Week van de eenzaamheid
Publicatiedatum: 26 september 2016
Tot 1 oktober 2016 is de 7e landelijke Week tegen Eenzaamheid gaande. Naast aandacht vragen voor het probleem, worden er door het hele land activiteiten georganiseerd waar mensen met een klein sociaal netwerk nieuwe contacten op kunnen doen en bestaande contacten kunnen versterken.
Gezondheidsrisico’s
De invloed van eenzaamheid is groot. Zeker als het langdurig aanhoudt, leidt eenzaamheid tot gezondheidsrisico’s, minder meedoen in de samenleving en een gevoel dat welzijn of geluk tekortschiet. De toenemende vergrijzing en het groeiende beroep op zelfredzaamheid maken het voorkomen en verminderen van eenzaamheid urgenter dan ooit tevoren.
Gemeenten
Steeds meer gemeenten zijn actief om eenzaamheid te bestrijden. Bijvoorbeeld door burgers, vrijwilligers, welzijn- en zorgorganisaties en andere partners te stimuleren, te ondersteunen en te verbinden rond dit thema. Want niet alleen is er meer kennis over de gevolgen van eenzaamheid, ook hebben gemeenten een grote verantwoordelijkheid in het sociaal domein gekregen.
Activiteiten
Tijdens de Week tegen Eenzaamheid worden lokaal honderden activiteiten aangeboden met als uitgangspunt elkaar ontmoeten. In zo’n 30 plaatsen is er een Kom erbij Festival, een bundeling van activiteiten door de Week heen naar het Kom erbij-concept van Coalitie Erbij. Centraal in dit concept staan de ‘3 V’s van sociale contacten’: verbreding, verdieping en verduurzaming. Zo kan de Week tegen Eenzaamheid voor mensen een startmoment vormen voor meer of betere sociale contacten.
Onderzoek CBS
Bij een onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek hebben bijna 550.000 Nederlanders aangegeven eenzaam te zijn. Dat is 4 procent van de bevolking van 15 jaar en ouder. Onder hen zijn meer mannen dan vrouwen. Vooral ouderen zijn relatief vaak eenzaam, blijkt uit onderzoek. Bijna 330.000 mannen en bijna 220.000 vrouwen waren in 2015 eenzaam. Het grootst is dit verschil bij mensen van middelbare leeftijd (45 tot 65 jaar): 7 procent van de mannen en 4 procent van de vrouwen is eenzaam. Van de eenzame mannen is 18 procent alleenstaand.
75 jaar en ouder
Mensen van 75 jaar of ouder zijn vaker eenzaam dan jongeren: 7 procent (ruim 70.000) van hen leeft in eenzaamheid. Onder 15- tot 25-jarigen is dit 2 procent. Volgens het CBS heeft eenzaamheid op latere leeftijd vooral te maken met een slechtere gezondheid. “Ouderen zijn minder mobiel, waardoor ze minder gemakkelijk contact hebben met anderen”, concludeert het statistiekbureau. In het algemeen zijn mensen eenzaam als ze iets missen in hun sociale contacten, stelt het CBS. Dit kan zijn: te weinig contacten of een gebrek aan emotionele steun. “Iemand met weinig contacten is dus niet per definitie eenzaam.” Er deden 7500 mensen mee aan het onderzoek.
Nooit meer alleen
In 2015 zond MAX de 7-delige serie Nooit meer alleen uit over het leven van 5 eenzame mensen die bouwen aan een nieuw sociaal netwerk. U kunt die afleveringen nog bekijken.
Platform MAX 50plusnet
Op MAX 50plusnet vindt u een platform waar u op een laagdrempelige manier mensen kunt ontmoeten met dezelfde interesses.
(Bron: ANP)
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Jammer, dat eenzaamheid en alleen zijn weer door elkaar gehaald worden . Het zijn 2 verschillende hoedanigheden die op zichzelf maar ook in combinatie kunnen voorkomen.
Nog afgezien van het feit dat ieder mens eenzaam is – bewust of onbewust – is eenzaamheid zeker niet altijd negatief te kwalificeren. De enige remedie : leer er mee om te gaan.
Groet Bastiaan.
Ik heb altijd gedacht dat het bejaardenhuis een oplossing zou zijn voor eenzaamheid. Ik dacht dat alleenwonende oudere vrouwen (de mannen zijn meestal al overleden) gedwongen eenzaam waren omdat ze door iedereen in de steek gelaten waren. Totdat mijn eigen moeder ouder en ouder werd. Ze klaagt altijd dat er nauwelijks bezoek is van de kinderen, terwijl ze bijna elke dag bezoek krijgt, van de kinderen. Vrienden heeft ze niet of nauwelijks. Ze weet elke toenadering, van wie dan ook, in de kiem te smoren. Als de kinderen voorstellen om bij een buurvrouw (die 10 jaar jonger is) op de koffie te gaan, is het antwoord: “Ik ga niet met een oud wijf koffie drinken”. Een ander voorstel, om bij een andere buurvrouw op bezoek te gaan, wordt afgewimpeld met de woorden: “Die spoort niet helemaal”. Ondertussen wentelt ze zich in zelfmedelijden. Nu woont ze twee jaar in een bejaardenhuis. Ik constateer dat 90% van alle bejaarden vrouwen, eenzaam in hun appartement zitten, dag in dag uit. Hooguit 10% zit bij elkaar in groepjes, in het restaurant, koffie te drinken en maken een praatje met elkaar of spelen een spelletje. Die 10% willen er ook geen nieuwe bejaarden bij hebben. Ze hebben zich afgesloten voor nieuwe kandidaten en verdedigen hun territorium zeer doelgericht. Mijn moeder breekt alle records met bezoek van de kinderen, die hun visites noteren een schrift, met aanvullende bijzonderheden. Niet één bewoner krijgt elke dag bezoek van kinderen en kleinkinderen. En toch weet ze, zichzelf te beklagen bij het personeel, dat ze veel alleen is. Het personeel weet wel beter. Maar zou mijn moeder meedoen aan een onderzoekje over eenzaamheid, zou ze ieders medelijden afdwingen met zielige verhalen. … En zo zijn er duizenden (zo niet tienduizenden) bejaarden.