Dagboek van een (bijna) genezen corona-patiënt

Na lang wikken en wegen heeft Maarit Ivola uit Kienden besloten haar corona-ziekteverloop te beschrijven in de hoop iets van de angst en ongerustheid bij anderen weg te kunnen nemen. in MAX Magazine vertelt zij: “Ik heb zelf meerdere paniekaanvallen gehad, omdat in de media alleen wordt geschreven over de IC-gevallen. Maar over mensen zoals ik die binnen de 14 procent-categorie ‘ernstige klachten’ vallen, is bijna niks te vinden.”

Dag 1, ik wist: dit is niet oké

In 4 uur tijd ging ik van gezond naar doodziek. Ik wist meteen dat het corona was. Mijn kinderen waren op snowcamp in Italië geweest en ik was in de afgelopen 7 jaar niet 1 dag ziek geweest. Dus dit was niet oké! Ik begon van binnenuit op te warmen, te koken, en een rare milde keelpijn (niet te vergelijken met keelontsteking) trok op naar mijn oren. Al snel werd de hoofdpijn ondraaglijk. Met 1.000 mg paracetamol ben ik de nacht doorgekomen.

Dag 2, nooit zo’n hoofdpijn gehad

Knallende koppijn, nog nooit eerder meegemaakt, keelpijn en koorts. Mijn man blijft thuis om voor mij te zorgen. Een zoektocht naar een thermometer levert niks op, alles uitverkocht. Ik mail mijn huisarts over hoe ziek ik ben.

Dag 3, ga ik dit overleven?

De hoofdpijn en keelpijn zijn weggetrokken. De koorts lijkt iets minder. Vandaag begint de longbrand, maar nog geen hoesten. Ondanks dat de koorts wat minder is, ben ik compleet gevloerd. Ik kan nauwelijks bewegen en moeilijk praten. De huisarts mailt terug dat ik moet bellen als ik benauwd of kortademig word. Ik krijg geen hap door mijn keel, wel sloten thee gelukkig. Op sociale media proberen mensen mij te sussen ‘dat ik een griepje heb’, maar ik mis de spierpijn en neusverkoudheid zoals bij gewone griep. Ik verslechter qua longbrand en de eerste paniekaanval is daar. Ga ik dit overleven? Ik heb een auto-immuunziekte, kan mijn lijf dit aan?

Naar het ziekenhuis

Zo kan ik niet de nacht in. Mijn man belt de huisarts, die bepaalt dat ik naar de huisartsenpost in het ziekenhuis mag voor een eerste screening. Ik ben zó ziek dat ik meteen terecht kan in Tiel. Door het bericht dat ik naar het ziekenhuis kan, krijg ik hyperventilatie. Dat heb ik eerder gehad en herken het, dus ik krijg het onder controle. De huisarts in het ziekenhuis stuurt mij door naar de spoedeisende hulp, waar ook niet-corona-gerelateerde mensen worden behandeld. Over de logistiek binnen het ziekenhuis is goed nagedacht. Ik word in een geïsoleerde kamer geplaatst. De artsen moeten bij elke binnenkomst nieuwe beschermende kleding aan. 4 uur na binnenkomst mag ik gelukkig weer naar huis en dus word ook ik niet getest. Officiële conclusie: virale luchtwegeninfectie, zeer waarschijnlijk corona. Ik krijg medicijnen mee en een ernstige waarschuwing voor de komende dagen: ik kan me beter gaan voelen en vervolgens met ernstige longklachten terug moeten komen. Dus rust houden, ook als ik me beter voel. We staan op de wachtlijst bij de Etos voor een thermometer…

Dag 4, mijn T-shirt is doorweekt

Ik heb verschrikkelijk slecht geslapen. Mijn hoofd voelde als een knetterbal. Bovendien word ik wakker met vreselijke keelpijn. De koorts is weg en ik kan weer wat eten. Uit bed komen is nog steeds een hele opgave. De longbrand wordt steeds erger en ‘s avonds in bed krijg ik een tweede paniekaanval. Ik voel hoe mijn longen van binnenuit worden verteerd. Verhalen over langdurige benauwdheid en foto’s van longen vol littekens houden mij wakker. Met meditatie val ik uiteindelijk in slaap. Midden in de nacht word ik ijskoud wakker. Mijn T-shirt is doorweekt. Ik trek iets droogs aan en kruip diep onder de dekens.

Dag 5, proberen oppervlakkig te kuchen

Als ik wakker word voel ik me fit als een hoentje, op de longbrand na. Ik snap heel goed dat mensen nu dus weer actief worden en vervolgens letterlijk de longen uit hun lijf hoesten en blijvende longschade oplopen. Ik ben een gewaarschuwd mens en ik houd me heel stilletjes. Bij elke beweging voel ik een hoestprikkel. Ik probeer slechts oppervlakkig te kuchen. Ik zweet nog wel bizar heftig, terwijl de – eindelijk gearriveerde – thermometer 36,3 aangeeft. Ik ben vol vertrouwen dat ik vanaf nu de goede kant op ga.

Dag 7, een gewaarschuwd mens…

De afgelopen 2 dagen voelde ik mij al een stuk beter, maar ik was een gewaarschuwd mens en ik heb mij heel koest gehouden. Gisteravond had ik nog een klein paniekaanvalletje door een hoestaanval, maar met yoga-ademhaling kreeg ik zowel de hoestbui als de paniek onder controle. Sinds de sloot cafeïne via het infuus in het ziekenhuis heb ik waardeloos geslapen, maar ondanks dat voelde ik mij vanmorgen hersteld. Gelukkig is het tennispark gesloten, want ik zou er het liefst naar toe rennen. Maar ik houd me gedeisd. Na een ommetje in de tuin kon ik zo weer mijn bed induiken. Dit virus neemt een loopje met me, beter-ziek-beter-ziek, heel bizar.

En mijn man? Die verdient de prijs voor ‘Partner van het jaar’!

(Bron: MAX Magazine)