doet? Wie moet de eerste stap zetten: Maria of haar moeder?
Ik vind: de oudste, de ouder dus, die moet de wijste zijn. Iedere poging is belangrijk, hoewel de reactie vaak uitblijft, of pijnlijker nog, afgewezen wordt. Toch hoor ik vaak: ‘Mijn moeder of vader zijn het blijven proberen, maar ik kon het niet aan’. Ik zeg altijd: geef zeventig procent en laat je kind de rest doen.
En valt er dan nog wat te lijmen? Op de televisie vallen mensen elkaar vaak met ‘het spijt me’ in de armen. Maar in het echte leven gaat het vaak anders. Soms moeten eerst de oude wonden open, maar dat hoeft niet altijd. Een blik, een gebaar of gewoon er weer zijn, is vaak genoeg. Moeten in een familie veel woorden vallen voor het mis gaat, de banden aanhalen kan soms met een half woord.
Er was immers nooit iets gebroken, slechts onderbroken.
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
ik heb ook gebroken met mijn fam.
ik heb geen ruzie met broer of zusters.
maar niet het gevoel ,
dat ik er ooit bij heb gehoort
ben blij dat ik geen contact meer heb
en hoef ze nooit meer te zien of horen
het liefst vergeet ik alles wat fam, betekent
Lieve mensen. 2003 hield ik congres Passyndroom bij kinderen. Overigens dader vervreemders zijn meestal moeders. Jarenlang manipulerend en kindermishandeling plegen. Zo heet dat en uitleg staat in elk geval nu duidelijk beschreven in de DSM…….Waarom benoemt de media de materie nog steeds niet????? Belang van duizenden gedupeerden nota bene..
nou dit klopt niet altijd ,wij hebben van alles gedaan om onze zoon en zijn gezin weer bij de familie te haken het enige wat wij na jaren geprobeerd te hebben een brief gekregen met het verzoek om hun niet meer lastig te vallen en dat we het kleinkind nooit te zien krijgen omdat hij niet weet dat hij een opa en oma heeft nou daar ben je dan mooi klaar mee! we zijn nu dus maar gestopt om contact te zoeken !ook zijn zus kan geen contact krijgen en heeft het nu ook opgegeven!
Zelf verkeer ik ook in de situatie dat de relatie met mijn dochter (49 jaar)uit mijn eerste huwelijk tot een breuk heeft geleidt.
Heb voor mijn doen en mogelijkheden veel voor haar kunnen betekenen,zo als ze zelf verteld.Maar ze heeft haar vader gemist op jonge leeftijd.Heb meerdere keren een nieuw begin gestart,heb zelfs veel contact gehouden.Helaas,ook sorry en spijt betuigen,…de feiten en verschillen in levenservaring en zienswijze zijn kennelijk voor haar niet te overbruggen.Zelf heeft ze besloten geen kinderen op deze rotwereld (zo als ze zegt) te zetten,dus eigenlevens ervaring opdoen wat ouderschap betreft.met alle dingen vandien zit er als levensles ook niet in.
Heb me ook genoeg verdiept in de psychologische en aangrenzende materie van dit leven om te begrijpen,dat veel van zulke relaties om tijd en liefde vragen,geduld is een deugd,die soms lijken teveel te vragen voor je draagkracht.Zeker daar,… waar je wordt geconfronteerd met factoren als egoïsme en onwetendheid.Maar de liefde houd niet op te bestaan.Ze is er voor het eigen welzijn en de andere partij,die soms nog zoveel mag leren over onvoorwaardelijk lief hebben.
De ander los telaten met ons eigen verlangen,de hoop en vertrouwen op veranderend inzicht, het kan!! Het leven hoef niet geblokkeerd te raken door het hunkerend verlangen naar verandering.Wat verlichtend werkt is dat je weet oprecht door het stof te zijn gegaan.daar is geen plaats meer voor trots verwijd of je gelijk halen, het afhankelijk hunkeren naar erkenning,zelfs het gevoel dat je onrecht is gedaan is ten graven gedragen.
Je bent vrij van oude wrok en teleurstelling het leven is,.. in overgave lief te hebben,wat er ook nog mag ontstaan,er zijn zoveel mensen die verlangen naar wat aandacht,geef ze je liefde, leef met een open hart daar is liefde genoeg om te geven,zo laat je het verlangen van je hart niet in de steek!!!
Mijn man heeft 15 jaar geen contact gehad met zijn kinderen. Na zijn scheiding zijn de kinderen overspoeld door een golf van negatieve uitspraken over hun vader en zijn nieuwe vrouw, dit heeft ertoe geleid dat ze loyaal waren naar hun moeder en dus het hoofdstuk “vader” hadden afgesloten.
Door een vingerwijzing van het lot, kwam er toch weer contact en nu is dat beter dan ooit en zijn alle partijen daar meer dan gelukkig mee.
Wel moest er veel worden uitgepraat en ingehaald, maar ouder/kind relatie kan als de basis goed was niet zomaar worden verbroken.
Goed bedoeld artikel maar de realiteit is anders, erger. Nadat mijn zwager aan mijn ouders een brief stuurde dat ze een stelletje asocialen waren met wie hij niets meer te maken wilde hebben, begon de ellende. Mijn zus had zijn toestemming om mijn ouders nog wel te zien, maar mijn ouders waren zo gekwetst door die brief (terwijl ze jarenlang op de kinderen hadden gepast, ze heen en weer naar school gebracht, in slechte tijden hen financieel bijgestaan) dat het contact met mijn zus snel slechter ging en door mijn moeder werd verbroken.
Het vreemde is dat mijn zus mij ook nooit meer heeft willen zien. En de vraag waarom, daar heb ik last van.
Dat blijft spoken.
Ben onwettig en ongewenst geboren in 1950…Met mijn hele familie totaal geen contact…
Als er ’n erfenis te verdelen is weten ze me wel te vinden…
Maar krijg dan ’n heel klein deeltje omdat ze mijn handtekening nodig hebben….
Eenmaal die krabbel verbreken ze direct weer ’t contact..
Er is totaal niets te lijmen…Mijn hele leven is toch geen hel geweest…
HET LEVEN IS HARD….MAAR KAN OOK MOOI ZIJN….