Deel 1: Inspiratie
In deel 1 legt Michel uit hoe u aan inspiratie kunt komen om over te schrijven.
Kijk om u heen
Het heeft geen zin om op inspiratie te gaan zitten wachten. De mooiste verhalen spelen zich buiten af, in de echte wereld. Ga dus naar buiten, observeer mensen, luister naar wat ze zeggen en fantaseer de rest erbij.
De man met de vuilniszak
U ziet bijvoorbeeld een man lopen met een vuilniszak onder zijn arm. Hij ziet er netjes uit, maar de manier waarop hij die zak vasthoudt, is een beetje vreemd. Misschien zou u er normaal niet eens bij stilstaan, maar als schrijver kijkt u anders naar de wereld. Er zou zomaar een verhaal in kunnen zitten.
Thuisopdracht
Bedenk wat de man in zijn vuilniszak heeft zitten en wat hij ermee gaat doen. Schrijf het op in maximaal 69 woorden. Plaats uw bijdrage in een reactie hieronder, zodat anderen kunnen zien wat u heeft geschreven.
Als u klaar bent, mag u door naar de volgende stap! In deel 2 legt Michel uit dat slim is om klein te beginnen als het om schrijven gaat. Klik hier als u terug wilt naar het overzicht van de cursus.
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Het is gelukt!
Over de brug loop ik richting een terras. Een man volgt mij met zijn ogen. Ziet hij dat ik opgetogen ben?
Nu rechtsaf en dan linksaf het straatje in.
Daar is het, ik bel aan. Een lief dametje doet open.
“Ik heb het teruggevonden tante Jo” zeg ik blij. “Het houtsnijwerkje wat ome Henk voor jullie verloving heeft gemaakt. Fijn he?
De vuilniszak heeft hij gevuld met allerlei troep wat is weggegooid .Opruimen was zijn doel, de wereld een beetje schoner maken!
Naast papier, blik , lege flesjes et cetera , vind de man soms iets leuks.
Onlangs een gouden ring , via internet heeft hij de rechtmatige eigenaar opgespoord.
Eerst dacht hij nog ,wie gooit er zoiets moois weg . Wie schetst zijn verbazing dat de rechtmatige eigenares ( de herinnering aan haar oma ) terug kreeg ! Een lieve dankbare, jonge dame wilde graag vriendschap met de EERLIJKE vinder sluiten .
Naast papier, blik , lege flesjes et cetera , vind de man soms iets leuks.
…VINDT de man soms iets leuks.
Een schaterlach spettert over het water van de Prinsengracht. De zon weeft haar gouden licht als zilver door de vrolijke klanken. Tussen die vrolijkheid door loopt een man over de gekromde brug. Een diep geheim meezeulend onder zijn rechterarm. Plotseling kijkt hij op, en geeft zich over aan het lentelicht en –lachen. Met een luide kreet smijt hij zijn last over de leuning. Opgelucht loopt hij verder.
De man met de hoed loopt naar het huis met de groene luiken ongeveer in het midden van de straat. De blauwe voordeur is hard aan een schilderbeurt toe. Met zijn vrije arm reikt hij over de naastgelegen poort en schuift de grendel naar links. Onmiddellijk slaan de twee honden aan. Een kinderstemmetje klinkt. “Papa, heb je het gevonden? Trots toont de vader de plastic vuilniszak aan zijn dochter.
De in het zwart geklede man werkt op mijn fantasie. Hij draagt iets groots dat in vuilniszakken is verpakt. Is hier een misdaad gepleegd?Ik volg hem behoedzaam langs de gracht. Hij stapt het café binnen. De barkeeper tapt hem een pils. De man verwijdert het plastic en tovert zijn gitaar te voorschijn.Hij is de artiest die zo gaat optreden.
De kussens zitten in een vuilniszak onder de arm van de man die linksaf is geslagen, op weg naar een stoffeerderij waar zijn goede vriend werkt. Alles wat gescheurd, versleten en beschadigd is repareert hij vakkundig. Deze kussens zijn zo veel gebruikt dat ze eigenlijk in de textielbak kunnen. Maar voorwerpen waaraan zoveel herinneringen kleven, die kunnen niet afgedankt worden, die verdienen op z’n minst nóg een reparatie.
De plastic zak
Rustig lopen Ivo doe kalm, je hoeft niet precies op tijd aan te bellen. Doe niet zo nerveus, je lijkt wel een puber. Ja, ja hoor ik me tegen mezelf zeggen.
Het is toch wel spannend.
Verleden week zagen we elkaar voor het eerst. Het klikte gelijk en ze is blijven slapen. Als ze het nou maar niet raar vind dat ik mijn eigen hoofdkussen meeneem.
Terwijl ik geniet van mijn kopje koffie op het terras, zie ik uit mijn ooghoeken een man aankomen met een vuilniszak stevig onder zijn arm geklemd. De dode starende blik in zijn ogen, de sombere uitdrukking op zijn gezicht en zijn zwarte kleren, maken dat ik hem geboeid blijf volgen totdat hij om de hoek van de straat is verdwenen. Ik roer nog eens in mijn koffie en mijn gedachten dwalen af naar hoe ik eens met eenzelfde gevulde vuilniszak, de kleren van mijn overleden man durfde toe te vertrouwen aan een container voor her te gebruiken kleding.
Ik kijk de man na terwijl hij de bocht omgaat. Hij komt me bekend voor, maar ik kan hem niet plaatsen. toch laat het me niet los. Ineens weet ik het. Vanochtend heb ik hem nog gezien, terwijl hij een gewonde hond in de dierenambulance gooide. Wat mij betreft had dat wel iets zachtzinniger gemogen. Raar vond ik het. Ik besluit dezelfde straat in te lopen als de man zonet deed. Voorin de straat zit een kapper. Iets verderop een snoepwinkeltje en daarnaast een slager. Aan het eind van de straat zit een coffeeshop. Echt zoiets waar de man naartoe zou gaan, denk ik. Ik loop verder. Maar dan wordt mijn blik getrokken naar de slagerij. Ik zie ineens de man in de winkel staan. Hij kiept de plastic zak leeg op de toonbank pakt een enorm groot slagersmes, heft zijn arm omhoog, hakt de kop van de hond eraf en zet zijn tanden erin. Hij kijkt me door het glas grijnzend aan………
De man met de vuilniszak
Het werd zo zachtjes aan donker. Die geheimzinnige tijd tussen licht en het vallen van de duisternis. Hij voelde zich wanhopig en had zijn spullen bijeengepakt in het eerste beste wat hij vinden kon: een vuilniszak. Zijn koffers stonden op de zolder, maar hij kon niet de moeite en de tijd vinden om die te gaan halen. Weg wilde hij, weg uit dat huis. Nog langer op die plek blijven was een na die gebeurtenis een onmogelijkheid…..
“Verdorie, hier om de hoek zat toch een stomerij? Zal je zien dat ook die winkel plaats heeft moeten maken voor een koffieshop of iets dergelijks.
Tomatensoep over mijn smoking. Dat krijg ik er zelf niet uit en vanavond moet ik naar dat diner van Jules.
Te vies om in een tas te doen dat jasje, dus maar een vuilniszak gepakt. Ziet er niet uit natuurlijk!
RIP.
Mijn oudtante Elisabeth is stokoud en ruimt alvast wat op.
Ik kreeg haar “vosje”!!!!!
Hoe kon ik weigeren?
Thuis, bij aanblik van die vos, gilt mijn dochter: “HIJ IS DOOD,……..HARTSTIKKE DOOD”,
HIJ MOET BEGRAVEN WORDEN”.
Hoe kon ik weigeren?
Morgen, na schooltijd, gaan we samen naar het bos.
De volgende dag loop ik naar mijn dochters school met “vosje” in een vuilniszak onder mijn arm.
In hartje Amsterdam loopt een man met een geheimzinnig pakket onder zijn arm.
Het pakje zit onder zijn arm geklemd en is gewikkeld in een vuilniszak.
In het Vondelpark aangekomen, waar ik hem nog steeds op enige afstand ben gevolgd, gaat hij op een bankje zitten.
Ik vraag hem:”Hé meneer, wat ik mij heel de tijd afvraag, wat heeft u bij zich ?”
Hij:” Dat is een heel verhaal, gaat u er maar eens rustig voor zitten”…..
Vastberaden kijkt de man om zich heen. Verbaasd over wat hij heeft verwezenlijkt. Vol bewondering keek hij zo dikwijls naar het prachtige beeldje.Veel tijd is er niet en dat weet hij. Hij stapt en stapt in de hoop dat niemand hem op het spoor is of hem volgt. Betrapt worden is nu wel het laatste wat hij wil. Het gestolen beeldhouwwerk geeft hij niet meer af. Zeker weten.
De afgelopen week heb ik mijn eerste beeld gemaakt. Het is een gipsen buste, zonder hoofd, met billen, mannelijk geslacht en bovenbenen die na tien centimeter ophouden. De mal heb ik uiteraard bewaard, ik kan nog vele afgietsels maken. Het beeld kan blijven staan, zodat het gebruikt kan worden als pasmodel voor boxers. Ik ga dit beeld nu brengen naar een modeontwerper in de Herenstraat die exclusieve boxers ontwerpt.
De man met de vuilniszak
Terwijl ik geboeid naar de libellen op het water van de gracht zat te kijken, werd plots mijn aandacht getroffen door een man die over het bruggetje liep. Liep…, nou ja, hij drukte zich bijna schuw tegen de reling, met onder zijn rechter oksel een strak dichtgeknoopte zak. Een zwarte vuilniszak, die door zijn zandloperachtige vorm een kunstzinnige inhoud deed vermoeden.
Net toen hij de hoek wou omgaan, stootte een gehaaste fietser tegen het bolle eind van de vreemde lading. De man wankelde even, zocht met zijn handen steun tegen de nabije gevel en… het pak zakte onder zijn arm vandaan, knetterde tegen de straatstenen en onderging een metamorfose: de strakke maar misschien ietwat lugubere, intrigerende ronde vormen van wat niettemin een leuk en misschien kostbaar bezit was geweest, werd een hoopje scherven, zo meenden we te horen. En dat was, naderhand beschouwd, de inhoud van de ietwat bevreemdende zak, een hoopje afval van gips, wat ten andere duidelijk bleek op het ogenblik dat de man – niet langer met een schichtige blik in zijn ogen maar met een beteuterd gezicht en een lichtjes trillende onderlip – het boveneinde van de zak losknoopte.
Had Mieke nou toch gelijk? Moet je perse een koelbox meenemen als je vlees gaat kopen op zo’n warme dag? Waarom stond er nou ook net een moeder zonodig stoer te doen met drie kindertjes op de fiets en ook nog een zware boodschappentas en zo de uitgang te blokkeren. Nog twee minuten, dan kan ik het vlees in de koelkast stoppen en hoeft Mieke niks door te hebben.
Toen mijn vroege dienst vanochtend begon, kon je hoed en jas goed hebben maar nu is het terrasweer. Wat doet die camera daar? Maken ze opnames van mij? Haha, laat me raden. Een cursusopdracht: laat je inspireren door de vuilniszak. Beste aspirant-schrijvers : het is gewoon een ham, met korting gekocht in de slagersgroothandel waar ik werk. En die ga ik roken in een oud wijnvat, heerlijk.
De vuilniszak onder mijn arm leek steeds zwaarder. Of was het mijn geweten dat ik voelde drukken? Steeds meer ogen leken me te volgen. Waarom maak ik me hier druk over, vroeg ik me af. Ik doe niets verkeerd. Nog een paar straten en dan was ik er. Doorlopen nu en niet nadenken. Ik kon die dooie hond daar niet laten liggen! Daar was het bordje: dierencrematorium. Missie volbracht.
Duistere zaken.
Hij houdt de plastic zak stevig tegen zich aan gedrukt het kunstwerk voelt zwaar!
Hij is op weg naar een klant. Zelf heeft hij geen verstand van kunst dus hij heeft het werk laten taxeren. Hij weet nu dat hij er een goeie prijs voor kan krijgen, wel bij de juiste personen natuurlijk!
Hij heeft een dure verslaving die hij moet onderhouden en met de deze verkoop kan hij weer een tijdje voort. Zijn hart gaat sneller kloppen naarmate hij dichterbij zijn bestemming komt, brug over en dan linksaf het steegje in ……..
Nog één keer omkijken. Gelukkig, ze hebben me niet gevolgd of gemist. Nu snel oversteken en ongemerkt de steeg in. De zak begint hier en daar al te scheuren. Gelukkig ben ik er bijna. Alleen deze straat uitlopen, dan ben ik eindelijk op mijn bestemming.
Slingers uit de vuilniszak, ballonnen opblazen en alles versieren. Wat zal hij opkijken, mijn vandaag jarige zoontje. 10 jaar alweer. Surprise!!!
Leuk!
Ik kijk om mij heen en over de brug loopt een man met een gesloten vuilniszak onder zijn arm. De man is net gekleed en draagt een zonnebril, je ziet daarbij een trotse maar stiekeme houding. Aangenomen dat hij onderweg is naar de kunstmarkt, ga ik snel achter hem aan. Als deze man het gestolen kunstwerk draagt wat wij zoeken, krijg ik eindelijk de waardering die ik verdien.
Terrasje
Rustig zit ik op een terras te genieten van de zon. Naast mij stroomt het water door de gracht en er is bedrijvigheid alom.
De serveerster komt mijn bestelling brengen. Een lekker glas bier en een glas jenever. Heerlijk met dit warme weer. Opeens valt het mij een man op. Hij komt over de brug en loopt achter mij door langs het terras. Hij ziet wat bleek en kijkt wat gespannen om zich heen. De man is helemaal in het zwart gekleed met een zwarte pet op. Onder zijn arm heeft hij een grijze vuilniszak. Strak geklemd onder zijn arm. Wat zou hier in zitten? Hier wordt ik altijd wel nieuwsgierig van.
Het is langwerpig van vorm en het lijkt of hij bang is dat het valt. Zou het iets van waarde zijn, dat hij gaat in ruilen voor contant geld zodat hij zijn rekeningen weer kan betalen. Maar misschien is het zijn kat die helaas is overleden en hij weggaat brengen. Of zou het een wapen zijn, die gebruikt is bij een moordaanslag!!
Ho ho, ik ben geloof ik wat aan het doorslaan ben. Het zal wel het kunstbeen van zijn vrouw zijn die gerepareerd moet worden.
Voor me loopt een man. Keurige heer hoor, loopt een beetje scheef. Komt vast door die zak die hij onder zijn arm heeft geklemd. Blauw plastic, (kon zeker geen grijze vinden). Hij loopt richting het kledingdepot bij de supermarkt. Daar zet hij de zak op de grond en peutert aan het stukje duct tape, waarmee de zak is dichtgeplakt. Ik blijf nu even toch even staan, wil weten wat er in die zak zit… Dit geloof je niet…
Wat geloof je niet?
De man in het zwart valt op. Hij draagt iets groots verpakt in een vuilniszak.
Op de brug staat hij stil en buigt licht over de reling.
Hij loop verder richting het café en gaat er binnen.
Ik volg hem behoedzaam en bestel een biertje aan de bar.
De band begint vrolijke volksmuziek te spelen.
Onder de stoel van de gitarist ligt netjes opgevouwen een grijze vuilniszak.
Lies
Leuk. Boeiend.
Wie gaat daar? Nooit gezien hier in onze straat. Belt hij aan bij iemand? Nee! Wat doet hij dan hier? Ah.. hij sjouwt met een vuilniszak. Zou hij denken dat vandaag hier het vuilnis wordt opgehaald? Zoekt hij een container waar nog iets bij kan? Nou.. dan heeft hij pech. Vandaag geen containers op straat. Gelukkig maar. Zij baalt er van als mensen zomaar vuilnis in je container proppen. Met een beetje pech krijg jij een waarschuwingkaart, of.. erger nog.. een boete. Daar zit je niet op te wachten. Zo onrechtvaardig ook, leg maar eens uit hoe ‘de vork in de steel’ zit. Nou ja.. de man is verdwenen. Opgelucht soort ze terug naar haar bakje koffie…
inspiratie
De man heeft een viool in zijn vuilniszak, die heeft hij geërfd van zijn vader en gaat nu naar een pandjesbaas om te kijken of het wat waard is en als het wat waard is, wil hij er een nieuwe laptop voor kopen om een mooi boek te kunnen schrijven en als het minder waard is een tweedehandsje, daar is hij ook tevreden mee.
Genietend van de lentezon op mijn bankje in de voortuin, valt mijn oog op een oude man die een grijze vuilniszak vasthoud. Hij duwt met zijn linkerhand zijn hoed recht op zijn grijze haren en die zware zak valt bijna op de stoep. Snel pakt hij de zak ook met zijn andere hand vast. De laatste boerenkool uit de tuin, zegt en knikt. Ik knik begrijpend terug.
Sluikstorten in het park
Wat heb ik heerlijk gegeten. De man zit met zijn vrouw nog na te genieten van de Zeeuwse mosselen. Hij neemt nog een slokje witte wijn. Die heeft hij speciaal voor deze maaltijd uitgezocht bij de supermarkt. Zijn vrouw is niet zo van de wijntjes, ze vindt ze vaak te zuur. “Er moet altijd een beetje zoet inzitten, anders krijg ik koppijn” zegt zij altijd als hij in de supermarkt speurt naar een lekker wijntje voor zijn vrouw. Dus hij doet zijn stinkende best om die rot etiketten goed te lezen. Deze wijn is gelukkig goedgekeurd, dus ze nemen nog een slok. Plotseling begint zijn vrouw paniekerig met haar armen te zwaaien en zegt “als we die mosselschelpen in de groene bak gooien gaat het enorm stinken”. Hij ziet het al gebeuren dat de maden er uit komen. Dus komt hij met de enige oplossing die hij kan bedenken. Hij gaat ze stiekem “sluikstorten” in het park. Zijn vrouw zegt nog dat die bakjes wel een hele kleine opening hebben omdat de gemeente het sluikstorten wil tegengaan. Nou, denkt de man, dat komt wel goed. Het is al donker buiten als de man met de vuilniszak onder zijn arm op pad gaat naar het park. Het is maar een paar minuten lopen. Maar onderweg breekt het zweet hem uit want hij voelt zich net een crimineel. Wat als iemand hem ziet en er een foto van maakt, en die naar de gemeente stuurt. Dan is hij de SJAAK. Hij is bijna bij het park en ziet een paar jongens op een bankje zitten. Och hemel, dat zijn van die handige jongens met hun handige vingers op hun handige mobieltjes. Rustig blijven, denkt de man. Ik loop gewoon langs ze en zeg hoi. Hij denkt dat hun aandacht dan wel weer naar hun mobieltjes gaat. Hij weet dat hij nog een stukje door moet lopen voor het afvalbakje. Als hij daar is aangekomen draait hij zich nog een keer om of de jongens niet naar hem kijken. Hij propt de zak in het bakje, en neemt een andere route naar huis. Thuisgekomen zegt hij tegen zijn vrouw dat hij van die stinkende mosselschelpen af is. Zijn vrouw ziet niet dat zijn shirt doorweekt is. Zij is blij met haar wijntje en neemt nog een slok. Wat hebben we heerlijk gegeten schat.
Die man daar! Kijk, hoe hij loopt te zeulen met een zware zwart vuilniszak. Hij loopt de hele straat door, de hoek om. Ik ben benieuwd en loop hem achterna. Om de hoek gekomen zie ik hem niet meer. Iets verderop buigt de straat naar rechts. Na mijn aarzeling loop ik vlug door. Maar ik ben hem uit het oog verloren. Helaas. Volgende keer beter!
Vanmorgen vertelde Leonie mij dat ik een andere slaapplek moet zoeken. Zij had er duidelijk moeite mee om mij op straat te zetten, haar stem trilde terwijl ze het vertelde. Na mijn scheiding heb ik geen dak meer boven mijn hoofd en ik woon nu af en aan bij vrienden of familie.
Ik heb de kleren die ik nog heb in een vuilniszak gestopt en nu ga ik maar eens de stad in om te kijken waar ik de komende nacht kan slapen.
Terwijl hij met zijn zak over de Prinsengracht liep bedacht hij een plan om zijn prachtige zaad de aandacht te laten krijgen die het verdiende. Direct om de hoek zat café Prins waar hij na een kopstoot een taxi zou bellen om zich naar het Centraal te laten brengen. Hij nam de trein naar Ede-Wageningen. Met lijn 84 naar de Campus in Wageningen. Wageningen University & Research (WUR) heeft altijd veel aandacht en interesse gehad voor beeldende kunst op haar terreinen. In het donker legde hij zijn werk neer pal naast de zaaier van August Falise. Zijn zak met zaad zou…….
Karel, loopt een beetje snel want hij is wat onrustig in zijn hoofd. Hij houdt de vuilniszak stevig onder zijn arm geklemd. Ach, wat doe ik toch moeilijk er zit helemaal niets bijzonders in de zak, een klein leuk kastje welke hij bij de kringloop op de kop heb weten te tikken. Daar ga ik Simone heel blij mee maken. Zij is zijn grote liefde. Ik hoop dat ik alle onderdelen heb, denkt hij. En wat heb ik nog meer nodig, lijm, spijkers, lijmklemmen, verf en kwasten. Kijk uit roept iemand vanaf zijn scooter……
‘Jan’, had Karla geroepen, ‘breng dit even bij mijn moeder’. Hij had zijn jas al bijna aan en keek wat Karla onder haar arm had. ‘ Je denkt toch niet echt dat ik daar mee over straat ga?’, had hij gezegd. ‘Hè toe nou, ze zit erop te wachten’. En daar loopt hij nu, dwars door Amsterdam, met een vuilniszak onder zijn arm en daarin een roze dames korset.
Met knikkende knieën sta ik te wachten totdat het stoplicht op groen springt. Druk kijk ik om me heen. Met de mouw van mijn colbert veeg ik het zweet van mijn voorhoofd. De vuilniszak klem ik nog eens goed onder mijn arm. Het licht springt op groen en zo snel als ik kan steek ik over. Op naar de vuilstort. Ben ik eindelijk van dat mega lelijke lampje af.
Bob was al dagen aan dubben wat hij er mee aan moest. Maar nu wist hij wat hij ging doen.. Hij pakte de 2 schilderijen in krantenpapier en daar omheen 2 plastic zakken. Hij ging zijn huis uit en wist precies waar hij heen ging. Aan eind van het dorp stond een bouwvallig huis wat al jaren leeg staat. Daar zou hij dit pakket naar toe brengen . En dan maar gewoon weer verder met zijn leven.
De Vuilniszak:
Ik heb vast teveel naar Netflix gekeken. Zit nu op een terras. Ik zie een man lopen die wat geheimzinnig om zich heen kijkt en een voorwerp in een vuilniszak raar onder zijn arm meedraagt. Volgens mij zit er een M16 in die vuilniszak en wil hij vast een bank beroven, een aanslag plegen of zijn vriendin te vermoorden. Ik neem er nog een.
Haastig loopt hij over straat. De vuilniszak stijf vastgeklemd onder zijn armen. Hier heeft hij het voor gedaan. Wat zal ze blij zijn! Na lang zoeken is het hem eindelijk gelukt! Uren heeft hij marktplaats afgezocht! Alle advertentie’s in de regionale kranten af gezocht.!Nu liep hij er zo tegen aan.Op Koningsdag.Zomaar op de vrijmarkt.Dat schilderij van haar moeder dat kwijt was geraakt tijdens de verhuizing!
Vastberaden komt de man over de grachtenbrug aangelopen en slaat rechtsaf de kade op. Onder zijn arm een langwerpig maar voor de rest vormloos pak van een in vuilniszakken gehuld iets. De hand van de arm die het pakket draagt diep in de zak van het jack wat hij aan heeftt gestoken, als om het gewicht van het pakket wat makkelijker draagbaar te maken.
Als hij de hoek omloopt treft hij daar de dame die hem eerder een app stuurde. Ze is net zo mooi als haar profielfoto. En de gelijkenis is treffend. “Zit het daarin? Ik ben zo nieuwsgierig! Niemand heeft een vermoeden, toch?” “Zoals ik al schreef, dit blijft tussen ons. Ik ben benieuwd hoe hij jou staat voordat mijn creatie aan haar laat zien.” Een blos en een allerliefste glimlach.
Er loopt een man met een zwarte hoed. Hij liep over de brug en hij heeft een pakket in een vuilniszak onder zijn arm. Als hij snel de hoek om gaat, volg ik hem. Waar is hij. Als ik door loop, zie ik een antiekwinkeltje. Hij staat daar binnen en hij heeft iets vast. Als ik goed kijk zie ik het. Het is….Het is een kabouter met een hengel.
Ik kijk de man na terwijl hij de bocht omgaat. Hij komt me bekend voor, maar ik kan hem niet plaatsen. toch laat het me niet los. Ineens weet ik het. Vanochtend heb ik hem nog gezien, terwijl hij een gewonde hond in de dierenambulance gooide. Wat mij betreft had dat wel iets zachtzinniger gemogen. Raar vond ik het. Ik besluit dezelfde straat in te lopen als de man zonet deed. Voorin de straat zit een kapper. Iets verderop een snoepwinkeltje en daarnaast een slager. Aan het eind van de straat zit een coffeeshop. Echt zoiets waar de man naartoe zou gaan, denk ik. Ik loop verder. Maar dan wordt mijn blik getrokken naar de slagerij. Ik zie ineens de man in de winkel staan. Hij kiept de plastic zak leeg op de toonbank pakt een enorm groot slagersmes, heft zijn arm omhoog, hakt de kop van de hond eraf en zet zijn tanden erin. Hij kijkt me door het glas grijnzend aan………
Op de Egelantiersgracht verdwijnt de man pijlsnel en onzichtbaar voor het publiek, via de achteringang, het Kaasmuseum in. Hij heeft niet in de gaten dat hij gevolgd is en dat via het raampje gezien wordt dat hij druk gebarend staat te praten met twee mannen. De mannen openen de zak en een grote koperen bel wordt zichtbaar. Het is de verdwenen bel uit het Kaasmuseum van Bodegraven.
De keurige man hield de vuilniszak stevig onder zijn rechterarm geklemd.
Iedere vrijdagmiddag hielp hij de visboer na markttijd met opruimen.
Als dank mocht hij dan het visafval meenemen.
Zodra hij de grachtenbrug over was liep hij snel de kortste weg naar de tramhalte.
Slechts drie haltes meerijden met de tram en hij was thuis.
Zijn vier katten keken reikhalzend uit naar de komst van hun baasje.
De man heeft in de platic zak een slaapzak. De voering van de slaapzak is gedeeltelijk weggehaald. Vervolgens is er cocainepoeder er in gestopt. Daarna is de slaapzak weer vakkundig dichtgenaaid. Nu loopt hij met de slaapzak in een plastic zak onder zijn arm naar het huis achter de Wallen. Daar is afgesproken om de cocaïne daar af te leveren. Het is een routineklus voor hem. Toch kijkt hij schigtig om zich heen of niemand hem volgt.
Er loopt een man over straat. Nieuwsgierig vraag ik mij af wat er in de vuilniszak zit die hij onder zijn arm draagt. Het is plat en breed en niet al te lang. Maar…waarom heeft hij zo’n haast? Wat gaat hij doen?
Ik loop hem achterna de hoek om. Een hond staat hem vrolijk kwispelend op te wachten. Uit de vuilniszak komt een skateboard en de hond stapt erop!
Zittend op een terras in hartje Amsterdam zie ik een nette man in zwarte kleding en hoed voorbijkomen met een groot pakket onder zijn arm. Het lijkt wel een soort lamp met standaard onder het grijze plastic. Maar het lijkt niet af, de vorm is vreemd. Waarschijnlijk is hij kunstenaar en gaat hij van eclectische onderdelen een prachtige lamp smeden die hij op een tentoonstelling met veel flair presenteert.
Ik zit op het terras te genieten van mijn espresso, in mijn ooghoek komt er een man aangelopen hij heeft een zwarte vuilniszak onder zijn arm geklemd. Hij gedraagt zich op een manier wat mijn aandacht wenkt. Ik besluit de achtervolging in te zetten. Hij stopt bij een voordeur, hij kijkt angstig om zich heen en belt aan. Daarna verdwijnt hij snel om de hoek. Ik wacht geduldig af…..