Urgentie in tijden van woningnood

Regelmatig komen bij ons vragen binnen over urgentie voor het krijgen van een woning. Wij begrijpen dat de regels streng moeten zijn in tijden van woningnood. 3 schrijnende voorbeelden laten zien dat gemeentes willekeurig te werk gaan.

Toen mevrouw Van Herwijnen op een dag thuiskwam, was haar man verdwenen. Er lag alleen een briefje op de keukentafel. Haar man had de rekeningen niet voldaan en het huis was gedwongen verkocht. Ze hield zich nooit met de financiën bezig en had niks in de gaten gehad. Ze moest per direct het huis verlaten met haar minderjarige zoon. Urgentie kreeg ze niet, omdat de gemeente vond dat ze zich meer met de financiën had moeten bezighouden. Bovendien kon ze tijdelijk bij een vriendin terecht. Wij hebben met succes namens haar bezwaar gemaakt.

Met de kinderen op straat

Mevrouw Panman woonde met 2 kinderen van 8 en 12 jaar in de woning van haar ex-man. De woning was verkocht en mevrouw moest eruit. Ze belde naar de gemeente voor een urgentie en kreeg te horen dat urgentie aanvragen geen nut had. De kinderen konden met de man mee. Mevrouw werd daarmee op het verkeerde been gezet, vroeg geen urgentie aan en zwierf met haar kinderen van hot naar her. Wij vroegen urgentie aan op grond van de gezondheidstoestand van de kinderen en omdat de man (waarmee een weekendregeling was) niet continu voor hen kon zorgen. De aanvraag slaagde.

Papieren kwijt

Meneer Peters is zwervende. Om urgentie te krijgen is hij naar een adviesgesprek gegaan. Daar werden zo veel hobbels opgeworpen, dat hij moest afzien van een aanvraag om voor een woning in aanmerking te komen. Het is voor hem onmogelijk om de papieren van de echtscheiding van 15 jaar geleden te overleggen. Ook van de boedelverdeling en bankafschriften van destijds kan hij geen kopieën meer vinden nu hij amper nog spullen heeft.

Onjuiste informatie

We zien regelmatig dat de gemeente tussenpersonen inschakelt voor het afhandelen van urgentieaanvragen. Die geven onjuiste of onvolledige informatie waardoor mensen geen aanvraag indienen. Maar ook als gemeenten de urgenties zelf uitvoeren, zien we nogal wat verschillen in de aanpak. Volgens de huisvestingswet kunnen gemeenten in een huisvestingsverordening vastleggen dat bepaalde groepen voorrang krijgen op woningzoekenden wanneer woonruimte dringend noodzakelijk is. Dat geldt in elk geval voor woningzoekenden die verblijven in een voorziening voor tijdelijke opvang, zij die in verband met problemen van relationele aard of geweld hun woonruimte hebben verlaten en woningzoekenden die mantelzorg verlenen of ontvangen. Er wordt wel gezegd dat gemeenten zelf moeten kunnen bepalen welke groepen voorrang krijgen, omdat lokale en regionale situaties kunnen verschillen. Dat is logisch, ware het niet dat hiermee wel heel veel onduidelijkheid wordt geschapen. Waar je bij de ene gemeente altijd urgentie krijgt als je met minderjarige kinderen op straat staat, moet je bij de andere de kinderen achterlaten bij de partner en zelf gaan zwerven. Terwijl die partner ook gewoon werkt en er een weekendregeling is. Ook de eisen die gesteld worden aan de papieren die je moet inleveren verschilt nogal. Waarom moet je bij de ene gemeente je hele doopceel lichten, terwijl je bij de andere kunt volstaan met een paar (belangrijke) gegevens?

Knelpunten in kaart

Wij willen de knelpunten in kaart brengen en bekijken of er misschien duidelijker regels moeten komen zodat cliënten, maar ook hulpverleners, houvast hebben. Juist in tijden
van woningnood is transparantie over de regels erg belangrijk. Laat u ons uw ervaringen weten?

MAX-leden kunnen met vragen, problemen of klachten gratis terecht op het telefonisch spreekuur van de MAX Ombudsman op nummer 035-677 55 11, elke werkdag van 10 tot 12 uur.