De sportcolumn: afscheid nemen bestaat toch wel, krijgt Johan Neeskens een ultiem eerbetoon van Oranje?

Voetbal, wielrennen, Formule 1, hockey, schaatsen, atletiek, rugby: de ware sportliefhebber heeft elk weekend wel genoeg om van te genieten. Maar waar moeten we nu echt voor thuisblijven? Robbert en Hein, analisten en zelfverklaard experts, blikken op deze plek wekelijks vooruit op het sportweekend.

Wat zijn onze herinneringen aan Johan Neeskens?

Hein: Nou Robbert, ik denk dat afscheid nemen de rode draad van de column wordt. Waar zullen we mee beginnen, Johan Neeskens, Rafael Nadal of de lijnrechters van Wimbledon?

Robbert: Ik wilde beginnen met Johan de Tweede. Ik heb hem in mijn jeugd in de jaren 70 ooit ontmoet. Dat was op het sportcentrum van de KNVB in Zeist. Ik was daar met een dorpsgenoot voor een wedstrijd van diens zoon met het Nederlands zaalvoetbalteam. Ineens stond ik in de hal oog in oog met mijn idool Neeskens, die daar toevallig ook was met het grote Oranje. Mijn dorpsgenoot, een legendarische bonkige spits van VV Ter Leede uit de jaren 50, vroeg of hij op de foto mocht met Neeskens. Dat mocht. Ik was de fotograaf van dienst. Ineens wendde Nees zich tot mij met de volgende vraag: zou je dat kapje niet van de lens willen afnemen? Dat deed hij bijzonder elegant en vriendelijk, zonder mij m’n blunder nog eens extra in te wrijven. Ik heb nog nooit zo blij voor paal gestaan.

Hein: Ik ken Neeskens vooral als de vriendelijke trainer van NEC, die begin deze eeuw zelfs nog Europees voetbal heeft gehaald met de Nijmegen Eendracht Combinatie. Maar uiteraard heb ik de beelden uit de jaren 70 eindeloos vaak voorbij zien komen. En dan denk ik aan strafschoppen van boven de 100 kilometer per uur, in de bovenhoek of gewoon recht door het midden, met de halve penaltystip erachteraan. Of die legendarische goal tegen Brazilië, nadat De Nees eerder in de wedstrijd nog knock-out was gegaan door een Braziliaanse elleboog. Het moge duidelijk zijn, Nederland is één van zijn grootste voetbaliconen kwijtgeraakt.

Feestelijk afscheid voor Nadal? Of gooien de Nederlanders roet in het eten?

Robbert: Dan ga ik nu door met Nadal. Wist je wie er de eer heeft om de allerlaatste wedstrijd tegen deze tennislegende te mogen spelen? Dat is onze eigen Botic van de Zandschulp in de Davis Cup in november. Wat denk jij dat Botic moet doen? Nadal roemloos naar huis sturen of om hem een laatste eer te bewijzen met een klassieke Hollandse tennisnederlaag? Ik zou eigenlijk graag zien dat Nadal niet zo’n afscheidswedstrijd krijgt als Johan Cruijff bij z’n eerste vaarwel tegen Bayern München (0-8!). Misschien dat Botic af en toe maar eens moet uitglijden op een belangrijk moment? Een beetje zoals Engelse voetbalclubs in het verleden zulke wedstrijden zouden opluisteren: zodra de bewierookte uittreder de bal heeft, vallen alle tegenstanders om. Maar toegegeven, dit is nog een echte officiële tennismatch, niet een speciaal georganiseerd vriendschappelijk afscheidsmomentje.

Hein: Nee, er staat in Málaga wel gewoon een halve finaleplek op het programma. En naast de wedstrijd tussen Botic en Rafa krijgen we ook nog Carlos Alcaraz-Tallon Griekspoor en eventueel de dubbelpartij. Met andere woorden, die Davis Cup-eindronde moet voor de Spanjaarden 1 groot feest tennisfeest worden, maar Nadal gaat het zeker niet cadeau krijgen van de Nederlanders. Wil je ook nog iets kwijt over de linesmen op Wimbledon, die na 147 jaar zijn bedankt voor bewezen diensten?

Robbert: Ik dacht altijd dat Wimbledon er was om oude tradities in stand te houden, zelfs tegen de stroom in. Maar dit ervaar ik wel als een enorme stijlbreuk met het roemrijke verleden van dit belangrijkste tennistoernooi ter wereld. Het is alsof ze besloten hebben dat de traditionele lekkernij aardbeien met slagroom van de menukaart gaat verdwijnen. Never! Dat zeg ik als purist.

Wie wint de laatste grote wielerkoers van het jaar?

Hein: Afscheid nemen bestaat niet? Zeker wel dus! En nu de donkere maanden er weer aan komen, gaan we voor een paar maanden ook afscheid nemen van het wielerpeloton. Morgen is alweer de Ronde van Lombardije, de koers van de dode bladeren. De uitgeputte Primož Roglič is alvast aan zijn winterstop begonnen, ik geef hem geen ongelijk. Maar landgenoot Tadej Pogačar staat uiteraard wel aan de start, jagend op zijn 4e achtereenvolgende overwinning in Lombardije.

Robbert: En dat moet dan gebeuren in zijn regenboogtrui, om zijn overwinning extra cachet te geven. Ik hoop dat het Nederlands elftal ook weer net zo geïnspireerd zal zijn voor de komende 2 interlands in de Nations League, tegen Hongarije vanavond en Duitsland op maandagavond. Ze zullen op gepaste wijze Johan Neeskens gaan herdenken. Zoveel staat nu al vast.

Hein: Uiteraard, zorgen dat je tegen Duitsland in minuut 1 al een penalty krijgt en die vervolgens dwars door het midden binnen rammen. Een klusje voor Virgil van Dijk?

Robbert: En vanavond tegen de Hongaren een stiftje à la Robbie de Wit door Simons? Zou mooi zijn.

(Foto: Robin van Lonkhuijsen/ANP)