Familiebanden lijden onder mantelzorg

Reacties (4)

Jeanny de Vos says:
8 februari 2016 om 12:56
Ik ben een alleenstaande vrouw van 84 jaar zonder kinderen en familie ik vraag mij af hoe ik aan een mantelzorger kom,nu is dat nog niet nodig ik red mij goed,maar ik zou het toch wel fijn vinden af en toe wat steun te krijgen en eens iets aan een ander over te kunnen laten wordt er wel ooit aan mensen zoals ik gedacht.? Die vallen tussen wal en schip en kunnen nergens op rekenen.ik vind dat een benauwende gedachte. Jeanny de Vos, Oss
Log in om te reageren
An says:

8 februari 2016 om 13:54

Goedemorgen,
Ik herken deze gedachte, maw denk daar ook wel eens aan.
Misschien een goed idee om gewoon aandacht te vragen via het bord in de supermarkt of mensen gewoon vaker uit te nodigen een kopje koffie/thee te komen drinken.
Ik denk dat het eigenlijk beter is, het niet zo ver te laten komen; je kent je situatie en naarmate je ouder wordt, zul je er zelf voor moeten zorgen dan mensen om je heen te hebben, die je in nood genegen zijn te helpen; dat kan wederzijds zijn, je kunt elkaar dan beetje bijstaan.

Baggerman says:
8 februari 2016 om 17:39
Kinderen wonen vaak niet in de zelfde plaats hebben hun eigen gezin en dat is niet in te passen in het mantelzorg gebeuren. Wat ook vaak meespeelt is dat de verhoudingen verstoort zijn tussen ouders en kinderen.
Het gebeurd vaak genoeg dat een moeder haar schoondochter liever ziet gaan dan komen en wat ook heel veel meespeelt is dat kinderen wat verzorging gewoon onhandig zijn vooral in deze tijd. Jongens zijn als jongen opgevoed stoere spelletjes enz. dan is verzorgen iets waar ze geen kaas van gegeten hebben en eigenlijk alles nog moeten leren. Want als mantelzorger moet je duizend en één ding doen. Zelf ben ik transgender van man naar vrouw en mijn vrouw werd ziek, het werd therminaal ziek dus ik heb haar 10 weken verzorgd tot ze overleed en ik heb het voordeel dat ik meerdere dingen te gelijk kan doen maar dat is een man niet gegeven Eveline Johanna Baggerman
Log in om te reageren
Dhien De Wit says:
8 februari 2016 om 23:17
Mantelzorg………als ik dat woord lees , of hoor, krijg ik kippenvel en gaan de haren op mn armen overeind staan ,ik heb 5 jaar voor Mn verstandelijk beperkte zus gezorgd , zij was 65jaar ik 70 jaar
in Mei 2015 is ze overleden ,van die tijd af heb ik extra gezond heids klachten , tot nu toe… . vreselijk
de laatste twee jaar van haar leven was mn zus ernstig ziek , en door haar beperking belde ze iedere dag , wil je dit voor me doen, wil je dat meebrengen, !iedere dag vroeg ze aandacht .
en ik deed dat …samen met mn jongste zus van 54 jaar ex polio patient, gehandicapt ., hadden we goed team werk, die ging bloed prikken, de ander ging long fotos maken in Nwe-Gein, de een ging met mn zus naar de Wond poli-in Tiel , we maakte afspraken in goede harmonie, als de een niet kon , ging de ander , het was zwaar voor ons , er was nog een derde zus , op een gegeven moment heb ik aan mn derde zus gevraagd …..zullen wij met zn drieen voor Willy zorgen ,zonder na te denken of overleggen , zei ze bits NEE,,,,, oh.. was mn reactie , ik viel stil .. en ik ben nog stil. van verbazing nu 2016, dat je eigen familie zo reageer .. en dat gebeurd in de Mantelzorg , het doet zo pijn , Mantelzorgers moeten begeleid worden , door deskundigen , dat ze opgewassen zijn in urgente situaties , er komt te veel gevoel bij kijken , dat heeft mij een ieder geval geen goed gedaan
tweejaar lang , kon ik geen krant meer lezen geen boek kon me boeien , muziek luisteren , intresseerde me niet meer , creatief bezig zijn , lukte niet , alles was Wily willy , dagelijks heb ik er nog last van als de telefoon ga,,,,, oh. willy flitst er dan door mn hoofd ,ik ben er echt nog niet klaar mee, we hebben de ergste dingen met haar meegemaakt , door haar beperking , zij was echt niet altijd een lieve vrouw ook vond ze alles heel gewoon , wat we voor haar deden , en weet je wat het rare is als ze nu opstond uit de dood zou ik weer precies het zelfde doen voor haar , maar wel hopende dat ik begeleid zou worden door deskundige mensen , die mij niet laten verzuipen in het Willysyndroom
ik heb jaren lang gevaren
op de grote Willy zee
hoge golven woeste baren
alles ging in het scheepje mee
maar eindlijk is er land inzicht
we varen heel gericht
de haven binnen
van rust en licht
lieve Willy rust zacht
het is volbracht .
D
Log in om te reageren