Dochter

Nog niet zo gek lang geleden schreef ik een verhaaltje dat de titel droeg van Teruggaan. Een tikkeltje weemoedige column, maar uit reacties bleek dat lezers geraakt waren door dat verhaaltje. Daardoor gesterkt durf ik het aan nog een ervaring te beschrijven die sommige lezers wellicht met enige weemoed zullen lezen. Ik neem u mee ver terug in de tijd: 1999.

In een gehuurde camper door Australië reizen

Ruim 4 maanden reisden mijn vrouw en ik in een gehuurde camper door dat enorme land, Australië. Dat toen nog leger dan leeg was. Later hield ik “vertellingen” over die reis. Ik noemde die avond vertellingen want vond “lezing” te zwaar. Als ik iets in het leven geleerd heb dan is het dan men zichzelf vooral niet (te) serieus moet nemen. Nadat ik verteld had over de leegte zei een mevrouw “zoals u het beschrijft, hoe leeg Australië is, nou dat is het niet meer. Die tijd is echt voorbij hoor.” Aan die woorden moest ik denken toen mijn oudste dochter aankondigde dat ze van plan was een jaar met haar vriend te gaan reizen en dat hun reis in Australië zou beginnen. En wat deed ik? IK herhaalde de woorden van die mevrouw! “Denk er goed aan, het Australië waar mama en ik doorheen reisden bestaat niet meer!” Terecht dacht ze “laat pa maar kletsen, we gaan toch.”

En nu reist ze in een gehuurde camper door datzelfde Australie…

Gluren naar de foto’s

Dat, blijkens haar verslagen, nog “behoorlijk” leeg is. Ik volg haar reis bijna dagelijks, want kinderen van nu reizen met een mobiel en sturen foto’s! Ik had haar gewaarschuwd dat niet te doen, dat mama en ik het juist zo leuk vonden weg te zijn, ver weg, van al het vertrouwde, dat wij eens in de maand een brief schreven en telefonisch onbereikbaar waren, maar kinderen van nu vinden dat ouderwets geleuter en… ze hebben gelijk. Ik moet toegeven dat ik elke morgen de computer aandoe of op mijn mobieltje kijk om te zien waar ze zitten en wat ze hebben meegemaakt. En, ik schaam me er niet voor, minuten zit te gluren naar de foto’s die haar tekst vergezellen.

Beloond

Er gebeurde nog iets wonderlijks: ook over die reis heb ik een boek geschreven. Ik noem de titel niet, want dan denkt de lezer dat ik reclame maak. Mijn kinderen lezen die boeken niet. Ik doe of ik dat helemaal niet erg vind. Maar dat is niet zo, ik begrijp daar niks van. Maar ik doe dus mijn best daar niets over te zeggen. En nu word ik beloond! Want zij heeft mijn boek meegenomen! En wat schrijft ze? “Papa, ik lees iedere morgen in je boek. We doen precies wat jij en mama hebben gedaan”. Zo kreeg ik vanmorgen een appje- ja, ja, ik heb het nu net zo makkelijk over een appje als vroeger over een telefoongesprek of een brief. “We waren gisteren in de Pinnacles, zijn nog precies zoals jij beschreven hebt. We sliepen ook op de camping in Kalbarri, alleen hadden jullie regen en wij dreven van de hitte uit de camper. In Monkey Mia naar de dolfijnen gekeken, niet meer dezelfde als bij jullie, maar wel hele echte. Jij schreef dat je je meer verbaasde over het gedrag van de mensen dan dat van de dolfijnen, nou de mensen staan nog steeds naast elkaar te dringen in het water terwijl die dolfijnen bijna tussen je benen zwemmen. Ben benieuwd of we een manta ray te zien krijgen. Heb verschrikkelijk gelachen om jouw verhaal dat mama hem direct zag en jij na een uur zwemmen nog steeds niet. Hoop dat ik op mama lijk.”

Onverwachte voordelen

Dochter en vriend zijn nog geen maand op weg, als het contact zo intensief blijft als het nu is doe ik de reis, weggegleden in mijn geheugen, gratis nog een keer over. En dat dankzij e-mail en mobieltje, waarmee ik wil zeggen dat met de tijd meegaan onverwachte voordelen kan opleveren…