Kleine dingen

Na Elco’s laatste vergadering in de Senaat zijn we spoorslags richting Frankrijk getrokken om er gewoontegetrouw samen met mijn zusje en haar partner Quatorze Juillet bij mijn broer en schoonzusje in de heuvels bij Cannes te kunnen vieren.

Overdag zwemmen in de inderdaad azuren Middellandse Zee en ‘s avonds met de Fransen mee-eten aan lange tafels op het strand na gezamenlijk de Marseillaise meegezongen te hebben. Dan kijken naar een echt oogverblindend vuurwerk op prachtige muziek vanuit zee. Tegen elven is het altijd een grote drukte op de boulevard. Een enorm gedrang om door de mensenmassa heen weer bij je auto te kunnen komen in de hoop niet urenlang in de file te hoeven staan. Het is tenslotte vakantie… Direct op de terugweg kregen we appjes van de kinderen: “Is alles OK?” Slechts een paar kilometer verderop – in Nice – bleek net een aanslag gepleegd te zijn. Geschokt keken we thuis bij mijn broer naar het scherm dat van de tientallen doden sprak en de tragedie verder toelichtte. Zo’n heerlijke dag was abrupt weg, ondergedompeld in de verdrietige ooggetuigenverslagen van al die narigheid, die ons ook had kunnen overkomen.

Waarom leven we toch in zo’n agressieve, harde wereld? Waarom gunt men elkaar niet in vrijheid het recht op eigen gewoontes en gebruiken? Zijn het dolgedraaide eenzamen of ongelukkige mensen? Hebben ze opvoedingsproblemen, ongelukkige liefdes of chronisch geldgebrek? Gebrek aan liefde en genegenheid, aan begrip en mildheid over en weer? Zo’n aanslag als in Nice geeft zo veel angst en vermijdbaar verdriet voor veel onschuldigen. Kunnen al die politici en diplomaten dan echt niet tenminste een beetje vrede en welvaart terugbrengen waar nu de toekomst van zovelen op hun manier ook hoopvolle mensen door geweren of bomgordels kapot gaat? Er is toch geld genoeg!

Vol met dit soort ingewikkelde vragen trokken we na een dag al weer door naar onze kinderen en kleinkinderen, met wie we een week in Spanje doorbrachten. Zon en zee in overvloed. De grotere kleintjes duiken als dolfijnen door de golven. Boeken lezen voor zover de concentratie het toeliet, heel veel voorlezen en spelletjes doen. De kleintjes leren omgaan met winst en verlies, wat niet ieder direct goed af gaat. Dikke tranen over “maar een spelletje “ soms. Wat een verschil met het voorval waar ik het net over had! De mannen leggen vissen op de BBQ en de vrouwen maken heerlijke salades van sla, avocado, appel, geitenkaas, eieren en alles wat er verder in de koelkast te vinden viel. Geluk kan heel gewoon zijn. Ik ben geen psychologe, maar denk dat geluk niet echt te maken heeft met een mooi huis, een goede baan, een fijne vakantie of een fraai uiterlijk. Dat mag allemaal een handje helpen, maar je hopeloos ongelukkig voelen zit misschien wel eerder tussen je oren of in je karakter.

Ik las op het strand “De Amerikaanse Prinses”, een verhaal over een vrouw vol met teleurstellingen, verdriet en hoogte- en dieptepunten in haar leven. In de proloog schreef Annejet van der Zijl, de schrijfster, dat het kunnen omgaan met tegenslagen maakt dat je toch gelukkig kunt worden. Ik denk dat dit vaak in kleine dingen zit, die je met je gevoel en gedrag veel groter kunt maken. Een loopje naar de brievenbus en de frisse buitenlucht opsnuiven. De zon in zee zien zinken en denken: morgen is er een nieuwe dag, dan proberen we het eens op een andere manier. De kerkklokken horen beieren. Stilstaan bij wat echt belangrijk is en niet gaan zitten grienen als iets niet lukt. Gelukkig voelen met de blijheid van je kinderen en hun levenspartners met hun kinderen, onze kleinkinderen. Heus, ik weet het – met 9 stuks heb ik makkelijk praten. Maar ook daar zijn het echt niet allemaal negens en tienen op het rapport en is er wel eens meer dan een tand door de lip. Maar we vieren met elkaar dat ernstige ziektes gelukkig weer voorbij zijn. Ik pieker maar niet over mijn strammer wordende ledematen. En samen hopen we dat we gezond mogen blijven. Zo plukken we de heerlijke vakantiedagen. Dat lijkt me een voortreffelijk medicijn tegen kwade dagen die vast en zeker ook nog wel eens zullen langskomen. Thuis heeft de zon ruim een week op de tuin staan branden. Veel moois ligt er helaas verpieterd bij. Blij dat we veilig zijn teruggekeerd spreek ik tijdens het sproeien in de zonovergoten waterdruppels de wens uit dat we allemaal proberen ons steentje bij te dragen aan een betere wereld.