Cisca Dresselhuys: ‘Pas op voor de buurtapp’

Jaren geleden leek het me een goed idee om me aan te sluiten bij onze buurtapp. Ik verwachtte daarin berichten over weggelopen poezen, het lenen van een grasmaaier of van werklustige vrouwen, die zich aanboden als werkster. Maar inmiddels blijkt deze buurtapp zich ontwikkeld te hebben tot een waar spionnen-netwerk, waarin mensen elkaar attenderen op ‘ongure mannen, die door de wijk lopen’ en ‘onbetrouwbaar uitziende jongens, die vuurwerk afsteken of dreigen fietsen te stelen’.

Gegevens niet lukraak afstaan

Nu kan ik al deze waarschuwende en opruiende berichten niet echt lezen, want ik heb me uiteindelijk nooit aangesloten bij deze dienst, die Nextdoor heet. Daarvoor moet je namelijk een account aanmaken, met wachtwoorden en allerlei persoonlijke gegevens. Zo ik dat al zou kunnen, wil ik het niet, want sinds wij steeds vaker en dringender gewaarschuwd worden onze gegevens niet lukraak af te staan, durf ik niets meer. Daardoor zie ik nu alleen maar de eerste regel van een bericht, want zodra het spannend gaat worden, komt er een zogenaamde cookiewall in beeld. Om die te doorbreken zijn, zoals gezegd, dat account en die wachtwoorden nodig.

‘Het is vaak niet pluis’

Dus ik weet niet half wat er in mijn keurige, volgens mij, rustige buurt omgaat. Maar dat het er vaak niet pluis is, begrijp ik inmiddels wel uit al die opruiende eerste zinnen. Pas kreeg ik een foto te zien van een vlezige mannenbuik met een paar bloedende schrammen. ’Mijn vader is gebeten door een hond’, stond erbij.

Hoe mensen allemaal weten wat er her en der in hun buurt dreigt, is me inmiddels wel duidelijk, ze hebben allemaal slimme deurbellen-met-een-camera erin. Daarmee kun niet alleen zien wie er voor je eigen deur staat, maar ook wat zich verderop afspeelt. Ook zijn er veel mensen, die behalve die deurbel, nog andere camera’s aan hun huis of in hun tuin hebben. Allemaal om zichzelf te behoeden voor dreigend onheil.

Ophef over de buurtapp

Mijn eerste idee, dat een paar technisch handige buurmannen deze wijkapp op hun zolderkamer in elkaar geknutseld hadden, bleek niet te kloppen. Integendeel, er zit een groot Amerikaans bedrijf, Nextdoor geheten, achter. Dit, in 2008 opgerichte, bedrijf heeft een speciaal filiaal in Ierland voor de Europese markt. Sinds 2016 is het actief in Nederland. Het schijnt inmiddels zelfs beursgenoteerd te zijn.

Een paar jaar geleden heeft de Consumentenbond eens onderzoek gedaan naar Nextdoor en waarschuwde er toen voor dat het bedrijf informatie deelde met adverteerders. Ze bleken namen en adressen te verkopen. Ook bleek dat kwaadwillenden zich er makkelijk als buurtbewoners konden aanmelden, terwijl ze dat helemaal niet waren. Later ontstond nog een keer ophef, toen Nextdoor briefkaarten verstuurde uit naam van leden, die hier niet van op de hoogte waren. Zo probeerde men nieuwe leden te ronselen.

En hoewel ik elke keer weer uitgedaagd word om me te melden, als ik een bericht zie, dat begint met de zin “Van wie is dit leuke poesje, dat elke dag………’. Nee, ik doe het niet. Ik ga geen twijfelachtige Amerikaanse miljonairs spekken.

Cisca Dresselhuys begint haar journalistieke carrière bij het dagblad Trouw. Van 1981 tot 2008, als zij met pensioen gaat, is Cisca hoofdredacteur van het maandblad Opzij. Ze ontvangt diverse onderscheidingen waaronder de Mercur d’Or/LOF Prijs voor haar verdienste voor het tijdschriftenvak. Ook schrijft Cisca verschillende boeken, waaronder Drukker dan ooit Werken na je 65ste. Want van stilzitten na haar pensioen is geen spraken. Samen met Jan Slagter is zij te horen in de podcast De Geboden van Slagter en Dresselhuys en ze schrijft columns hier op MAX Vandaag. 

(Foto: Shutterstock)