Oog voor de mensen achter de (robot)arm
Publicatiedatum: 21 februari 2016
Arjan Tiemessen is 31 jaar en heeft de spierziekte van Duchenne. Hij woonde in een begeleidwonenhuis en kreeg via zijn zorgverzekeraar een robotarm. Daardoor was hij in staat om zelfstandig te eten en handelingen te verrichten zoals het bedienen van apparaten. Op een bepaald moment had Arjan een tracheacanule nodig. Dat is een buisje dat via een opening in de hals rechtstreeks in de luchtpijp geplaatst wordt. Door dit buisje vindt de ademhaling plaats. Deze canule vergt regelmatige schoonmaak. Het begeleidwonenhuis kon dit niet bieden en Arjan moest naar een verzorgingshuis.
Nieuwe rolstoel, zonder arm
In januari 2013 ging Arjans rolstoel kapot. Nu de rolstoel deel uitmaakt van het behandelplan, moest het verzorgingshuis voor een nieuwe rolstoel zorgen. Dit in tegenstelling tot het beleid in een begeleidwonenhuis. Daar vallen dit soort hulpmiddelen onder verantwoordelijkheid van de zorgverzekeraar. Binnen niet al te lange tijd kon Arjan gebruikmaken van een nieuwe rolstoel. Maar… niet van zijn robotarm! Omdat de robotarm niet standaard op de nieuwe rolstoel past, kon deze niet meer geplaatst worden. Volgens het huis is daar geen geld voor binnen het behandelplan. Alles wat Arjan met de arm zelf kon, zou de verpleging wel voor hem doen. Bovendien was de arm eigendom van de zorgverzekeraar; die wilde geld krijgen van het verzorgingshuis voor een overname van de robotarm. Dat was een groot bedrag dat het huis niet wilde betalen.
Afhankelijk van de verpleging
U zult begrijpen dat Arjan juist niet wil dat alles voor hem wordt gedaan. Als jonge man met een aantal beperkingen wil je juist de zelfredzaamheid behouden die toch al heel beperkt is. En met de robotarm kon hij zelf eten, zelf de tv en computer bedienen, zelf kleine handelingen verrichten. Zonder robotarm was hij totaal afhankelijk van de verpleging. Arjan leed hieronder. En waar was vanaf januari die robotarm gebleven, zult u denken? Die lag in een depot bij de verzekeraar! Wij waren met stomheid geslagen toen we dit verhaal hoorden. We zijn dan ook direct een rondje gaan bellen. Arjan moest zijn arm terugkrijgen! Al snel werden we gebeld door de verzekeraar. Het was inderdaad absurd dat Arjan geen gebruik kon maken van zijn arm. De verzekeraar zou er kosteloos voor zorgen dat de arm gemonteerd werd op de nieuwe rolstoel. Daarna zouden ze het gesprek aangaan met het verzorgingshuis over de overname van de arm en wie dit zou bekostigen.
Zélf het kerstdiner eten
Wat ons betreft mogen ze daar oeverloos over praten. Wij zijn blij dat Arjan zijn kerstdiner zélf kan eten! We vinden het schandalig, zo niet mensonterend, dat onze tussenkomst nodig was en er niemand is geweest die op een menselijke manier naar deze zaak heeft gekeken en Arjan al véél eerder zijn arm heeft terugbezorgd. Hoezo bureaucratie?!
