Keuken- en staatsgeheimen

Hoewel onze tuin deze maand prachtig is met rozen, allium en keizerskroon, ga ik een weekje schilderen in Italië bij Elaine Searle, een Engelse lerares die je leert hoe je de compositie van je tekening kunt verfraaien. Ik verheug me op dit jaar weer zo’n fantastische schildersweek in Umbrië, samen met Japanse, Amerikaanse, Nederlandse en dit keer ook Braziliaanse botanische vrienden en vriendinnen. ’s Avonds is het best koud daar in de bergen, maar ik word nu al weer warm bij de herinnering aan het schilderen vorig jaar van deze paarse Lizzard (=hagedis) orchidee met zijn lange tong, samen  met een lilablauwe pyramide orchidee tussen grasjes van haver. Betoverende vergezichten op rustieke dorpjes, stokoude kerken en vooral heel veel echte stilte. Alsof je aan het einde van de wereld bent gekomen. Een sober verblijf met ouderwetse bedden en nachtkastjes uit de jaren dertig van de vorige eeuw. Een restaurant met lange houten tafels en stoelen buiten. En het eten is v-e-r-r-u-k-k-e-l-ij-k!

Eenvoudig, maar wat kunnen die Italianen toch lekker koken met de meest pure en verse producten uit eigen streek. Overvloedig in de zon gelegen aubergines, courgettes en tomaten. Bij die lekkernijen horen de groene kruiden en verse truffels – de trots van Umbrië. Truffels door de omelet, op de vis, naast het vlees en over de pizza, pasta en salades. En niet te vergeten de rijk gevulde kaastafel. Ik krijg nu al weer honger, terwijl ik mezelf net heb veroordeeld tot een appeldieet.

Ik vind het heerlijk om waar dan ook aan tafel over eten te praten. Elco zegt dat je keuken- en staatsgeheimen niet hoort door te vertellen. Hij mag dan gelijk hebben met zijn deel van het verhaal, ik lijd graag onder mijn familiekwaaltje. Als je mij en mijn familie na een reis vraagt hoe het was, beginnen we niet met te vertellen over exposities, winkels, terrasjes of het uitzicht op een boottrip. Nee, we laten het water weer door de mond stromen met verhalen over onze etenswaren, hoe ze bereid werden, welke kleur ze hadden en wat je erbij moest drinken. En terwijl Elco lekker met lange tanden op zijn staatsgeheimpjes zit te kauwen, voegen mijn zoon en schoonzoons zich als ware keukenprinsen aan mijn zijde. Zij kunnen koken als de besten, net als mijn vader. Ik ga vast nog eens een familiekookboek maken. En dan laat ik mijn enige echte echtgenoot er onze kleinkinderen smakelijk uit voorlezen… Ik ga het mijn uitgeefster nu direct voorstellen voor mijn schildersjubileum van volgend jaar. Intussen neem ik een glaasje op het vooruitzicht van die o zo smaakvolle truffels daar hoog in het warme zuiden. Nu begrijpt u toch wel waarom ik graag naar zo’n schilderscursus ga?