Meer banen, minder opleidingen
Publicatiedatum: 30 augustus 2016
Bijna 1 op de 10 mensen met een baan heeft tegenwoordig niet één baan, maar 2 of meer banen. 20 jaar geleden lag dat aantal nog op 3 procent. Vooral zelfstandigen hebben naast hun werk nog een betaalde baan, bijvoorbeeld in de zorg of het onderwijs.
Te weinig inkomen
Uit onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) blijkt dat mensen vooral om praktische redenen meerdere banen hebben. Eén baan levert simpelweg te weinig op. Behalve meer banen hebben mensen ook vaker een flexcontract. Had in 2004 bijna driekwart van de werkenden een vast contract, in 2014 is dat aantal gedaald naar 58 procent.
Meer mensen aan het werk
Tussen 1986 en 2014 steeg het aantal mensen met betaald werk sterk, vooral meer vrouwen en ouderen gingen betaald aan het werk. Maar dit gaat allemaal niet van een leien dakje. Meer banen hebben leidt doorgaans ook tot lange werkweken en daarbij komt dan ook nog de zorg voor kinderen of familie. Die combinatie kan tot spanningen leiden, zo blijkt uit het onderzoek van het CPB.
Ontwikkeling
Het is belangrijk om u, ook als u al een baan heeft, te blijven ontwikkelen. Cursussen en scholing volgen om bij te blijven in uw werk of voor de baan ernaast gebeurt echter veel minder dan zou moeten. Vooral laagopgeleiden, ouderen en mensen met een flexcontract doen weinig aan scholing. Er wordt al jaren campagne gevoerd voor ‘een leven lang leren’, maar in meer dan 10 jaar tijd is het aantal werknemers dat scholing volgt gelijk gebleven. Eind 2014 deed 40 procent van de werknemers een cursus of een andere vorm van scholing, hetzelfde percentage als 10 jaar daarvoor. En dat is zonde, mensen die beter geschoold zijn, maken namelijk meer kans op een nieuwe baan als ze werkloos worden.
Investeren heeft geen zin
De schuld hiervan ligt deels bij de werkgever, aldus onderzoekster Patricia van Echtelt van het SCP: “Werkgevers hebben juist op een flexibele arbeidsmarkt minder prikkels om te investeren in de scholing van werknemers, omdat die scholing ook weer verloren gaat op het moment dat zij het bedrijf verlaten.”
Werk en zorg combineren
Het SCP concludeert verder dat er steeds meer mensen zijn die werk en zorg combineren. 1 op de 5 valt dit zwaar. “Die combinatie gaat niet altijd zonder slag of stoot”, constateert Van Echtelt. “Voorheen was dit vooral iets wat speelde bij gezinnen met jonge kinderen. Maar nu krijgen juist ook veel ouderen hier last van, omdat zij de zorg op zich moeten nemen voor bijvoorbeeld hun ouders of hun partner.”
(Bron: NOS)
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Natuurlijk wil het bedrijfsleven een zo rijk mogelijk gevulde vijver. Men kan dan naar believen vissen naar de béste kwaliteit en prijs. En bij een ongelukkige vangst kun je ook vrij makkelijk weer teruggooien. en dan maar weer hengelen. Vijver is tot aan de rand gevuld. Dat is volgens mij de enige reden waarom scholing wordt gepropageerd. Niet ten behoeve van werkenden of zoekenden daarnaar. Niet om hun persoonlijke ontwikkeling mogelijk te maken maar om het de vissers naar de zin te maken. Het is doodzonde dat het begrip vaste baan verdwijnt. En daarmee begrippen als loyaliteit, vakkundigheid, betrouwbaarheid, bekendheid op de helling worden gezet. Als ik bij voorbeeld kijk naar het doen van mijn boodschappen. U zult het misschien een rariteit vinden maar ik vind het prettig om daar mensen te treffen, gezichten te zien die mij vertrouwd zijn. En dat genoeglijke “thuisgevoel” verdwijnt als ik iedere keer een andere verkoper tref. Ik kom van werkwege al jaren bij de zelfde klanten over de vloer. Iédere week weer. En men is daar blij mee. Ook hier is die vertrouwdheid met elkaar ontstaan en dat werpt verschillende vruchten af. En ik heb geen enkele behoefte om me te laten bij of omscholen. Ik wil eigenlijk alleen maar beter worden in wat ik doe en zelfs alleen fantaseren over ander werk brengt dat al in de war. Mensen moeten kunnen worden wie ze zijn. Zéker! Alleen wel op eigen pas, eigen interesse in vérder, iets anders, misschien béter. Maar het kan geen beleid zijn dat mensen gewoon moéten omdat de werkgevers en verstrekkers van uitkeringen bij voorbeeld vinden dat als iemand niet omgeschoold of voldoende is opgeleid daarmee een recht op uitkering bij werkeloosheid, of volgens Asscher dan werkzoekendheid, zou komen te vervallen. Het ter tafel brengen van een mogelijke “verhuisplicht” als buiten het bereik van de plaats waar iemand woont, leeft misschien elders op de een of andere manier aan een baantje kan worden gekomen. Dat is niet bedoeld om mensen wat meer van de wereld te laten zien. Dat is bedoeld om het bedrijfsleven een nóg welgevulder vijver te kunnen bieden.En dat lijkt me voor de huidige politiek veel meer een argument om almaar door te scholen zonder je in één iets steeds meer te bekwamen. Buiten dat, een boer die al tien jaar koeien houdt heeft waarschijnlijk een beter productie dan een boer die begint.
Zelden heb ik dergelijke onzin gelezen als in de publicatie van het SCP: “Meer banen minder opleidingen”. Waar je ook een winkel of een bedrijf binnenloopt, overal wordt je (niet) geholpen en (niet) te woord gestaan door schoolkinderen, die van toeten nog blazen weten. Kinderen die eigenlijk gewoon dagonderwijs zouden moeten volgen, tref je aan in een zaak voor elektrische apparaten, bij je garagebedrijf, in de doehetzelf markt, in de supermarkt en waar je maar binnenloopt. Vraag ze niets, ze weten geen antwoord. Als je iemand te pakken kunt krijgen, om iets te vragen, ze schieten alle kanten uit, als ze je vragend zien rond kijken. … En deze mentaliteit is niet van vandaag of gisteren. Ik zelf begon mijn werkzame leven in 1972 (met HBO opleiding) en daarna mijn leven lang avondcursussen gevolgd (uit een brede belangstelling en niet te stillen honger naar kennis) kreeg, steevast te horen, bij een sollicitatie, dat ik te zwaar was voor de begeerde functie. Dat was nooit werkelijk de reden, de werkelijke reden was dat ze heel goed aanvoelden, dat je te slim was om je te laten naaien of te laten onderbetalen. Pas als ik me een beetje onverschillig en dommer opstelde, kreeg ik de baan aangeboden, met meestal een veel te laag loon. En als ik dan, los kwam, en over het loon onderhandelde, werd ik alsnog afgewimpeld met de opmerking, dat ze het loon nog eens zouden overwegen. Daarna hoorde je niets meer. In 1994, kreeg ik een baan bij de Gemeentelijke overheid en werd ook daar onderbetaald. Ik heb daarvan niets gezegd, het eerste jaar, maar toen heb ik aan de bel getrokken. Ik heb de juiste loon inschaling geeist en pas na inschakeling van een jurist kreeg ik 40% meer loon. Ja, je leest het goed … 40% meer loon. Zo schandalig werd ik onderbetaald. … Daarna kon ik een carrière wel vergeten, ik heb daar tot 2008 gewerkt en ben altijd gestraft voor mijn actie tot het verkrijgen van het loon waar ik recht op had. Ik heb nooit meer een functie gehad, die bij me paste of die ik leuk vond. Ik kreeg alleen nog functies onder mijn niveau, omdat er, even, geen passen werk was. Bij elke interne sollicitatie werd ik afgewezen. Ik had wel snel door, als ik een functie kreeg die ik niet ambieerde, ik me moest gedragen, als dat ik het heel leuk vond. Dan moest ik het langer blijven doen. Er werd letterlijk tegen me gezegd: we gaan je buitenwerken, hetzij met een conflict of anders met een kwaal. In 2008, werd ik ontslagen met een kantonrechterformule, 55-jaar oud.
U hebt het strategisch gebeuren van het bedrijfsleven cq regering/ ambtenarenbeleid duidelijk bloot gelegd,kan het beamen!Alles is gericht om goede uitwisseling/samenhorigheid v.h.collectief in zijn behoeftes in de kiem te smoren/ ontwrichten,de mogelijk openhouden om personen tegenmekaar uitspelen bepaalt de boventoon.
.Al het ongenoegen wat men naar buiten kenbaarmaakt(zijn aandachtige personen) word psychologisch in bruikbare statistieken verwerkt om de burger verder te begrenzen.Binnen de aangeboden(geplande) mogelijkheden v.h. heersend kapitalistisch uitbuitsysteem kan men funtioneren als men het spel gehoorzaam meespeeld!Daar buiten heeft het onherroepelijk gevolgen die diep( kunnen) ingrijpen in ons individueel uit gestippelt privéleven.Denk aan klokkenluiders,die huichelarij/bedrog/machtmisbruik/prijsafspraken blootleggen.
Wie niet in de pas danst,…valt buiten de boot!!!Dejongeburger word vroeg geschoold om concurrerend te leren denken,de betere krijgt uiteindelijk DIE baan.Nadien in het bedrijfsleven etc,word hij/zij aangespoord om in collectiefbelang samen te werken.Deze paradoxale gegevens zorgen o.m.in samenwerkingsverband onderling voor diversiteit aan argwaan/beschermen v.h.eigenbelang etc.Deze indoctrine is in ons huidige kapitalistisch systeem sterk doorgevoerd,of dit op waarheid berust moge ieder zelf beoordelen.