Het belang van familiebanden tijdens het sterfteproces
Publicatiedatum: 30 april 2017
Mensen die ziek zijn en gaan sterven, keren terug naar waar ze vandaan komen: hun familie. Joris en Heleen, vijftigers, hebben bewust voor elkaar gekozen: echte liefde is het. Al jaren. Onlangs hebben ze hun 30-jarige huwelijksfeest gevierd. Met z’n tweeën. Joris en Heleen hebben niet veel vrienden. Ze hebben genoeg aan elkaar en om diezelfde reden hebben ze ooit besloten geen kinderen te krijgen. Joris is vooral degene die de sociale contacten wat afhoudt. Hij was enig kind en vanaf zijn 6e hebben zijn ouders hem ‘weggedaan’ naar kostscholen. Zo voelt hij dat nog steeds.
Genoeg aan elkaar
Joris vindt: als je echt van elkaar houdt, heb je genoeg aan elkaar. Heleen heeft wel een broer. Ze heeft weinig contact met hem. Logisch, want voor Joris is ze de hele wereld! Hij draagt haar op handen. Joris regelt alles, een baan, haar leven. Joris is haar wereld. Dan krijgt Heleen borstkanker. Joris rijdt haar naar het ziekenhuis, regelt het huishouden, steunt haar na de operaties. “Hij lijkt wel een engel”, zeggen mensen uit hun omgeving. Zo ervaart Heleen het ook, maar ze mist haar broer. Ineens, na jaren van zeer weinig contact, voelt ze de behoefte zijn stem te horen.
Alsof ze thuiskomt
Heleen belt haar broer als Joris de deur uit is voor de boodschappen. Alsof ze weet dat hij het niet leuk zal vinden. En inderdaad: Joris is boos en teleurgesteld. Hij zegt tegen Heleen dat ze ondankbaar is. Heleen is intens gelukkig dat ze haar broer weer ’terug’ heeft. Na dat eerste schoorvoetende telefoontje bellen ze elkaar veel en het is alsof ze thuiskomt. Ondanks de bestralingen en therapieën, gaat Heleens gezondheid hard achteruit. Joris zorgt nog steeds, maar ze kan hem niet meer goed om zich heen verdragen. Ze voelt irritatie, “Hij is er altijd!” klaagt ze tegen haar broer. Hoe zieker ze wordt, hoe meer ze terugverlangt naar vroeger. Haar broer komt op bezoek, een week later haar 3 neven. 2 weken voor haar dood verandert ze haar testament: haar erfenis gaat naar de 3 jongens.
Afsnijden van wortels werkt niet
Verhalen zoals die van Heleen hoor ik vaak. Mensen die ziek zijn en gaan sterven, keren terug naar waar ze vandaan komen; hun familie. Dan blijkt dat het afsnijden van wortels niet werkt. En dat geldt zeker als het contact met de familie wordt verbroken ‘omwille van de liefde’. Dat wreekt zich altijd. De dichteres Vasalis zei ooit: “Niet het snijden doet zo’n pijn, maar het afgesneden zijn.”
Mijn advies aan mensen die in een situatie verkeren die lijkt op die van Joris en Heleen: nooit claimen en controleren, maar contact met broer(s) en zus(sen) juist stimuleren.
