Een tor in mijn oor

Na mijn laatste optreden in Tijd voor MAX dit seizoen, was ik even op vakantie in Engeland. Daar ga ik graag heen en door het uitstel van de Brexit was alles gelukkig nog bij het oude. Je gaat er niet bij iemand thuis op bezoek, maar spreekt af in de pub. Die pubs en de Inns zijn er precies zoals bij Morse en in Midsomer Murders. Dus zaten we die vrijdagavond in Stratfort upon Avon aan een pintje Engels ‘bitter’.

Teruglopend naar ons vakantiecottage was het al donker. Plots vloog er iets in mijn oor, met een vreselijk gebrom. Tja, wat doe je dan? Met een oorkijker kun je natuurlijk zien wat er in je oor zit, maar dat lukt niet bij jezelf. Gelukkig kan mijn vrouw dat ook, maar we hadden geen oorkijker bij ons. Je kunt nu eenmaal niet op alles voorbereid zijn.

Verzuipen

Het lawaai en het gekriebel was knap vervelend. Het is mij bij een patiënt wel eens gelukt om een insect met water uit de gehoorgang te spuiten, maar zo’n oorspuit had ik natuurlijk ook niet bij me. Een met water gevuld flesje van een afwasmiddel werkt toch echt niet. Dus besloten we om het dier te verzuipen. Het oor laten vollopen onder de kraan dus. Het was een taaie, want de doodsstrijd duurde zo te horen wel een half uur.

Nu het beest dood was, was mijn verstopte gehoorgang eigenlijk geen spoedgeval meer. Ik besloot om na het weekeinde naar de lokale huisarts te gaan. Het leek mij wel een leuk karweitje voor mijn collega. Na lang aanbellen aan de deur van het uiterst rustige gezondheidscentrum zag ik pas het briefje over Bank Holiday. Dat bleek een vrije maandag, dus was er niemand aanwezig. Dinsdagmorgen vroeg stond ik er weer, want zo’n half doof oor gaat toch wel vervelen.

Bij de huisarts

De allervriendelijkste receptioniste beloofde dat de dokter mij zou thuis zou opbellen, want dat was het beleid voor patiënten die zonder afspraak voor de balie stonden. In Engeland is een groot tekort aan huisartsen en het afhouden van klanten is kennelijk een van de oplossingen. Dat opbellen ging helaas niet want mijn cottage had geen vaste lijn en ze mochten van de National Health Service (NHS) om onduidelijke reden niet naar een mobiel nummer bellen.

Na een uurtje in de wachtkamer kwam de verlossende mededeling dat ik, ongezien door de dokter, naar het Minor Injuries Department van het plaatselijke ziekenhuisje mocht gaan. Dat is een soort Eerste Hulp ‘light’. Daar wordt je geholpen door verpleegkundigen. Helaas wisten die er geen raad op en hadden ze ook niet de goede pulk- en zuigapparatuur beschikbaar.

Naar de KNO-arts

Ik werd verwezen naar KNO-arts in het  ziekenhuis in Warwick, 15 km verderop. De afdeling was echt een ouwe zooi, maar de dokter was vriendelijk en verloste mij met een zuigslangetje snel van een heuse dooie tor. Jammer dat ik er geen foto van heb genomen, want hij was enorm. Terug in Nederland lag er vriendelijk briefje van de NHS in de bus of ik alsjeblieft mijn polisnummer wilde doorgeven. De administratie was in elk geval goed op orde.

Al met al een leuk kijkje in de keuken van de Engelse gezondheidszorg. Alles verloopt via afgesproken protocollen, maar ik zou het als huisarts toch liever zelf opgelost hebben. Hopelijk leidt het dreigende tekort aan huisartsen in Nederland niet tot eenzelfde afschuifcultuur.