Kerstkinderen

Zijn er met Kerstmis actualiteitenrubrieken op de televisie? Ik dacht van niet. Oorlogmakers en andere onruststokers houden zich dan, misschien, ook dit jaar gedeisd.

Vroeger, in mijn Achter-het-Nieuws-tijd zaten we ook altijd met eventuele kerstuitzendingen, omdat we nu eenmaal gewoon in het zendschema stonden. Wat te doen? Laten we wel zijn, ook wij ongelovige redacteuren wisten dat kerst met een kind te maken heeft. Dat kind uit die stal. Dus besloten we reportages te maken over kinderen. Om precies te zijn: over kinderen in de knel.

Zo maakten we een reportage over kinderen in Belfast waar protestanten en katholieken elkaar wreed bestreden. Een andere ploeg van ons filmde kinderen in Biafra waar ze ternauwernood uit oorlog of hongersnood gered waren en in buurland Gabon werden opgevangen na de vreselijke strijd in Nigeria.

Zelf was ik aan de beurt voor een kerstreportage in 1969. We gingen naar Vietnam. Naar Saigon vooral. Daar was een weeshuis ingericht met geld van de Amerikaanse senator Edward Kennedy (broer van). De kinderen die we er zagen waren van Vietnamese moeders en Amerikaanse soldaten. Die meestal jonge moeders werden door hun familie verstoten. Hun kortstondige minnaars waren of aan een front gesneuveld of terug naar de VS. De meeste kleintjes waren wonderlijk mooi. Aziatische en Amerikaanse genen zorgden voor een fraai mengsel van gelaatstrekken. De reportage was geslaagd, maar was ook geen moeilijk werk.

Er was een vervolg dat ik nooit had verwacht. Nee, geen grote inzameling, maar een Brandpuntreportage vele jaren later gemaakt. Veel Amerikaanse ‘minnaars’ van toen bleken hun kind te hebben opgezocht. En administratief gevonden te hebben. De moeders waren onvindbaar, maar de kinderen werden alsnog erkend door hun biologische vaders. Een prachtige reportage.

Hoopvol, typisch Kerstmis.