Latijn betaalt geen Latijn

Mijn tandarts is overleden. In het harnas, want hij werkte ondanks zijn leeftijd van 74 jaar nog dagelijks, tot hij ziek werd een maand geleden. Toen mijn vrouw en ik ons in 1976 als huisarts vestigden in Amersfoort, werden wij patiënt bij hem en zijn dat altijd gebleven. Mijn kinderen mochten na een controle altijd een cadeautje uitzoeken uit een grote la en mijn kleinkinderen later ook weer, uit diezelfde la. Het voelt gek om nu opeens een andere tandarts te moeten zoeken.

Een band

Wij werkten beiden in het minder welvarende deel van de stad. Dat schept een band, want mensen die onverzekerd zijn of de taal niet machtig, zijn voor iedereen in de zorg een uitdaging. We stuurden patiënten naar elkaar door als bleek dat het probleem juist op het terrein van de ander lag. Hij liet mij foto’s van interessante gevallen zien en praatte mij bij over de gevolgen van gebitsproblemen op de rest van het lijf. Hij begon gelukkig altijd al om 6 uur, zodat ik, als hij niet te lang doorpraatte, op tijd terug was voor mijn eigen spreekuur.

Latijn betaalt geen Latijn

Bij ons eerste bezoek viel in de wachtkamer onmiddellijk een affiche van het blad De Tribune van de Communistische Partij Nederland op. Dat paste wel bij de linkse jaren 70, maar was voor een tandarts in die tijd toch ongewoon. Het contrasteerde nogal met het feit dat hij ons geen rekening wilde sturen. “Latijn betaalt geen Latijn”, zei men vroeger wel: geestelijken, dokters en advocaten betaalden niet voor aan elkaar bewezen diensten. Dat was natuurlijk niet zo zinvol, ook al omdat het niet wederkerig was vanwege een verschillende woonplaats. Na enige tijd hebben we dat gelukkig afgeschaft.

Handgeschreven rekeningen

Hij bleef volledig bij in de ontwikkelingen van zijn vak. De Inspectie keek zo nu en dan mee in zijn praktijk of alles nog klopte en dat was zo. Hij sprak geestdriftig over nascholingen die hij volgde. Hij hield de toestand van ons gebit nauwkeurig bij in een dossier, maar digitalisering was niet aan hem besteed. Hij bleef handgeschreven rekeningen sturen en toen de zorgverzekering een paraktijkwebsite verplicht stelde, zette hij een foto van een zelfgeschreven velletje papier met alle tarieven op een website. Zodra die verplichting werd afgeschaft, verdween hij weer van het net.

Koesteren

Hij verraste mij een keer met een grote bos bloemen toe hij naar zijn mening een fout had gemaakt bij een behandeling. Ik nam hem niks kwalijk, want in de zorg gaat nu eenmaal wel eens iets niet goed zonder dat je daar nu gelijk een schuldige voor kunt aanwijzen. Het leuke was dat we daar een artikel over schreven in het tandartsenblad, zodat anderen daarvan konden leren.

Nu moeten we na 43 jaar op zoek naar een andere tandarts. Iemand aan wie je zoiets intiems als je eigen mond toevertrouwt. Ik hoop maar niet dat de nieuwe tandarts karikaturaal het werk van zijn voorganger gaat afbranden. Ik wil die kostbare relatie met hem graag blijven koesteren.