Keelpijn? Begin niet direct met medicijnen
Publicatiedatum: 28 januari 2019
Een gezwollen keel, pijn bij het slikken en een vervelend prikkelend gevoel in de keel kunnen de eerste tekenen zijn van keelpijn. Pijn in de keel kent verschillende oorzaken. Van een infectie tot het verkeerd gebruiken van uw stem. Maar voordat u naar de medicijnen grijpt, is het goed om onderstaande tips door te lezen. Want in veel gevallen kunt u zelf al het nodig doen om de klachten te verlichten.
Besmettelijk
Keelpijn kan behoorlijk vervelend zijn. Soms gaat het gepaard met hoesten waardoor het u uit uw nachtrust houdt. De pijn kan ook doortrekken naar de oren. En de klieren in de hals kunnen opzetten en gevoelig worden. Wanneer de keelpijn gepaard gaat met hoesten,niezen, een verstopte neus en lichte koorts, dan is de oorzaak vaak een verkoudheidsvirus. Over het algemeen hoeft u met keelpijn klachten niet naar de dokter, ze gaan binnen een week vaak vanzelf weer over.
Verschillende soorten
Een echte keelontsteking wordt veroorzaakt door een bacteriële infectie, door de streptokokken. Deze vorm is besmettelijk. De ziekte is overdraagbaar door hoesten of praten, want dan komen er druppels speeksel vrij die het virus bevatten. Tegenwoordig schrijven (huis)artsen nog zelden antibiotica voor, aangezien de voor- en nadelen niet tegen elkaar opwegen en het virus de antibiotica vaak te slim af is. De keel kan ook pijn doen zonder een infectie, door bijvoorbeeld het verkeerd gebruiken van uw stem. Ook het inademen van droge lucht en rook kan leiden tot klachten.
Wat kunt u zelf doen?
- Om de klachten te verlichten kunt u het nodige zelf doen:
- Drink koud water of neem een waterijsje
- Thee, bijvoorbeeld kamillethee, met honing verzacht de keel
- Zuig op een tablet tegen keelpijn of een dropje
- Gorgel met een zoutoplossing, dit reinigt de keel
- Probeer iets minder te praten en spaar de keel. Ga niet fluisteren, want dit is nog belastender voor de stem dan gewoon praten
- Neem rust, zeker als u koorts heeft
Als deze tips niet meer helpen, neem dan een paracetamol. Heeft u veel pijn, neem dan op vaste tijden 4 keer per dag 2 tabletten van 500 milligram. Lukt het niet om de tabletten door te slikken, dan zijn er oplostabletten en paracetamoldrank. Helpt paracetamol niet meer, dan kunt u naproxen, ibuprofen en diclofenac proberen. Let wel, deze medicijnen hebben vaak vervelende bijwerkingen en kunnen ernstige maagklachten veroorzaken. Lees goed de bijsluiter alvorens u hier aan begint of overleg met uw huisarts of apotheker.
(Bron: Gezondheidsnet/Thuisarts)
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Communicatie in de zorg. …
Gisteren kreeg ik voor het eerst in mijn leven hartklachten. Daarom even naar de huisarts gebeld. Een half uur lang in de wacht gezet, totdat ik het zat was en in de auto naar de huisarts ben gegaan. Daar zij de telefoniste/assistente geirriteerd dat ik eerst had moet bellen en niet zomaar moet komen. Na uitleg van mijn ervaring was ze weer rustig en zei dat veel mensen klagen over de bereikbaarheid en dat ‘men’ bezig met een nieuw systeem. Ik weet al wat er mis is: niet genoeg mankracht in de praktijk. Daarna een onderzoekje door de huisarts, die een ambulance wilde bestellen. Ik moet met spoed naar de ‘Hart Eerstehulp’ in het ziekenhuis. Dat vond ik niet nodig en ben zelf met de auto gegaan. Bij de balie werd ik foutief naar de cardioloog verwezen. Daar aangekomen was men verbaasd omdat de genoemde dokter daar niet werkzaam was, maar op de hart eerste hulp werkzaam was. Toen ik had uitgelegd, dat ik daar moest zijn werd ik verwezen naar de betreffende afdeling. Na ook daar een misverstand werd ik op een bed gelegd en aan de monitor gelegd en bloed afgenomen. Twee sensors gingen steeds los van de huid omdat mijn borsthaar in de weg zat. op de monitor las ik een foutmelding. Als de verpleger binnenkwam, melde ik dat. Het antwoord was steevast: “O, .. Dat geeft niet”. Dat was rond 12.00 uur in de middag. Het hartfilmpje vertoonde een afwijking, waardoor ik nog een ander onderzoek moest ondergaan. Daarna moest ik ook nog een foto laten maken en een fietstest maken. Ik moest even wachten. Dat wachten duurde van 12.00 uur tot 18.00 uur. Ik hoorde vanaf mijn bed, dat op de gang inmiddels 3 brancards stonden te wachten op een bed, dat er niet was. Af en toe kwam er iemand in mijn kamer, kijken of alles goed was. Elke keer sprak ik mijn verbazing uit, dat ik zolang moest wachten op het verloop van het onderzoek. Rond 17.30 uur dertig kwam men zeggen dat ik naar huis mocht, omdat bij de wisseling van de dienst vergeten was om mij op te halen en nu waren er andere mensen voorgagaan. En men had mijn bed nodig voor een nieuwe oproep. Ik had daar de hele middag voor ‘ Jan Lul’ liggen wachten op iets dat niet ging gebeuren. Toen ben ik naar huis gereden nadat ik eerst €10 in de parkeermeter heb verloren. Ik begrijp nu, nog beter, waarom de zorgkosten zo hoog zijn.