De liefde
Publicatiedatum: 2 juni 2016
Er bestaan twee grote misverstanden over de liefde. Het eerste luidt: liefde gaat vanzelf. Het tweede: liefde is romantisch en blijft eeuwig bestaan. De realiteit is vaak anders. Laten we met de romantiek beginnen. Vroeger spraken we over liefde. Tegenwoordig praten mensen steeds vaker over ‘De Grote Liefde’. Ook op relationeel vlak bestaat er blijkbaar iets als ‘mode’, want we zijn in de loop van de tijd ook als het over liefde gaat steeds veeleisender geworden. Het romantisch ideaal wordt groter en mooier. Vrouwen willen niet alleen een man die van hen houdt, maar zoeken in die prins op het witte paard ook een vervulling. Mannen hopen in hun nieuwe vriendin o.a. spanning en de thrill te vinden en wat ze tekort zijn gekomen in hun eigen jeugd. We hebben hoge verwachtingen, leggen de lat hoog en … vallen diep.
Het is een duidelijk verschijnsel van deze tijd. Vroeger – zeg zo’n dertig jaar geleden – waren er twee voorbeelden in de liefde. Kinderen spiegelden zich aan hun ouders of aan hun grootouders. Je kon besluiten dat je zo’n liefdesleven wilde of juist niet. Vandaag de dag is er veel meer vergelijkingsmateriaal. Kranten, films en alle nieuwe media overspoelen ons met beelden van de liefde. Als reclameboodschappen komen ze ongevraagd onze levens binnen: ‘Zo mooi kan het zijn!’, ‘Dit kun je krijgen!’, ‘Neem met minder geen genoegen!’. Het is logisch dat we torenhoge illusies hebben en steeds vaker worden teleurgesteld.
Liefde begint vaak opwindend en romantisch. Bliksemschichten, de vlinders, de vlam in de pan: niets heerlijker dan dat. Maar als je mensen vraagt wat liefde is, wordt de wilde romantiek van de eerste maanden maar zelden genoemd. Liefde, de duurzame liefde, is voor velen: veiligheid, verbondenheid, koestering en troost. Ooit hoorde ik een vrouw op de markt zeggen: ‘Liefde is een vent die een kruik op je buik legt als je buikpijn hebt.’ Deze zekerheid is van grote waarde, want als je kwetsbaar bent: wie is er dan voor jou? Maar is dat gepassioneerd of romantisch?
En zo komen we vanzelf op het tweede grote misverstand rond de liefde: liefde gaat vanzelf. Nee, liefde is een werkwoord. Liefde is geven en ontvangen. Ik geloof dat je van liefde kunt spreken als de geschiedenis van twee mensen samengaat: als je met elkaar een nieuw hoofdstuk gaat schrijven. Dat verhaal gaat niet alleen over mooie ervaringen. Juist crises overleven en door diepe dalen gaan, brengt mensen samen.
Liefde is niet statisch: het is doorlopend aan verandering onderhevig en zeker niet maakbaar. Dat gebeurt alleen in de film. Geniet er samen van in de bioscoop!
Geef een reactie
U moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Waar liefde is is geen rassisme: Racisme zit in de genen van de mens. De mens weet altijd wel een onderscheid te maken, waardoor hij/zij of zijn/haar groep beter is als alle andere. Op zich heb ik niets tegen bepaalde namen of termen, zoals: neger of zwarte, omdat ik dat helemaal niet zie al iets minderwaardigs. Maar als die namen als kwetsbaar worden gezien, spreek je die niet meer uit. Makkelijk zat. Ik vind zwarte mensen heel mooi en aantrekkelijk. Wat is er nu mooi aan witte mensen? … Neem bijvoorbeeld, Paul Witteman, wat is daar nu aan?… Waar ik wel een hekel aan heb, zijn domme mensen en die vind je in iedere kleur. Wat ik heel dom vind, is dat de geschiedenis van de zwarte mens in Suriname en op de Antillen verdraaid en verzwegen wordt. Maar ik begrijp wel waarom! … De zwarte mens is als slaaf uit Afrika weggevoerd, door hoofdzakelijk, Joodse slavenhandelaren en plantage eigenaren. Daaruit is een mix voortgekomen, de z.g. “Juka” (wat Joden stront betekend). De slaven werden zwanger gemaakt door de Joodse eigenaren en die kinderen zijn nu een belangrijke bevolkingsgroep in Suriname en Nederland. Ze zijn te herkennen aan een grotere spitse neus en grote oren. Iets wat totaal anders is bij de raszuivere Afrikaan. Die Juka’s zitten nu tussen twee vuren, enerzijds zijn ze Joods (slavendrijver) en anderzijds zijn ze neger (slaaf). In Suriname hadden de Juka’s altijd maatschappelijk een streepje voor. Jazeker, onderling discrimineren de zwarten ook. Dat hoor je hier natuurlijk niet. Maar je hebt in Suriname ook rangen en standen, de indianen staan helemaal onderaan, dan volgen de boscreolen, daarboven de Javanen, de Hindustanen en de Juka’s staan ongeveer gelijk op de maatschappelijke ladder. Als we nu met z’n allen open kaart spelen, gaan we allemaal begrijpen hoe het zit. Ondertussen schaffen we Zwarte piet helemaal af, samen met St. Nicolaas. Waarom ook st. Nicolaas? Ik vertrouw kindervrienden helemaal niet.
Er bestaan twee grote misverstanden over de liefde. Ten eerste, liefde is een illusie, die maar tijdelijk is. Ten tweede, waar geen geld is, is geen liefde. Dit klinkt erg negatief, maar in 70% van de relaties, is dit werkelijkheid. Alleen in Europa en Amerika wordt het woord liefde geromantiseerd om het instituut huwelijk in stand te houden, terwijl het huwelijk een rationele overeenkomst is, gebaseerd op geilheid (anders gezegd, hormonen en een kinderwens). Altijd weer wordt het begrip liefde (mis)gebruikt als alibi om te trouwen. Je komt er pas achter, wat trouwen betekend, als je wilt scheiden. Dan zie je dat de partner met een (het meeste) inkomen, alle verantwoording krijgt toegeschoven en de Staat (maatschappij) zich van alle verantwoording ontdaan heeft. Je ziet steeds duidelijker, dat de wetgeving niet langer raad weet met het begrip huwelijk. In andere culturen (Azie en de Arabische wereld) bestaat het systeem van het verstandshuwelijk waar paartjes gevormd worden door de ouders (uithuwelijken) die daar vaak een vergoeding voor ontvangen (bruidsschat). Deze verstandshuwelijken zijn meestal duurzamer, mede door de sociale controle en de grotere afhankelijkheid van elkaar. Mensen die een relatie aangaan, bieden elkaar verzorging en geborgenheid, bedekt met elkaar gezelschap houden. Onderhuids, speelt bedrog en ontrouw, een grote rol. Tien procent van de geboren kinderen, zijn niet van de echtgenoot, maar van een uithuizige minnaar. En de meeste relaties lopen stuk door werkloosheid (verlies van voldoende inkomen, maar ook verlies van status) Een andere grote oorzaak van echtscheiding zijn, geestelijke stoornissen (70% van de mensheid mankeert iets). Vrouwen zijn vaak kwelziek en mannen hebben vaak een autistische aandoening. Meestal heeft een van de twee een geestelijke aandoening en soms hebben beide echtelieden een geestelijke aandoening. Als ik naar TV programma’s kijk over huwelijk en relaties wordt ik compleet onpasselijk, materialistische sletjes die weken lang overspannen zijn, door het kiezen van een bruidsjurk en onvolwassen seksverslaafde voetbalfans, die zich compleet laten ondersneeuwen door een zwakbegaafde, verbitterde schoonmoeder, die terugkijkt op een vergooid leven. Alles draait om uiterlijk vertoon. Het bruidspaar moet rondgereden worden in een witte koets of een oldtimer, er worden foto’s gemaakt bij een kasteel, er wordt een feest gegeven en kaarten verstuurd en ze noemen deze schaamteloze dag, “de mooiste dag van hun leven”. Nog voordat alle rekeningen betaald zijn, is de helft alweer uit elkaar. Een groot aantal juristen, dankt hun bestaan aan dit fenomeen. En een groot aantal mensen, leeft hun verdere leven met een huwelijkstrauma. Nu zijn Staatslieden een systeem aan het bedenken, dat moeders alle verantwoording krijgen en de kinderen de naam van de moeder krijgen, vaders worden alleen nog gezien als de verwekker. Een systeem zoals het eigenlijk hoort en in de natuur de gewoonste zaak van de wereld is.
Woow, wat druipt hier een stuk negativisme vanaf. Je doet jezelf en vele anderen tekort. Gelukkig is dit je persoonlijke mening en denkt menigeen er gelukkig anders over. Ik bijvoorbeeld.
Ik vond het nodig om hier toch een beetje tegengas te geven, maar misschien was dat je doel wel.
Ik wil graag een reactie geven de verhalen wellicht kunt u mij ook helpen ik sinds kort een lat relatie en gingen goed met elkaar om maar ik heb onbedoeld een oproep ik krant gezet reisgenote gezocht dat kwam in de plaatselijke krant die stond er in toen wij een weekje weg waren toen wij thuis kwamen is zij via via daar achter gekomen ik daar zelf niet meer aangedacht omdat wel meer dan een maand duurt dat er in komt dus niet meer aangedacht dat vond ze niet prettig ik moet op een of andere manier weer goed maken ik haar niet kwijt. ..