Ierland en de humor

Vaak wordt mij gevraagd wat voor mij het mooiste land op aarde is. Lastige vraag, want wat de één mooi vindt doet de ander weinig. Mijn vrouw en ik genoten intens van de treinreis van Sydney naar Perth en toch is er 5000 kilometer niets anders te zien dan… leegte! We maakten een bevriend echtpaar enthousiast, maar na terugkeer riepen ze “we hebben ons rot verveeld!” Ik verdedigde me met “maar man, waar ter wereld ga je ’s avonds slapen en word je wakker in precies hetzelfde landschap!” Ik ben dus voorzichtig met mijn antwoord en vervang mooiste door dierbaarste. En dat is dus Ierland, het land waar ons reizend leven begon, waar we naar bleven terugkeren, waar we een huisje hadden aan de wilde Westkust en waarnaar we, ondanks de regen, blijven terugkeren.

Connemara

In 1962 landen mijn vrouw en ik, onervaren en verlegen rondkijkend, op het toen nog piepkleine vliegveld van Shannon. Sindsdien komen we terug, met altijd dat verlangen naar het armste deel van Ierland, Connemara. Even naar Dublin, wandelen door Crafton Street, op een bankje uitrusten in St Stephen’s Green en ’s avonds naar de beroemdste van alle pubs: O’Donoghue’s, waar de Dubliners ooit begonnen zijn. Maar dan snel terug terug naar dat lege Westen en dan van huis 10 minuten lopen over het weggetje waar altijd, maar dan ook altijd plassen liggen naar Tom en Teresa, die in een nog kleiner huisje wonen, zonder water en elektriciteit. Samen met zoon Sean en om Sean gaat het, want ik hou niet alleen van Ierland vanwege de natuur, de eenzaamheid, de woeste kusten en het vaak lieflijke binnenland –  Connemara! – maar ook vanwege die wonderlijke Ieren met hun zeldzame gevoel voor humor en hun aparte gave te kunnen verliezen.

Alcoholische versnaperingen

Wat de humor betreft het volgende. Bekend is dat Ieren van alcohol houden, minder bekend is dat de helft van de bevolking nooit drinkt. De andere helft haalt in wat die ene helft versmaadt. Sean keek met overgave regelmatig te diep in het glas. Zeer diep mag ik wel zeggen. Hij wist dat wij onze alcoholische versnaperingen in een kast onder de trap verborgen. Toen wij een keer onverwacht met kerstmis kwamen… was onze vooraard verdwenen! Ik vroeg Sean of hij daar wellicht iets meer over wist, waarop dit wonderschone antwoord kwam: “Well, you know Dolf, one Sunday morning I sat in front of the window. I looked out and I didn’t know God made the world so beautiful. Then I found the bottles, so I drank them all.”

Een mooier excuus bestaat toch niet? Zuipen omdat God de wereld zo mooi heeft geschapen?

Ierland is het land van St. Patrick. Over hem dit gedicht:

St. Patrick was a gentleman
who thought strategy and stealth
drove all the snakes from Ireland
Here’s a toasting to his health
But not too many toastings
Lest you lose yourself and then
Forget the good St. Patrick
And see all those snakes again.

Omdat Ierland het land van grote schrijvers en dichters is – waar kunt u eenzamer dromen? – een klein gedichtje dat weergeeft waarom de Ieren een bijzonder volk zijn. Een volk dat vanwege hongersnood en armoede over de hele wereld is uitgezworven, maar waar zij in de ontelbare Ierse pubs blijven verlangen naar ‘home’.

Ireland
There are only
Two different people
In the world
Those who are Irish
And
Those who wish
They were Irish.

Arrogant? Dan doe ik er een schepje bovenop, want dit laatste gedichtje is van mij zelf!

Ierland, land van witte kabeltruien
Waar de mensen nog hun ware gezicht durven te tonen
Omdat ze het hebben
weten te behouden
Sproetig, melancholiek kastelenland
Vol bloed en tere harpmuziek
Mijn stille, weerbarstige, groene land
Waar plaatsnamen liederen zijn.