Cisca Dresselhuys: ‘Een cadeautje voor een depressief mens’
Publicatiedatum: 4 januari 2025
Nadat ik had opgetreden op een symposium in Amsterdam, werd ik per taxi naar huis gebracht. Het was die avond veel gegaan over hersenaandoeningen, want de bijeenkomst was ter ere van een jubilerende hersenprofessor. Dus was er, niet bepaald feestelijk, maar wel leerzaam, gesproken over alzheimer, anorexia, suïcide en depressie. Over de stand van zaken in het onderzoek naar deze ziekten en of er inmiddels al medicijnen of andere goede behandelmethoden waren. Ik was er om de professor te interviewen en hem, behalve als wetenschapper, te portretteren als een ‘gewoon’ mens.
Een goed gesprek
In de taxi kreeg ik een geanimeerd gesprek met de chauffeur, want ik ben niet iemand die een half uur zit te zwijgen in een beperkte ruimte, als daar nog een ander mens aanwezig is. De chauffeur bleek ook een prater en zo vertelde hij me dat hij net een vervelend akkefietje achter de rug had met een collega van Uber, die ten onrechte een klant van de straat had opgepikt. Klaarblijkelijk mogen Uber-chauffeurs dat niet. Hij benadrukte dat hij zich rustig had gehouden, want hij was een kickbokser en als hij driftig werd en een klap zou uitdelen, kon die zo maar eens te hard uitpakken met alle gevolgen van dien. Ik vroeg of kickboksen zijn hobby was. Nee, zei hij, hij deed het om een bepaalde reden. ‘Welke? ’, vroeg ik. ‘Om mijn depressie tegen te gaan’, antwoordde hij openhartig.
Sporten tegen depressie
En toen kwam er een heel verhaal. Als kind van een alcoholische vader, die regelmatig gewelddadig was, had hij, naar later bleek, in zijn jeugd een PTSS-stoornis opgelopen. Daar was hij pas kort geleden – hij was nu 41- voor behandeld. Met goed gevolg, maar een depressie lag nog altijd op de loer. Daarom was hij gaan sporten, want dat zou goed zijn tegen depressieve gevoelens, was hem verteld. Hij had gekozen voor kickboksen. Het leven als alleenstaande man viel hem niet licht. Hij was getrouwd geweest, maar dat huwelijk was na 7 jaar gestrand. Dus nu was hij alleen, want er waren geen kinderen geboren in dat huwelijk. Dat vond hij nu eigenlijk het allerergste, hij wilde erg graag een kind. Volgens hem was dat toch het doel van het leven, dat het wordt voortgezet via nageslacht.
Aandacht als cadeau voor een depressief mens
Inmiddels waren we bij mijn huis aangekomen. Hij stapte uit, hielp me uit de auto en gaf me een hand. Daarna zei hij: ’Weet u wat eigenlijk het grootste cadeau is voor een depressief mens?‘ Het antwoord gaf hij er onmiddellijk achteraan: ’Aandacht’. Dat woord was op het symposium van die avond geen enkele keer gevallen.
Cisca Dresselhuys begint haar journalistieke carrière bij het dagblad Trouw. Van 1981 tot 2008, als zij met pensioen gaat, is Cisca hoofdredacteur van het maandblad Opzij. Ze ontvangt diverse onderscheidingen waaronder de Mercur d’Or/LOF Prijs voor haar verdienste voor het tijdschriftenvak. Ook schrijft Cisca verschillende boeken, waaronder Drukker dan ooit Werken na je 65ste. Want van stilzitten na haar pensioen is geen spraken. Samen met Jan Slagter is zij te horen in de podcast De Geboden van Slagter en Dresselhuys en ze schrijft columns hier op MAX Vandaag.
(Foto: Shutterstock)
