Als de dokter ziek is

Als de dokter zelf ziek is, leidt dat vaak tot enige hilariteit. Een dokter hoort mensen beter te maken en kijk nu, hij kan niet eens zichzelf genezen. Bij mij komt daar standaard de opmerking bij dat het zeker griep is. Dat is immers mijn hobby.

Nu was ik inderdaad op een griepconferentie in het buitenland, toen ik ziek begon te worden. Overal pijn en rillerig. Ik was daar om nog eens uit te leggen dat de echte griep, influenza, bij ouderen vaak leidt tot een knauw in de conditie. Het blijkt dat een forse griep meer fysieke achteruitgang oplevert dan een gebroken heup.

Praten over griep

Nu krijg je natuurlijk geen griep van het praten erover. Bovendien is de griepepidemie nog niet begonnen in Europa. En ik kreeg ook geen keelpijn of hoesten, dus het moest wel wat anders zijn dan influenza.

Maar eerst moest ik mij nog naar huis slepen en ook nog kort optreden bij Meldpunt. De visagiste die mijn hoofd wekelijks van dichtbij bekijkt als ze mij van een poedertje tegen het glimmen voorziet, vond ook al dat ik er ziek uitzag. Al met al knap je daar niet van op. De koude rillingen bleven maar komen en de temperatuur schoot alle kanten op. Dus toch maar naar de huisarts. Die wist het ook niet en de internist waar ik vervolgens heen ging, ook nog niet nadat ik zo ongeveer de helft van mijn bloed voor onderzoek had ingeleverd. Dat schoot niet op natuurlijk.

In het ziekenhuis

2 dagen later was ik terug in het ziekenhuis en moest ik blijven. Een infuus om de uitdroging tegen te gaan en toch maar antibiotica, al was er geen zekerheid dat het door een bacterie kwam. Met zo’n slangetje in je arm en een brommend infuuspompje naast je, werd het slapen ook al niet beter.

Het ziekenhuis bleek een geoliede machine, waar de logistiek van regelmatige checks, bloedonderzoek, röntgenfoto’s en echo’s feilloos opging in de dagelijkse verzorging met regelmatig een droog bed, eten en vooral veel drinken en, het belangrijkste, warme aandacht. Het was wel leerzaam voor de dokter in mij. Het is naar om je zo ziek te voelen, maar misschien nog wel vervelender als er geen oorzaak wordt gevonden. Je probeert mee te denken, maar dat lukte mij maar matig. Dat gebrek aan controle, daar blijk ik slecht tegen te kunnen.

Sepsis

Al met al leek het wel op een sepsis. Dat onderwerp had ik 2 maanden geleden in Tijd voor MAX behandeld en bij terugkijken bleek dat dus over mijzelf te zijn gegaan.

Na, en misschien wel door de antibiotica, verdween de koorts en mocht ik naar huis. Heerlijk in mijn eigen bed zonder zo’n slangetje in je arm. Maar nog steeds in onzekerheid over de oorzaak. En mijn conditie was er ook niet beter op geworden. Die achteruitgang na een forse griep bleek ook na deze infectie op te treden. Kennelijk hoor ik ook bij die ouderen die dat overkomen kan. Zo’n knauw in mijn zelfbeeld kon er nog wel bij.