Bekende stemmen

Hij is door zijn moeder op de wereld gezet, maar op de televisie werd hij voor de tweede maal geboren: de Bekende Nederlander, de BN-er.

Vreemd eigenlijk dat we het nooit over de Bekende Nederlandsè hebben. Alsof we geen Mies, Sonja, Linda, Martine, Anita en nog zo een paar vrouwen kennen. Vakvrouwen.

Goed, blijven we even bij de mannen. Via de bladen, ook degelijke kranten en eigentijdse sociale media komen we steeds meer over hem te weten. Ook over zijn privéleven dat ons niets aangaat. En dat alleen omdat hij op de beeldbuis iets beweert, zingt, danst of om niets in een schaterlach uitbarst.

Toen de Tv nog heel klein was en de radio groot, waren er bekende radiomensen. Bob Spaak, Jan Boots, Leo Pagano, om er maar een paar te noemen. Die hóórde je alleen. Mooie stemmen hadden ze meestal. Of ze gingen scheiden van hun vrouw of een liefdesbaby kregen werd nooit gemeld. Niemand wilde dat ook weten. Dat woord liefdesbaby overigens is toch ook van de gekke? Alle babies zijn toch lief? Pas op, anders ga ik nog huilen.

Terug naar die stemmen van vroeger. Bob Korpershoek las het radionieuws. Bulletins van een kwartier, foutloos. Zijn stem was gezaghebbend, wekte vertrouwen en was volgens mij mede gevormd door een goed merk whiskey.

Nee, die televisie heeft veel zaken op straat gegooid die met Uw vakbekwaamheid, geachte Bekende Nederlander, te weinig te maken hebben.

En denk erom. U wordt ouder, raakt vaak letterlijk uit beeld. Zo ben ik al heel vaak begroet met een vrolijk ‘Ha, die Dick!’ of ‘Goed gedaan, Wim!’. En ik heet toch gewoon Koos.

Een presenteerde ik een van de BBC gekochte reportage over Moskou. Ik leidde het filmpje alleen maar in met een korte tekst. De volgende dag bij de slager riep hij: ‘U was toch maar mooi in Rusland!’

En meteen was ik bekend.