Maxime op reis: Bonaire

Onder de noemer Maxime op reis leest u regelmatig verhalen over de eigen reiservaringen van de redactie van MAX Vandaag. Deze keer ontdekken we het luxe villaleven op Bonaire in de Caraïbische zee. 

Punt Vierkant

“Welkom in jullie villa”, zegt een dame die de sleutels overhandigt van ons verblijf voor de komende dagen op dit Nederlandse stukje aarde in de Caribische Zee. De villa staat in Punt Vierkant, een van de chique wijken van Bonaire op 10 minuten rijden van hoofdstad Kralendijk. Het buitenterras biedt fantastisch uitzicht over zee. Onder de loom zwiepende ventilatoren staan loungebanken vol kussens die vragen om erin te ploffen.

Via een glazen schuifpui betreden we de gezamenlijke keuken, met een indrukwekkende muurschildering boven het aanrecht en houten barkrukken langs een hoge tafel. Vanuit de keuken heeft ieder toegang tot zijn eigen inpandige appartement, alle 4 compleet met apart keukenblok, douche en toilet. En hoe luxe: in de enorme achtertuin ontdekken we ons eigen zwembad! Ondanks dat de avond al is gevallen, telt de thermometer nog altijd zo’n 30 graden. We plonsen in het zwembad en laten de 9-uur durende vlucht van ons afglijden.

Mooiste duik- en snorkelplek: 1000-steps

De volgende ochtend rijden we richting het noorden van het eiland, naar Washington Slagbaai Nationaal Park. We rijden langs de boulevard van Kralendijk met links een turquoise zee en rechts roze, blauwe, gele en groene gevels en bijzondere straatkunst. Een cruiseschip is net aangemeerd. Het wemelt van de toeristen die hun vakantiegeld slijten aan snuisterijen op de lokale markt bij Fort Oranje.

Bij een splitsing kiezen we voor de toeristische route langs de kust en stoppen niet veel later bij ‘1000-steps’. Het is een van de mooiste duik- en snorkelplekken van Bonaire, langs een steile rotswand van koraal. Met een beetje geluk komt u hier tussen al die tropische vissen ook schildpadden tegen, horen we van snorkelaars die net de trap opklimmen – minder dan 1000 treden overigens. We vervolgen onze weg en zien landinwaarts bij het Gotomeer feloranje en roze flamingo’s in het water foerageren. We passeren de oudste nederzetting van het eiland, Rincon, waar vooral de echte Bonairianen wonen. Als we uiteindelijk aankomen bij de ingang van Washington Slagbaai Nationaal Park en onze verplichte Nature Tag hebben laten zien, bewijs voor het beoefenen van watersport op het eiland, rijden we het beschermde gebied in.

Washington Slagbaai Nationaal Park

Gelukkig hebben we goede veringen om de hobbelige zandweg vol keien te doorstaan, en zeg nou zelf, een beetje bumpen en bijsturen tussen een haag vol metershoge cactussen aan weerskanten maakt het des te avontuurlijker en exotisch! Bonaire geldt als het rustige zusje van Curaçao en Aruba, maar is tegelijkertijd ook het meest ongerept qua natuur. We genieten van de gigantische kadushi’s, de dorre struiken en scheefgegroeide watapana’s – Caribische acacia’s. We zien ezels, geiten en kolibries. Roofvogels hangen biddend in de lucht. De zon jaagt de schaduw weg op de Brandarisberg, met 241 meter het hoogste punt van Bonaire. Nog even en het zal zinderend heet zijn in het park.

Verkoeling in Boka Slagbaai

Hortend en stotend door het ruige landschap is enige afkoeling meer dan welkom. Bij Wakaya II, een prachtig baaitje tussen hoge rotsen hebben meer mensen hetzelfde idee opgevat, dus we rijden door naar Boka Slagbaai voor een duik in zee. Vooral in het weekend komen veel Bonairianen hier om te picknicken onder de bomen, zo ook vandaag. Een man komt naar ons toe en laat een kalebas zien die hij zojuist uit een boom heeft geplukt. Hij breekt ‘m open. “Moet je zien; nu is het sap nog groen van kleur, en kun je het gebruiken als shampoo voor je hond, tegen ongedierte. Is het sap bruin, dan gebruiken we de stroop tegen keelpijn en verkoudheid. En is de vrucht droog, dan snijden we er een hartje uit, stoppen er zaadjes in, en schudden maar. Shampoo, medicijn en muziekinstrument in één!”

Stille getuige van de slavernij

We horen dat het gele landhuis langs de vloedlijn een stille getuige is van de slavernij uit de koloniale tijd, toen het nationale park nog Washington Plantage heette. “Tot slaaf gemaakte mensen produceerden er aloë vera, mais, katoen en zout. Hier bij Boka baai werden de gewassen verscheept en geiten en ander vee geslacht – vandaar de naam ‘Slagbaai’.” Jaren later, toen de plantages in verval raakten en de natuur het geleidelijk overnam, ontstond een prachtig kustlandschap. In 1969 werd Washington Slagbaai National Park opgericht om het natuurlijke en culturele erfgoed van Bonaire te behouden.  

Traditionele gerechten van Bonaire

De prachtige rit door de ruige natuur van Bonaire, de zon en de zilte lucht heeft ons dorstig en hongerig gemaakt. En dat komt goed uit, want terug in de villa dient zich al snel de volgende verrassing aan, een chef-kok Chelsea Samjah. Met een tas vol boodschappen installeert ze zich in de keuken en gaat aan de slag om ons diner voor te bereiden. Terwijl de zon de lucht oranje kleurt, tovert ze de mooiste gerechten op tafel.

Van de lokale, boterige vis Mahi, tot coquilles en toast met kuit en kaas, besprenkeld met Sechuan-olie. Bij elke gang hoort een passende wijn. “Ja, voor zo’n klein eiland hebben we hier een grote eetcultuur, ook met veel Latijns-Amerikaanse invloeden”, vertelt ze als we haar na afloop vragen gezellig aan te schuiven. Wat de Bonairianen zelf het liefst eten? “Geit, verse vis en Funchi – een soort mais gemengd met water of melk. Of een gestoofde groente- of leguanensoep.”

Vliegende vissen

Bonaire bezoeken zonder te snorkelen of te duiken – dat zou niet mogen. Het onderwaterleven op Bonaire behoort tot één van de mooiste ter wereld. We stappen aan boord van een catamaran voor een snorkeltocht langs Klein Bonaire. De naam zegt het al, een klein eilandje, op 800 meter van de kust van Bonaire. Kapitein Albert Jan (‘noem mij maar AJ’) helpt ons aan boord. Crewlid Caroline zal straks met ons het water in gaan en Roy treft voorbereidingen voor de lunch aan boord. We zijn nog maar net uitgevaren of we zien een grote vis springen, tonijn, weet AJ. Op jacht naar aasvis. Een Jan van Gent pikt een graantje mee. AJ ziet aan de rimpeling van het water dat er een windvlaag van zo’n 20 knopen aankomt en trekt het zeil wat aan. Het klapperen in de wind doet een school vliegende vissen tientallen meters ver over het water scheren.

Onderwaterleven

Intussen deelt Caroline ons de snorkelsets uit en legt uit welke vissen we onder water zullen tegenkomen. “De zee-engel is speels en komt graag op je af. De zwart-witte Koraalvlinder met zwarte stip verstopt zich liever bij gevaar. Dan schuilt ie tussen het koraal en lijkt die stip een groot, boos oog. Zo doet de langwerpige trompetvis of hij zeewier is door verticaal in het water te hangen en verandert de Vijlvis van kleur ter camouflage. En de Cowfish heeft een klein hoorntje, alsof ze daarmee willen zeggen: pas op, wij zijn gevaarlijk. Geen zorgen,” lacht Caroline, “dat ze zijn allemaal niet. Ze foppen ons alleen maar wat.”

Snorkelen bij Klein Bonaire

Tijd voor een sprong in het diepe. Vlak langs de kust van het onbewoonde Klein Bonaire (oude zoutpannen, een paar Flamingo’s en 2 picknicktafels, kamperen mag er niet), gaan we het heldere water in. Met de snorkels op laten we ons meevoeren met de stroming. Het wuivende koraal in bruin- en grijstinten, afgewisseld met groen en paars, knettert zacht in mijn oren. Blauwe papegaaivissen, gele en zwartwit gestreepte vissen trekken zich niets van ons aan, jagen elkaar op en schieten rakelings langs me heen. We krijgen er geen genoeg van. Een platte vis verbergt zich, zakt naar de bodem en doet alsof het versteend is, niet meer te onderscheiden van het koraal. Af en toe komen we even boven water, vertelt Caroline wat ze ziet, neemt een ademteug en wijst het aan met een diepe duik onder water. Ik spot een schildpad! Bijna een meter in omvang, knabbelend aan koraal op de bodem. Caroline schat ‘m zo’n jaar of 30 oud.

Ondanks het relaxte Antilliaanse tempo vliegen de dagen voorbij. Leve het mooie Bonaire. En nee, we willen niet naar huis.

Onder de noemer Maxime op reis leest u regelmatig verhalen over de eigen reiservaringen van de redactie van MAX Vandaag. Klik hier voor een compleet overzicht en meer reisverhalen.

(Foto’s: Redactie MAX Vandaag)