De weduwe en haar monument

De dood komt altijd te vroeg. Maar je partner verliezen als je net vijftig bent, is veel te vroeg.

Het overkwam mijn vriendin Saskia, nu drie jaar geleden. Kort nadat haar jongste kind de deur uit was, verongelukte haar man Hans. Zo’n plotselinge, veel te vroege dood is een geweldig harde klap, dat is heel moeilijk te verdragen. Gevolg is vaak dat de overledene een heilige wordt en zijn nabestaanden een monument van hem maken. Zo ook Saskia. Saskia is te jong om de rest van haar leven alleen te blijven, maar zelf is ze daarvan overtuigd. Hans is en blijft de enige. Zo’n man vindt ze nooit meer. Niet alleen idealiseert ze haar man, maar ook het huwelijk zelf.

Nu ze zelf alleenstaand is, denkt ze bij ieder stel dat ze ziet lopen: oh wat heerlijk om samen te zijn. Dat samenzijn ook minder leuke kanten heeft, is ze vergeten. En ook dat alleen zijn voordelen heeft. Het valt Saskia zwaar. Haar kinderen hebben hun eigen leven. Ze heeft wel vriendinnen en familie die haar uitnodigen, maar om daar nou altijd op te moeten wachten?

Saskia neemt zich telkens voor ook eens alleen iets te ondernemen. Op een zondagochtend voegt ze de daad bij het woord en gaat alleen naar een tentoonstelling. Ze mijmert bij de schilderijen over Parijs. Ooit was ze er met Hans, op een romantisch weekend. Even schiet haar de gedachte binnen dat het weekend overschaduwd was geweest door een ruzie. Snel drukt ze de gedachte weer weg. Ze raakt aan de praat met een man. Ook alleen. Ze lopen een eindje op door het museum, ze praten over de schilder, over kunst, over Parijs, hun overleden echtgenoten en over dat ze allebei hadden besloten alleen iets te ondernemen, zomaar op een zondagochtend. Kortom: het klikte.

Dat zal je altijd zien. Net als je je iets voorneemt, gebeurt dit. Van de week belde Saskia me en zei: “Hij heeft me bloemen gestuurd. Lief he! Ik heb in al die tijd van Hans nooit bloemen gekregen.” Wat heerlijk voor haar. Dat ze weer geniet van aandacht, van zo’n gebaar waardoor je je weer even speciaal voelt. En heel opvallend dat Hans tegelijkertijd een beetje minder monument wordt, maar een beetje meer mens, met goede en minder leuke eigenschappen. Pas als de dode weer ‘een mens’ is, kunnen zijn geliefden verder met het leven. Saskia heeft de eerste stap gezet.